Τα πέντε στάδια του πένθους

· Άρνηση.
· Θυμός.
· Ενοχές.
· Κατάθλιψη.
· Αποδοχή.

Τα αρώματα του πένθους, το δεύτερο κείμενο, είναι μια ωδή στο πένθος, στις μεταφορές της ταφής και στον θάνατο των αναμνήσεων. Το άρωμα μας πηγαίνει πάντοτε πίσω σε έναν χαμένο χρόνο ή τόπο και πάντοτε κάτι μας φέρνει στον νου: από τον ψυχόκοσμο των πρώτων τριβών μας με εμπειρίες και τα παιχνίδια νόστου ως τα στερεότυπα που έχουν πιστοποιητικό γέννησης και ληξιαρχική πράξη θανάτου. «Μυρίζω τα αρώματα» λέει πολύ σωστά ο Αρανίτσης «σημαίνει επιστρέφω, υποτάσσομαι στους ιριδισμούς της θύμησης».

Σοφίες, Μαρίες και δε συμμαζεύεται.

Υπάρχουν δυο ειδών γυναίκες: αυτές που χρειάζονται κάποιον να τους ανοίξει τα μάτια κι εκείνες που, αυτό που τους χρειάζεται , είναι κάποιος να τους τα πετάξει(όξω, ως είθισται) ως απέλπιδα και ύστατη προσπάθεια να γίνουν άνθρωποι and get a life of their own.

Ο Σαρτρ (και διορθώστε με, αν θυμάμαι λάθος) είχε πει το παροιμιώδες: Κόλαση είναι οι Άλλοι.Ένας άντρας, πληγωμένος μετά από χωρισμό (αφού έχει ... λόγο-κρυμμένες σκέψεις ... και λίγο πριν ... λόγο-κρυμμένες σκέψεις) θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι Κόλαση είναι η Άλλη.Εγώ με τη σειρά μου, θέλοντας να προάγω τη συζήτηση, νογώ πως Κόλαση είναι οι Κάλοι. Ρωτήστε οποιαδήποτε γυναίκα στέκεται (ή ακροβατεί) πάνω σε 15ποντα τακούνια να δείτε τι θα σας αποκριθεί.

NoteToSelf: Να αποφεύγεις –όπως ο διάλογος τη Διβάνη- τη χρήση του τριπλού Π: Ποτέ – Πάντα- Πρέπει.

Ο παράλληλος, στο -από την δεκάτη ογδόη τρέχοντος μήνα- Τοστ του, υποστηρίζει (και πολύ καλά κάνει) ότι το θήλυ του Ανθρώπου ειναι η βλακεία, το αρσενικό ειναι ο βλαξ ενω ουδέτερο ειναι το μπέηζμπολ.Χωρίς διάθεση να τον διορθώσω, τουναντίον, υπερθεματίζω κάνοντας την υπόθεση πως αν τοποθετούσαμε τη βλακεία ως ερώτημα στο κέντρο του σύμπαντος, αυτό, το σύμπαν, θα έπεφτε και θα μας πλάκωνε, καθώς, όσο χιούμορ και αν διαθέτει ο Δημιουργός*, έχει κι άλλη τόση επίγνωση των σφαλμάτων του, πράγμα που σημαίνει πως θα ήτο ιδιαιτέρως φειδωλός στα χωμάτινα γλυπτά του, αν τα έκανε όλα από την αρχή.

*αν υπήρχε.

EνΤάχειΕνΤάχειΕνΤάχει...

Έχω προσαγωγούς! Τους ένιωσα.

Ύπνο δεν έχω, τι στα κομμάτια;

Με τόση κούραση θα έπρεπε να πέΦτω σαν τον πέΦκο την ΠέΦτη.

Υποπτεύομαι οτι έχω κι απ' τους άλλους.

Μόνο λαόυ λάου τα αποκαλυπτήρια, γιατι είναι σοκαριστικό ως φαινόμενο.

Συγκίνησις μεν, συνείδησις δε.

Την Παρασκευή 21/9 είναι ΑλτςΧάιμερ του μεγαλομάρτυρα.

Μην ξεχάσετε* τις ευχές σας προς όλους εμάς, τους γνήσιους απόγονους αυτής της -θα το τολμήσω!- πατρικής φιγούρας.

Σχετικο link36ο Φεστιβάλ Βιβλίου.

Λατρεμένη συνήθεια χρόνων.

