Υπάρχουν δυο ειδών γυναίκες: αυτές που χρειάζονται κάποιον να τους ανοίξει τα μάτια κι εκείνες που, αυτό που τους χρειάζεται , είναι κάποιος να τους τα πετάξει(όξω, ως είθισται) ως απέλπιδα και ύστατη προσπάθεια να γίνουν άνθρωποι and get a life of their own.
Ο Σαρτρ (και διορθώστε με, αν θυμάμαι λάθος) είχε πει το παροιμιώδες: Κόλαση είναι οι Άλλοι.Ένας άντρας, πληγωμένος μετά από χωρισμό (αφού έχει ... λόγο-κρυμμένες σκέψεις ... και λίγο πριν ... λόγο-κρυμμένες σκέψεις) θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι Κόλαση είναι η Άλλη.Εγώ με τη σειρά μου, θέλοντας να προάγω τη συζήτηση, νογώ πως Κόλαση είναι οι Κάλοι. Ρωτήστε οποιαδήποτε γυναίκα στέκεται (ή ακροβατεί) πάνω σε 15ποντα τακούνια να δείτε τι θα σας αποκριθεί.
NoteToSelf: Να αποφεύγεις –όπως ο διάλογος τη Διβάνη- τη χρήση του τριπλού Π: Ποτέ – Πάντα- Πρέπει.
Ο παράλληλος, στο -από την δεκάτη ογδόη τρέχοντος μήνα- Τοστ του, υποστηρίζει (και πολύ καλά κάνει) ότι το θήλυ του Ανθρώπου ειναι η βλακεία, το αρσενικό ειναι ο βλαξ ενω ουδέτερο ειναι το μπέηζμπολ.Χωρίς διάθεση να τον διορθώσω, τουναντίον, υπερθεματίζω κάνοντας την υπόθεση πως αν τοποθετούσαμε τη βλακεία ως ερώτημα στο κέντρο του σύμπαντος, αυτό, το σύμπαν, θα έπεφτε και θα μας πλάκωνε, καθώς, όσο χιούμορ και αν διαθέτει ο Δημιουργός*, έχει κι άλλη τόση επίγνωση των σφαλμάτων του, πράγμα που σημαίνει πως θα ήτο ιδιαιτέρως φειδωλός στα χωμάτινα γλυπτά του, αν τα έκανε όλα από την αρχή.
*αν υπήρχε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου