_ - - - = = < > = = - - - _

overthinking

overanalyzing

seperates the body from the mind

Α
π
ά
λ
ε
υ
τ
α
θα πάω να τσακίσω τη Δημουλά, πάραυτα.

Τάσεις (προς έμετο)

Τα τελευταια χρόνια παρατηρείται το φαινόμενο της επιβολής μόδας και στο φαγητό.Πράγματα που δεν διανοουμασταν να βάλουμε στο στόμα μας, εμείς οι Έλληνες, ηρθαν σαν σίφουνας και επεκράτησαν ως μαστ γευσεις, πιάτα κι άλλες τέτοιες αηδίες. Πας να φας έξω σε κάποιο εστιατόριο, λες να παραγγείλεις και μια σαλάτα, βρε αδερφέ, να κατέβει το κοψίδι, και δεν νοειται σαλάτα πράσινη που σεβεται τον εαυτό της και να μην περιέχει ρόκα!!άκουσον άκουσον, σε κάθε πράσινη σαλάτα, έχει γινει καθεστώς η ρόκα.
Ρόκα παρμεζάνα, σου λεει! Τρελός συνδυασμός!

Ρε άνθρωπε, δεν θέλω να φάω αυτό το χορταρικό που μου καιει τον ουρανίσκο, θα το φάω και με τυρί απο πάνω;;; ψάχνω κι εγώ κάθε φορά ποιά ειναι η ρόκα (εμ, μ' όλα αυτά τα σκατολοΐδια που βάζουνε -μαϊντανους, σέλινα, γλιστριδες- πού να την ξεχωρίσω) μην τυχόν και μου ξεφύγει και γευτώ αυτό το απεχθες πράγμα. Γιατι περι πράγματος πρόκειται, φίλε οδηγέ.Κατάλαβες; Και πάει το κάθε τσόκαρο στην πρωην χασαποταβέρνα ΔεΘρηΜπράδερς νυν ζουπερ ντούπερ ιν τρεντορεστοραν Τσιγκολελέτο και παραγγέλνει ρόκα παρμεζάνα που έτρωγε και στο χωριό της (την ρόκα, γιατι την παρμεζάνα, ούτε εξ ακοής). Και τη χαιρονται.Δε λέω, ρε πουλάκι μου, να τη χαρείς όσο αγαπάς, αλλά τι μανία κι αυτη να πέφτουμε με τα μουτρα σε κάθε τυχάρπαστη έμπνευση κάποιου ζουρλαμένου σεφ; Και να τα πληρώνουμε λες και ειναι διαμαντένια τιάρα από τα Τίφανυ'ζ. Ποιά; τη ρόκα, που την αγοράζεις €1.

Πάρε παράδειγμα τις άλλες σαλάτες που κυκλοφορουν: χρωματικές συνθεσεις λογης λογής-ομολογουμένως αρμονικές- καλλωπισμένες με κουκουνάρι, σπόρια απο ρόδι, σπόρια σκέτα, παπαρουνόσπορο, φυστικια, ψημένα αμύγδαλα, σταφίδες, ζελέ αμυγδάλου (#$%) κι ό,τι άλλο ελλοβόκαρπο κατεβάσει η γκλάβα του ευφάνταστου σεφ.

Ελιά, ούτε για δείγμα. Φέτα;; Αυτό πάλι...Τρελή εισαι; Με τόσα σεξαίσια ντρέσσινγκς, φέτα;;!;;!
Αμ' τι να πεις και γι' αυτά; "Απαλή σάλτσα μουστάρδας με διακριτική γευση αβοκάντο, μυρωδάτο ξύδι μπαλσάμικο και τελικό φινίρισμα με έξτρα παρθένο ελαιόλαδο".

Πάλι καλά, έχει λάδι.




....κάπου εδώ, εξωγενεις παράγοντες μου ανέκοψαν την έμπνευση όσο και την όρεξη.

Αφλογιστία

Θ υ μ ό ς

...συναίσθημα που βγαίνει στην επιφάνεια και πρωταγωνιστεί για λίγο αλλά αποτελεί μονάχα μια επίφαση. Όσο μεγαλύτερος είναι κι όσο διογκώνεται, τοσο πιο βεβαιο καθισταται ότι πατάει κάπου Αλλού, τροφοδοτειται από αιτίες διαφορετικές της αφορμης εκδήλωσής του. Όταν καταλαγιάσει λιγάκι –γιατί έρχεται με απίστευτη δύναμη και ανεξέλεγκτη ταχύτητα, επικαλύπτοντας οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα και κρύβοντας εντεχνως την πρωτογενη του αιτία- αρχίζουν να επιπλέουν σαν φελλοί ή σκατούλες, αν θέλετε, οι πραγματικές του ταλαντώσεις, η πρωταρχική ύλη. Αποδομειται στα εξ ων Διογκώθη, για να παραφράσω.
Τον θυμό, όπως και να το κάνεις, τον αφήνεις να πάρει όση έκταση του αναλογεί (σαν τον καπιταλισμό: διεκδικει, χρειάζεται χώρο για ν’ αναπτυχθει), να βράζει μέσα σου και να εξατμιστεί τελικά –φυσικός νόμος-, αν δεν έχει πρωτύτερα εκδηλωθεί με ευγενείς αντιδράσεις (σπασιμο πιατικών, κινέζικών μπιμπελό, κρυστάλλινων βάζων κ.δ.σ) και εκτονωθεί με φωνασκίες, τσιρίδες και καλολογικά/καλλωπιστικά (ναι, ναι). Το αμέσως πιο αισιόδοξο σεναριο είναι η προσέγγιση μέσω της διαλεκτικής σε D minor δηλαδή συζήτηση στους τόνους των παραθύρων του Alpha (20:15-20:35).

Όταν λοιπόν «κάτσει», διαπιστώνεις ότι δεν κατάφερε να αποπροσανατολίσει τη στεναχώρια σου, καθόλου λυτρωτική επίδραση δεν είχε, όσα σε έτρωγαν προ Θυμού εξακολουθούν να είναι εκκωφαντικά παρόντα, ίσως μάλιστα κι επαυξημένα, καθώς οτιδήποτε μπαίνει στην αναβολή για να διεκπεραιωθεί (υπεραπλουστευω με αυτό το ρήμα, αλλά χαριν λόγου, ας δεχτούμε αυτή τη λέξη) αργότερα, σωρεύει ματαίωση και πόνο. Τα μικρά και μεγάλα πάθη που βιώνουμε στην καθημερινότητά μας, καλό είναι να τα αντιμετωπίζουμε ένα ένα. Η παράλληλη προσέγγιση/επίλυση απλά μας περιπλέκει ακόμη περισσότερο. Είναι κάτι σαν εκείνο το μήνυμα που βγάζει ο υπολογιστής όταν περνάμε κάποιο νέο πρόγραμμα: Κλείστε όλες τις άλλες εφαρμογές, προτού προχωρήσετε. Φυσικά η ευθύνη για το αν θα κρασάρει το πισι είναι δική μας κι όχι των ανοικτών παραθύρων. Εμείς χειριζόμαστε το μηχάνημα.Ετσι κι εγώ κρασάρω έχοντας ανοίξει περισσότερα του ενός μέτωπα.Το στενάχωρο δεν αντιμετωπίζεται με παρέα, ειναι μοναχική διαδικασία, σαν το διάβασμα. Όχι γιατι ειμαστε αλτρουιστές και δεν θέλουμε να φορτωνόμαστε σε άλλους, αλλά εξαιτίας της ιδιοσύστασης του πόνου, η οποία συνοψίζεται στα εξής:

Πένθος

καιΑπέκδυση

καιΠαραλογισμός

καιΑμφιθυμία

καιΣύγχυση

καιΑπόγνωση

καιΑπώλεια

καιΠολλά Στερητικά Άλφα_καθώς φαίνεται_

καιΥγρασία καιΜούδιασμα

ΚΑΙ ΜΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ.

Δεν γινεται διαφορετικά

______ ... ______

Θέλω -με σεβασμό- να αφήσω ένα κειμενο του αξιολογότατου και αγαπημένου κ. Ευγένιου Αρανίτση, που δημοσιεύτηκε στο φύλλο της Κυριακάτικής Ελευθεροτυπίας της 11/06/2006 και το οποίο αλίευσα απο εδω. Θεωρώ οτι ειναι ένα απο τα καλύτερα, πιο θυμωμένα και δικάιως αγανακτησμένα κείμενα που έχω διαβάσει στα Παράδοξα και μέσα σε μερικές αράδες καταφέρε (ο Ευγένιος) να εκφράσει με ευγλωττία όσα αισθανόμουν και αισθάνομαι για το θεμα που πραγματεύεται.

Τηλεκανίβαλοι σε κηδεία παιδιού

Του ΕΥΓΕΝΙΟΥ ΑΡΑΝΙΤΣΗ

In saecula saeculorum, εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν. Εν τούτοις, αν γράφουμε, αν καταγράφουμε τα γεγονότα, δεν είναι για να θυμόμαστε, όπως λένε, αλλά για να μπορούμε να ξεχνάμε εκείνο το οποίο, στο εξής, θα βρίσκεται καταγεγραμμένο στο κείμενο, καταχωρημένο στο αρχείο διά παντός. Και το αρχείο θα θυμάται, αντί για μας.
Ετσι, αν κάτι θα ήθελα σήμερα να ξεχάσω, δηλαδή να καταγράψω, είναι η μοίρα αυτού του παιδιού απ' τη Γεωργία, του Αλεξ, που η διασημότερη φωτογραφία του, εκείνη που τοιχοκολλήθηκε ενόσω διαιωνιζόταν η αναζήτηση, επιτρέπει να προδιαγραφεί, έστω αόριστα, η αμήχανη υποταγή στη βία που επρόκειτο να υποστεί. Διότι υπήρχε στο ύφος του, όπως σε όλα τα πορτρέτα των παιδιών που τους μέλλεται να μαρτυρήσουν, εκείνο το σχεδόν τρομακτικό έλλειμμα έπαρσης που σημαδεύει την απείρως συγκινητική αφέλεια ενός μελλοθάνατου, όταν ο τελευταίος, εν αγνοία του, εξακολουθεί να ελπίζει σε κάτι καλύτερο απ' την εκμηδένιση.

Και θα ήθελα να γράψω παρατηρήσεις επί παρατηρήσεων για τα στοιχεία του χαρακτήρα του παιδιού, που ήρθαν στο φως εκ των υστέρων, συστολή και καλοσύνη, πραότητα και υποχωρητική στάση μπροστά στις ενοχλήσεις των σκληρών της γειτονιάς, περιπτώσεις όπου δεν ξέρεις αν το θύμα, υποχωρώντας, δείχνει ένα πρόσωπο δειλού ή αν, απλώς, συμμορφώνεται στωικά με την επίγνωση ότι οι σκληροί είναι κατ' ουσίαν άτομα με οριακό I.Q. και ότι, επομένως, θα πρέπει να τους φέρεσαι με τακτ.
Ομως ένα τέτοιο καθήκον θα προϋπέθετε μιαν άλλου είδους διάθεση, μιαν ειρηνική προώθηση των συλλαβισμών της ψυχής μέσω του πένθους, πράγμα αδύνατο για οιονδήποτε παρακολούθησε τα ειδησεογραφικά δελτία του περασμένου Σαββατοκύριακου, μεταξύ των οποίων ας υπολογίζεται και ο υποφαινόμενος.

Αντί λοιπόν να παλινδρομήσω στον παλιό μου άσβεστο λογοτεχνικό έρωτα για τις μελοδραματικές κορώνες γύρω απ' την ιδέα του θανάτου που εμφιλοχωρεί στον πιο ενδόμυχο πυρήνα κάθε παιδικής ηλικίας, αντί να εξηγήσω για χιλιοστή φορά ότι το παιδί, μεγαλώνοντας, πεθαίνει ως παιδί ώστε να γεννηθεί ένα ον υποδεέστερης ανεξαρτησίας, καταδικασμένο στην αλλοτρίωση και στον συμβιβασμό, οπότε ο τυχών κυριολεκτικός θάνατός του αποτελεί, από μόνος του, μιαν ασύλληπτα διδακτική μεταφορά -εν ολίγοις, αντί να αφοσιωθώ στις τελετουργίες του αποχαιρετισμού, αισθάνθηκα το μίσος μου για την τηλεόραση να υποτροπιάζει και τίποτα δεν είναι σήμερα, για μένα, πιο επιτακτικό απ' την ανάγκη να περιγράψω τη ναυτία και την οργή που προκάλεσε ο χειρισμός του ζητήματος από τις πρωινές και απογευματινές εμπροσθοφυλακές του τηλεκανιβαλισμού.
Ετσι, ταπεινά προβλήματα, όπως το από πού θα όφειλα ή θα άξιζε να αρχίσω, μπαίνουν απέναντι στο πένθος σαν βδελυρά εμπόδια που ευνοούν την αναβολή του. Να αρχίσω μήπως από την Σιδέρη, υποτιθέμενη ψυχολόγο («Εμείς οι επιστήμονες...», «Εγώ, που είμαι ειδικός...», «Το λέω γιατί είμαι ειδικός...»), μαυρισμένη μετά τα μπάνια ή σε σολάριουμ, με σόκιν αγορίστικο κούρεμα και μαύρο μικροσκοπικό φανελάκι (οι ώμοι και η πλάτη έξω) που τρύπωσε σε όλα τα παράθυρα για να γνωμοδοτήσει σχετικά με την ενδοοικογενειακή δυστυχία; Εν είδει τριτεγγυητών, αυτή και ο Σούρας, ο άλλος εκθαμβωτικός αστέρας της τηλεψυχιατρικής, παραβρέθηκαν στη δορυφορική ανάκριση ενός απ' τα παιδιά που είχαν εμπλακεί στην υπόθεση. Καθώς το αγόρι ψέλλιζε απαντήσεις με γυρισμένη την πλάτη, ενώ ο γίγαντας της πρωινής δημοσιογραφίας που λέγεται Μάνεσης απηύθυνε τις ασφαλίτικες ερωτήσεις του, Σούρας και Σιδέρη τήρησαν σιγήν ιχθύος.

Εν συνεχεία, όταν το χυδαίο μαρτύριο τελείωσε, πήραν τουλάχιστον το θάρρος να υπαινιχθούν, με τον πιο διακριτικό τρόπο, ώστε να μην προσβάλλουν τον οικοδεσπότη τους, ότι συνήθως τα παιδιά κρύβουν την αλήθεια εκτός κι αν κάποιος κερδίσει την εμπιστοσύνη τους. Μπα; Τι λες! Και μόλις μια γνωστή τής οικογένειας ανέφερε ότι τα παιδιά ήταν ζωηρά κι ότι έκαναν πού και πού μικροκλοπές (καραμέλες, σοκολάτες...), ο μεγαλοπρεπής Μάνεσης σχολίασε την παρεκτροπή με μια φράση ομολογουμένως ιλιγγιώδη: «Αν εμένα το παιδί μου έκλεβε καραμέλες, ΘΑ ΑΝΗΣΥΧΟΥΣΑ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΑ!». Ιδού λοιπόν τι θα έκανε ο Μάνεσης αν μάθαινε πως το παιδί του έκλεβε καραμέλες, ΘΑ ΑΝΗΣΥΧΟΥΣΕ ΣΟΒΑΡΑ. Στο κάτω κάτω, τι άλλο είναι η κλοπή της καραμέλας απ' το περίπτερο αν όχι προστάδιο για ληστείες μετά φόνου;