*καλό κι αυτό..

Αναμνήσεις μιας καθωσπρέπει κόρης..2b continued

Η πρώτη φορά

>> που κάποιος με αποκάλεσε βλαμμένο ήταν στο νηπαγωγείο.. Η τρυφερότητα των μικρών παιδιών. Η κυρία μας, εκείνη την αποφράδα μέρα, αποφάσισε να μας πάει εκδρομή σε άλλο νηπιαγωγείο, 200μ από κει που στεγαζόταν το δικό μας.

Εκεί, λοιπόν, ήταν καλύτερα απ’ όλες τις απόψεις: είχε περισσότερα κι ομορφότερα αγοράκια, μεγαλύτερη αυλή για να παίζεις και να κυνηγάς αυτόν που ήθελες να πλακώσεις στις μπούφλες, περισσότερα παιγνίδια και σίγουρα πιο γλυκεια κι ευγενική δασκάλα. Ήταν κι ένα κοριτσάκι εκεί που στο αριστερό του μάγουλο είχε μια μεγάλη μαύρη κηλίδα. Από το δικό μας το νηπιαγωγείο, όλοι είχαμε την απορία αλλά κανένας δεν τολμούσε να την προσεγγίσει και να διαλευκάνει το μυστήριο της κηλίδας.

Με τα πολλά, κάποιος συμμαθητής με προκάλεσε –δε θυμάμαι με ποιο δέλεαρ- να βγάλω το φίδι από την τρύπα. Οπλίστηκα με όσο θάρρος μπορεί να βρει ένα νηπιάκι και μια και δυο την πλησίασα στο πεζούλι που καθόταν μόνη. Ο διάλογος που ακολούθησε ηταν σύντομος μεν, ενδεικτικός του απηνές της παιδικής φύσης δε:

Εγώ: Κοριτσάκι, το ξέρεις ότι σου έχει μείνει λεκές από σοκολάτα στο μάγουλο;

Εκείνη: Καλά, βλαμμένο είσαι;

Εκεί έλαβε άδοξο τέλος η καριέρα μου ως Πουαρώ. Έπρεπε να πάω πρώτη δημοτικού, να την έχω συμμαθήτρια, να την παρατηρώ (από μακριά, καθότι οι μνήμες ήταν ακόμη νωπές) για κάμποσο προκειμένου να καταλάβω ότι επρόκειτο για μεγάλη ελιά. Πολύ μεγάλη.>> που έκανα μόνιμη σχέση (δηλαδή, we don’t see other people) ήταν μεταξύ πρώτης και δευτέρας δημοτικού. Ήταν φανερό σε όλη την τάξη πως ο Φ. μου άρεσε κι εγώ άρεσα στον Φ.

Αποφασίσαμε κάποια στιγμή να ξεπεράσουμε τις ντροπές μας και να τα φτιάξουμε. Όμως, έφτασε στα αυτιά μας η πληροφoρία ότι σε αυτή την ηλικία που είμαστε, τα αγοράκια μπορούν να κάνουν παρέα και με άλλα κοριτσάκια. Φυσικά και vice versa. Ομολογώ ότι αυτό δεν μου άρεσε καθόλου (τα ξέρετε τώρα αυτά, ο έρως είναι αίσθημα διεκδικητικό). Δεν ήθελα όμως να το καταλάβει αυτό ο Φ., γιατί έχουμε κι έναν εγωισμό. Ήταν ελεύθερος να κάνει τη ζωή του και με άλλες, εφόσον το ήθελε.

Αποφάσισα πως το λιγότερο που άξιζα ήταν ξεκάθαρες εξηγήσεις, α! αυτό μου το χρωστούσε. Του έστειλα κι εγω σημείωμα την ώρα του Εμείς & ο κόσμος: «Στο διάλειμμα πρέπει να μιλήσουμε».Πράγματι, το διάλειμμα έφτασε και μαζί με αυτό η ώρα της κρίσης. Ειχα αγωνία, τι να λέμε τώρα…θέλει εμένα ή θέλει κι άλλες;Εγώ: άκουσες αυτά που είπε η κυρία πριν στο μάθημα;

Εκείνος; Ναι, τα άκουσα

Εγώ: Λοιπόν, τι λες;

Εκείνος: Α, δε θέλω να κάνω παρέα με άλλες

Εγώ: Ούτε κι εγώ. Θέλω να κάνω παρέα μόνο μαζί σου.

Εκείνος: Ναι, κι εγώ, άλλωστε δε μου αρέσει καμιά άλλη.

Εγώ: Ωραία λοιπόν, τα λέμε την άλλη ώρα τότε.

Η πρώτη μου Ερωτική Νίκη και Επιβεβαίωση ως Γυναίκα!>> που έγινα ρόμπα σε ομήγυρη άνω των δέκα ατόμων, ήταν στην έκτη δημοτικού (Γολγοθάς ήταν τα χρόνια στο δημοτικό, ως φαίνεται!!).

Ο κύριος Κ. είχε έρθει εκείνη τη χρονιά στο σχολείο, αλλά δίδασκε το απέναντι τμήμα, γαμώτο! Ήταν αναμφίβολα ο γόης του σχολείου. Ψηλός, μελαχρινός, νεαρός και ιδιαιτέρως όμορφος στα μάτια ενός δωδεκάχρονου κοριτσιού.Γράφουμε διαγώνισμα, τα θρανία σε διάταξη Π κι εγώ κάθομαι κάπου στο μέσον της οριζόντιας θέσης με πλήρη θέα προς την ανοιχτή πόρτα. Έρχεται από την απέναντι αίθουσα ο κύριος Κ, στέκεται στη είσοδο για να ρωτήσει κάτι το δάσκαλό μας.

Διάλογος που εκτυλίσσεται μεταξύ εμού και της διπλανής μου:Εγώ: Κοίτα τον, δεν ΤΟΥ* μοιάζει πάρα πολύ; Ίδιος είναι!!!

Εκείνη: Βλακείες λες, καθόλου δεν ΤΟΥ μοιάζει, ο κύριος Κ. είναι πολύ πιο ωραίος*το ίνδαλμα της εποχής

Εγώ: Μπα, τι λες! Όποιος έχει μάτια, βλέπει, στοίχημα ότι του το έχουν ξαναπεί.

Εκείνη: Τι, θα του το πεις κι εσύ; Σιγά μην το κάνεις, κωλώνεις.

Εγώ: Ναι, έτσι λες;;

και με το πιο γλυκανάλατο και ηδυπαθές ύφος του κόσμου, κεφάλι να γέρνει προς τα δεξιά και να ακουμπά στο δεξί χέρι, θράσος επικό και θάρρος αδιανόητο ρίχνω στον άνθρωπο την κοτρόνα:Κύριε Κ., σας έχει πει ποτέ κανείς ότι μοιάζετε στον Ρίτζ;;;Τόμπολα ο δάσκαλος, του ‘ρθε νταμπλάς του ανθρώπου.

Δε θυμάμαι πότε σταμάτησε να γελάει η υπόλοιπη τάξη, ουτε πότε έπαψαν να με κοροϊδεύουν στο σχολείο. Χρωστάω όμως χάρη στον κυριο Κ. που δεν με πήγε στο Διευθυντή με την κατηγορία της σεξουαλικής παρενόχλησης και σε άλλον συμμαθητή μου που, πολλά χρόνια αργότερα, στο Λύκεο, μου θύμισε αυτό το περιστατικό, γιατί από την ντροπή μου προφανώς, το είχα απωθήσει.

Τα συμπεράσματα δικά σας.. :)

Προσδοκώ Aνά(σ)ταση Mυών..