Μάλιστα, ο ψυχίατρος Σούρας εξέπεμψε στεντόρεια έκκληση στη μητέρα του Αλεξ να βγει στο δελτίο για να της υποβάλλει μια δυο ερωτήσεις, όμως η μητέρα χαροπάλευε στα κύματα του πόνου της κι έτσι οι εκκλήσεις του γιατρού έμειναν δίχως ανταπόκριση. Και αφού είδαν και αποείδαν ότι δεν θα έβγαινε στον αέρα η πρωταγωνίστρια του δράματος, έπαιξαν μια χτεσινή της δήλωση, ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΤ1, όπως τονίστηκε. Και την ίδια στιγμή, ο Οικονομέας, που ανέκρινε ένα άλλο απ' τα παιδιά, παρουσία του υφυπουργού Γιακουμάτου, ολοκλήρωσε τη διαδικασία ρωτώντας τον ανακρινόμενο, μπροστά στον ελληνικό λαό, αν κατόπιν όλων αυτών ο πατέρας του «του τις έβρεξε». Και η απάντηση ήταν ότι ναι, το έδειρε ο πατέρας το παιδί.

Και οι περισσότεροι αποκαλούσαν το εξαφανισμένο αγόρι «ο μικρός Αλεξ» και ποτέ «ο Αλεξ», όπως λέμε «ο Μέγας Αλέξανδρος» ή «το μοιραίο αεροσκάφος». Πράγμα που δείχνει ότι τα άτομα αυτά, ή πώς αλλιώς να τα χαρακτηρίσω, πιστεύουν πως ένα παιδί δεν είναι ακριβώς άνθρωπος, ώστε να έχει ένα όνομα, αλλά κάτι σαν άνθρωπος σε μικρογραφία ή ξωτικό. Και έσπευδαν, φυσικά, να διευκρινίσουν πως, μέχρις ότου βρεθεί το πτώμα, το παιδί έπρεπε να θεωρείται ζωντανό, όμως εξακολουθούσαν να αναφέρουν τον Αλεξ, το γιο της Νατέλας, μιλώντας στον παρατατικό, «έπαιζε...», «περνούσε...», «είχε...», «νόμιζε...» και ούτε καθεξής. Και δεν έπαυαν να επαναλαμβάνουν πως «αγαπούσε το σχολείο», χωρίς να τους περνάει καν απ' το νου ότι δεν είναι δυνατόν να αγαπάς το σχολείο όταν το σχολείο είναι τόπος μαρτυρίου. Διότι, όντως, τίποτα δεν περνάει απ' τον νου όταν ο νους λείπει, πρωτίστως ο κοινός -για να μην πούμε και για τον άλλον, διότι εκεί πια, προκειμένου για τα μισοναρκωμένα βαμπίρ του τηλεοπτικού σύμπαντος, επανερχόμαστε στο αίτημα μιας υπέρμετρης πολυτέλειας.

Και τι να πω για την Αλεξάνδρα Καπάτου, που την ενόχλησαν τα λόγια του ανακρινόμενου παιδιού στην κάμερα ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ της ανάκρισης σε ζωντανή σύνδεση; Οσο για το διθέσιο ποδήλατο Χασαπόπουλος/ Μαρωνίτη, πέτυχε επιτέλους, στον έβδομο γύρο, μια θριαμβευτική σύνδεση με τη σακατεμένη μητέρα και μόλις αυτή είπε την πρώτη φράση, της πέταξαν κατάμουτρα το απαραίτητο διαφημιστικό διάλειμμα, όπου καλλίφωνες σερβιέτες υμνούσαν τη χαρά των μηνιαίων διακυμάνσεων της ελαφρότητας. Και ακούστηκαν, από άκρη σε άκρη του τηλεοπτικού φάσματος, οι αιώνιες αερολογίες περί χωρισμένων γονέων και έλλειψης υποδομών και αδιαφορίας των αρμοδίων, οπότε μάθαμε ότι υπήρχαν όντως γονείς και υποδομές και αρμόδιοι. Ασε το πόσο ενοχλήθηκαν όλοι που ο νόμος ΔΕΝ προέβλεπε, λέει, τη σύλληψη δωδεκάχρονων!