Κατά κανόνα, οι δίαιτες ξεκινούν από Δευτέρα. Συνεκδοχικά (εκτός αν, όχι και τόσο) η συνδρομή σε γυμναστήριο γίνεται κατά Σεπτέμβρη μεριά. Τόσα χρόνια είχα ως άλλοθι το άβολο και βάρβαρο ωράριο εργασίας μου. Τώρα που αυτό επιλύθηκε, έπαψε να αποτελεί δικιολογία. Συν τοις άλλοις, η ιδεα στα τριαντα παρα λίγο να μάθω καποιο μουσικο όργανο μου είναι λίγο απωθητική, καθώς ήδη περιτριγυρίζομαι από πολλά μπουζούκια, φαντάζεστε να γρατζουνάω κι ένα;;Αφετέρου, βαριέμαι λιγάκι να πιάσω τα ισπανικά, καθώς θα χρειαστώ ένα ευλογο διάστημα επαναπροσαρμογής ή επανάληψης, προτού προχωρήσω στο Basico. Οπότε τι καλύτερο to work out the hips. Το έχω ήδη επισκεφθεί δυο φορές και ενώ ετοιμαζόμουν με λαχτάρα για την τρίτη, με έριξε ένα γερό κρυολόγημα, συνοδευόμενο από τα απαίσια και εξαντλητικά δέκατα.
Την πρώτη μερα λοιπόν, πήγα συνάμενη κουνάμενη, πλήρως συνειδητοποιημένη ότι έχει να πέσει πολύ γέλιο και πολλές σαβούρτες μετά από 10 χρόνια απραξίας, μίλησα με μια γυμνάστρια η οποία μου έδωσε ασκήσεις προσαρμογης για τις επόμενες 7 φορές που θα πάω. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν προθερμανση στο διάδρομο: 25min με μέση ταχύτητα 5,5km/h, διένυσα περι τα 2+ χιλιόμετρα. Ωραία ήντουνο, είμαι και μαθημένη να διανύω αποστάσεις με πεζό_2, μια χαρά. Μετα περάσαμε στις ασκήσεις προσαρμογής-upper body (περιττό να σας πω ότι την ορολογία την είχα από την πρώτη στιγμή.. Μια άνεση, ένας αέρας άλλο πράγμα):
Chest press: 2 set, 12-15 επαναλήψειςLat machine: 2 set, 12-15 επαναλήψειςShoulder press: 2 set, 12-15 επαναλήψεις
Οπωσδήποτε μεταξύ των επαναλήψεων να μεσολαβεί μικρό διάλειμμα, ενώ μεταξύ των ασκήσεων απαραιτήτως διατάσεις. Άκουσον άκουσον.
Και ακολούθησαν κάμψεις δικέφαλων. Ε λοιπόν, ενα από τα χρήσιμα πράγματα του γυμναστηρίου είναι ότι μαθαίνεις στην πράξη τη σημασία άγνωστων εννοιών, των οποίων την ύπαρξη γενικώς εντόπιζες στο σώμα, αλλά πάντα ντρεπόσουν να σου προσδιορίσουν ακριβώς πού βρίσκονται, περα από τη διακριτική σου ευχέρεια.
Μετά δε, εκανα και Pilates.Μη με κοιτάτε έτσι, ούτε εγώ ήξερα τι είναι, για την ακρίβεια, ούτε που το είχα ακούσει ποτέ. Αν έχω καταλάβει σωστά, είναι ασκήσεις που συνδυάζουν τη γιόγκα και στις οποίες σημαντικό ρόλο παίζει η εισπνοή και η εκπνοή και τις οποίες εκτελείς όχι στα εννιά μέτρα αλλά με επίκεντρο την κοιλιακή χώρα. Αυτό είναι που λέμε terra incognita. Κυριολεκτικά. Κι όμως, συνάδελφοι αγύμναστοι, τα έβγαλα πέρα με ψηλά το κεφάλι (λέμε τώρα). Απόδειξη ότι ξαναπήγα τη μεθεπόμενη μέρα. Γιατί όχι την επόμενη, θα μου πείτε. Κατά τα λόγια της γυμνάστριας, καλό ειναι να αφήσω μια μέρα να ξεκουραστεί το σώμα, προτού προβώ σε νέες ωμότητες.

Μέρα δεύτερη:

Αυτή τη διασκέδασα, παρόλο που είναι υπεύθυνη για την Παρασκευοσαββατιάτικη κατάκλισή μου.. Αυτή τη φορά με ανέλαβε ο Α., που έφερνε πολύ στο φίλο μου τον Λευτεράκη. (Λευτεράκη, αν με διαβάσεις ποτέ, πάρε με τηλέφωνο να πάμε για μπύρεΖζΖ). Αυτός, λοιπόν, αφού έκανα το διάδρομό μου και τα ρέστα, με περασε
>>αρχικά από ανάκριση: όνομα, ηλικία, πότε γυμνάστηκα τελευταία φορά, στόχος..Πείτε μου, δεν ειναι κουτή η τελευταία ερώτηση; Να γίνω Σκλεναρίκοβα!
>>και κατόπιν στο παρτ 2 των ασκήσεων προσαρμογής (πίσω σελίδα) οι οποίες περιελάμβαναν:Εκτάσεις τρικεφάλων: 2 set, 12-15 επαναλήψειςLeg extension:Leg curl: 2 set, 12-15 επαναλήψειςΠροσαγωγούς: 3 set, 12-15 επαναλήψειςCrunch: 3 set, 12-15 επαναλήψειςΡαχιαίους: 2 set, 12-15 επαναλήψειςΣτις τελευταίες ασκήσεις, ανεβήκαμε λέβελ στα σετς, όπως παρατηρησατε. Ασυδοσία, τι να πεις…Ο Α., λοιπόν, είχε –το λιγότερο- πλάκα, πράγμα που αποδείχτηκε περίτρανα, όταν στα μισά τον ρώτησα πού είναι το καπνιστήριο και διατήρησε την ψυχραιμία του ο άνθρωπος αντί να μου φέρει κανα 5κιλο βαράκι στο κεφάλι. Όταν δε, μετά το πέρας του προγράμματος με είδε πάνω στο διάδρομο ξανά, με τα ακουστικά στ’ αυτιά και αμέριμνη να τραγουδάω it’s alright/ it’s alright/ alright/ she moves in mysterious ways, διόλου δεν το εκτίμησε και με έδιωξε κακήν κακώς να πάω να πιω καφέ, αφού πρώτα μου υπέδειξε (στην προσπάθειά του να μου αποδείξει) ότι δεν είμαι ο Ζούπερμαν. Πφφ, ζνομπιζμός άνευ προηγουμένου!

Μέρα τρίτη

Α, η μέρα εκείνη δε θ’ αργήσει..

"Κι εσύ ξεχνάς" *

Danish: forglem mig ej

Dutch: vergeet-me-niet, vergeet-me-nietje

English: forget-me-notFaroese: gloym meg ei

German: vergissmeinnicht

Norwegian: forglemmegei

Swedish: förgätmigej

Belorussian: незабўдка

Bulgarian: незабравка

Croatian: nezaboravak, potočnica

Macedonian: незаборавка

Polish: niezapominajka

Russian: незабудка

Serbian: nezaboravak, spomenak, potočnica

Czech: pomněnka

Slovak: nezabudka

Slovenian: spominčice

Ukrainian: незабўдка

Upper Sorbian: njezapomničak

Catalan: Miosotis

French: Myosotis

Galician: nonmesquezas

Italian: non ti scordar di me, nontiscordardimé

Portuguese: não-me-esqueças, não-te-esqueças, não-te-esqueças-de-mim

Romanian: nu-mă-uita

Spanish: nomeolvides, miosota, raspilla

Hungarian: nefelejcs

Finnish: lemmikki

Latvian: neazimirstule

Lithuanian: neužmirštuõlė

Turkish: unutmabeni

Japanese: 勿忘草 (wasurenagusa)

Korean: 물망초 (mulmangcho)

Basque: oroilore

Tatar: күгəрчен күзе, күгəрченкүз, зəнгәр чәчәк, чынчык күзе

Breton: daoulagad-ar-werc'hez

Irish: Lus Míonla

Welsh: nâd-fi'n angof

*εσύ να δεις....

Τα θέματα μιας ψηφοφόρου.

Εξάσκησα το εκλογικό μου δικαίωμα προ ολιγου. Θα μου πείτε, ε, και σιγά το πράγμα, επανάληψη του διαδικαστικού της τετραετίας. Εμ, δεν ήταν το ίδιο φέτος. Στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις που ψήφισα (δεν είναι και τόσες, καθότι τα τριάντα δεν τα έχω ακόμη ποδο-πατήσει), μπήκα στο παραβαν συνειδητοποιημένη για το τι θα περιέχει το φακελάκι*. Εκ των προτέρων είχα κατασταλάξει στο τι θα επέλεγα. Έβαζα τη ΝτελιριουμΤρέμενς μπροστά από έναν καθρέφτη (καθότι ΚΑΙ νάρκισσος), πιάναμε μια φιλική κουβέντα και μέσω της διαλεκτικής τε και απαγωγής σε άτοπο, αναλύαμε το περιορισμένο των επιλογών -μιας και , επι της ουσίας, δεν έχουμε εμπιστοσύνη σε κανέναν- για να καταλήξουμε, ομού, στο άκυρο.Φέτος ήταν κατα τι διαφορετικά. Αυτό που ήξερα μετα βεβαιότητας ήταν τι ΔΕΝ θα ψήφιζα.

Αποφατική δήλωση, που δεν με κάλυπτε. Κάτι ο θυμός μου με τις τρέχουσες εξελίξεις, κάτι η αήττητη βλακεία από την οποία κατατρύχεται αυτό το έθνος, κάτι η ανακολουθία της μιζερης δυσαρέσκείας μας με την επιλογή ψήφου προς το ίδιο κόμμα, να μη σας τα πολυγράφω, θέλησα σε αυτές τις εκλογές να ρίξω ψήφο Λίλα Πάουζε- με ονοματεπώνυμο.Καπάκι, με ταλάνισε άλλο δίλημμα. Εξωκοινοβουλετικό όχι; Αυτό το λύσαμε σχετικά γρήγορα και αποφασίσαμε να ενισχύσουμε κάποιο απο εκείνα που έχει ρεαλιστικές πιθανότητες να περάσει το κατώφλι της Βουλής. Τι να πάω να σταυρώσω, τους κυνηγούς; Να πάρω το, να πάρω το τουου φέ κι μου...Άρα, μας έμειναν τέσσερις επιλογές που αυτόματα δημιουργησαν ένα τρίλημμα, καθώς δεν υπήρχε πιθανότητα να επιλέξω κανένα συναγερμό, ορθόδοξο ή μη. Κάλλιο να καταπιώ ένα μαγγάλι κάρβουνο. Αυθωρεί, απορρίψαμε και τη Δημοκρατική_καθόλου_Αναγέννηση, μιας και μιλάμε σοβαρά.Do the math και θα διαπιστώσετε ανάμεσα σε ποια Σκύλλα και ποια Χάρυβδη βρεθήκαμε μετά απο τόσο συλλογιστικό κυκεώνα. Μη γελάτε, ήταν σοβαρά τα πράγματα. Από τη μία, ένας χώρος με τον οποίο πόρρω απέχω ιδεολογικά κι απο την άλλη, ένας χώρος στον οποίο τείνω περισσότερο μεν, ο οποίος ειναι σύμφυρμα ανθρώπων και στόχων, ένα συμπίλημα πραγμάτων και ιδεών που ποτέ δεν κατάφεραν να με πείσουν για τον ενιαίο προσανατολισμό τους.Όλων των παραπάνω δεδομένων, δεν αποτελεί -τουλάΣΤΙχον- ευφυολογημα η "δυνατότητα επιλογής"; Ακόμη και "το μη χείρον βέλτιστον" μου ήταν ανεφάρμοστο. Ίσως γιατί, αυτό το χειρον, εξακολουθώ να το γράφω με έψιλον γιώτα αντί όμικρον γιώτα.

*άσχετο, αλλά ίδιου μεγέθους φακελάκι χρησιμοποιούν για να "ευχαριστήσουν" το χειρουργό που τους "πρόσεξε". Ειναι τυχαίο νομίζετε;

Αυτά είναι..!!

Το Φθινόπωρο ξεκινά με πολύ καλούς (θεατρικά) οιωνούς.

Ένα αγαπημένο βιβλίο, Το άγνωστο αριστούργημα του Ονόρε ντε Μπαλζάκ.

Τέχνη versus Έρωτα.

Στο μουσείο Μπενάκη Βασ. Σοφίας και Κουμπάρη 1, έως τις 30/9/2007

Σκηνοθεσία-Προσαρμογή: Γρηγόρης Χατζάκης

Σκηνογραφική Επιμέλεια: Δανάη Χατζάκη

Σχεδιασμός Φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης

Κινησιολογική Επιμέλεια: Έλενα Γεροδήμου

Πρωτότυπη Μουσική: NeonLiveDJ

Set: Elmyr

Μουσική Επιμέλεια: DJ Bluebox

Eπιμέλεια Animation: Βαγγέλης Χριστοδούλου

Ερμηνεύουν: Κλέων Γρηγοριάδης, Μάκης Μπενάκης, Ρόζα Προδρόμου & 10 ακόμη ηθοποιοί

Θεατρικός Οργανισμός Altra TerraInfo

Σκοπεύω να το δω άμεσα και να επανέλθω με εντυπώσεις.

Τιπ: όσοι δεν το έχετε διαβάσει, το συστήνω ανεπιφύλακτα. Θυμάμαι (για λόγους που βαριέμαι να καταγράψω) οτι μου είχε φέρει στο μυαλό το Θηρίο στη ζούγκλα.

Ό,τι θυμάμαι, χαίρομαι.

Όθωνος

Βασιλίσσης Σοφίας

Βασιλίσσης Αμαλίας

Βασιλέως Γεωργίου

Πόσο παράδοξη είναι η ύπαρξη τόσων βασιλικών οδών γύρω από την πλατεία Συντάγματος;

Τουέλβ μανθς εντ ε ντέη

...από το πρώτο πόστ. Και θα μου πείτε: "Ε, και τι κατάλαβες;" κι εγώ θα σας πω ανάγωγους, γιατι δε μιλάνε έτσι σε μια κυρία :) :). Διακρινω ομοιότητες -πολλαπλασιασμένες επί δύο- από εκείνη την αρχή Σεπτέμβρη με την παρούσα. Εξακολουθώ σε διαρκή αλλαγή, εντατικότερη για την ακρίβεια, η αμφιθυμία τείνει να γινει καθεστώς, άνθρωποι φευγουν, συνήθειες καταργούνται, αλλά επί της ουσίας δε βιώνω τίποτε διαφορετικό από τη συνηθισμένη και κοινότοπη τελικά ανθρώπινη ιστορία. Μόνο που αυτή η ιστορία παίρνει άλλες διαστάσεις, όταν δεν εισαι θεατής αλλά συμμέτοχος και μέρος της. Typical. Διογκώνουμε όσα βιώνουμε, ενώ τα εκλογικεύουμε ως ακροατές ιστοριών τρίτων (ή δεύτερων). Ακόμη και στην απίθανη περίπτωση που έχουμε καταφέρει να μας δούμε με λογική, το συναισθηματικό μπάχαλο κερδίζει κατα κράτος τη λογικη. Λογικόν!
Δεν έχω σκοπό να κάνω Μπλογκοαπολογισμό, οι λόγοι που ξεκίνησε το παρον παραδοξολόγημα έχουν την αφετηρία τους στην περιέργεια και όχι τόσο στην ανάγνωσή του από τρίτους, απόδειξη ότι την ύπαρξή του ουδείς οικείος μου γνωρίζει. Λογικόν;
:)
Καλό φθινόπωρο, ναι ναι, μην γκρινιάζετε, εγώ έφαγα Ιουν, Ιουλ, Αυγ χωρίς να Διακόψω.

Τα ΕτΕρΩνυΜα ΔΕΝ έλκονται λέμε!!

Μερικές φορές ούτε και τα ομώνυμα.*

Απόδειξη:

Αυτό

και αυτό:

*ομώνυμος -η -ο [omónimos] E5 : 1α. που έχει το ίδιο όνομα με κπ. ή με κτ. άλλο: H πόλη Xίος, πρωτεύουσα του ομώνυμου νησιού. H Aντιγόνη, ηρωίδα της ομώνυμης τραγωδίας. (θέατρ.) ~ ρόλος. β. (γραμμ.) Oμώνυμες λέξεις, που έχουν ίδια προφορά αλλά διαφορετική σημασία· ομόηχος· (πρβ. ομόγραφος): Tα επίθετα ’ψηλός“ και ’ψιλός“ είναι λέξεις ομώνυμες. (ως ουσ.) τα ομώνυμα, οι ομώνυμες λέξεις. 2. (επιστ.) ANT ετερώνυμος. α. (μαθημ.) Oμώνυμα κλάσματα, που έχουν τον ίδιο παρονομαστή. β. (φυσ.) που έχει το ίδιο ηλεκτρικό φορτίο ή την ίδια ελκτική ικανότητα με κτ. άλλο: Oμώνυμοι πόλοι δύο μπαταριών / μαγνητών, που είναι ίδιοι, θετικοί ή αρνητικοί. Oι ομώνυμοι πόλοι απωθούνται, οι ετερώνυμοι έλκονται. Oμώνυμα ηλεκτρικά φορτία. (μτφ.): Tα ομώνυμα απωθούνται, τα ετερώνυμα έλκονται, για να δείξουμε ότι αντίθετοι ανθρώπινοι χαρακτήρες μπορούν να συμφωνήσουν, να συμβιώσουν, να συνυπάρξουν. [λόγ.: 1α: αρχ. ομώνυμος· 1β: σημδ. γαλλ. (πληθ.) homonymes (στη νέα σημ.) < λατ. homonymus < αρχ. ομώνυμος· 2α: σημδ. γαλλ. déno minateur commun· 2β: σημδ. γερμ. gleichmaniger Pol]