Είχα διαβάσει κάποτε πως η Χριστίνα Ωνάση, σε ηλικία τριών χρόνων, σταμάτησε να μιλάει και ότι χρειάστηκε η βοήθεια ελβετών παιδοψυχολόγων για να αποκτήσει τη φωνή της. Η ίδια, αργότερα, το σχολίασε λέγοντας: «Αν δεν μιλούσα ήταν γιατί δεν είχα τίποτα να πω». Ενδεχομένως, αν δεν εμφανίζεται ο Αλεξ, να είναι επειδή δεν έχει τίποτα να εμφανίσει, αρχής γενομένης απ' τον εαυτό του. Τα πάντα είναι ήδη εμφανή στο έπακρον. Οι επαγγελματίες επεδίωξαν να τον εμφανίσουν όπως εμφανίζεται μια εικόνα πάνω στο φιλμ, στον σκοτεινό θάλαμο. Εκείνο που πετυχαίνει η κάμερα είναι να δώσει στον θάνατο τον ρόλο του οπερατέρ.

Book party {1-50}

Ο ξενος Αλμπερ Καμύ
Η πτώση Αλμπερ Καμύ
Περι ηρώων και τάφων Ερνέστο Σάμπατο
Περι τυφλότητος Ζοζε Σαραμάγκου
Πάντα καλά Παύλος Μάτεσις
Ο Παλαιός των ημερών Παύλος Μάτεσις
Το σπίτι του ύπνου Τζόναθαν Κόου
Σαββατογεννημένη Μαλβίνα Κάραλη
Μπαρ Φλωμπέρ Αλέξης Σταμάτης
Το θεώρημα του παπαγάλου Ντενί Γκετζ
Το ανθρώπινο στίγμα Φίλιπ Ροθ
Η ζωή μου ως αντρα Φίλιπ Ροθ
Λεβιάθαν Πολ Ωστερ
Η τριλογία της νέας Υόρκης Πολ Ωστερ
Μικρή φιλοσοφία του έρωτα Αλαιν ντε Μποττον
Ασκήσεις ύφους Ρέημοντ Κενώ
Ζωή, οδηγίες χρήσης Ζωρζ Περεκ
Η αύξηση Ζωρζ Περεκ
Το λεξικό των Χαζαρων Μιλοραντ Παβιτς
Τοπιο ζωγραφισμένο με τσάι Μίλοραντ Πάβιτς
Η βουή και η μανία Ουίλιαμ Φώκνερ
Ιστορίες που άρεσαν σε μερικούς ανθρώπους που ξέρω Ευγένιος Αρανίτσης
Φυσική Ευγένιος Αρανίτσης
Ο κύριος Μι Αντριου Κρόυμεη
1984 Tζορτζ Όργουελ
Εγκλημα και Τιμωρία Φιοδορ
Χρησμολόγιο και τέχνη της φρόνησης Μπαλτάσαρ Γκρασιάν
Πολύ Καραγάτση
Ο καθρεφτης μες στον καθρέφτη Μιχαήλ Έντε
Ο φύλακας στη σίκαλη Τζ.Ντ. Σάλιντζερ
Το σοφό παιδί Χρήστος Χωμενίδης
Το αστείο Μίλαν Κούντερα
Η ζωη είναι αλλού Μίλαν Κούντερα
Βιος και πολιτεία του γάτου Μουρ Ε.Τ.Α. Χόφμαν
Φλατλαντ Έντγουιν Άμποτ
Το κόκκινο και το μαύρο Σταντάλ
Το μοναστήρι της Πάρμας Σταντάλ
Πέδρο Πάραμο Χουάν Ρούλφο
Ανεμοσκορπίσματα Γκ.Γκ. Μαρκες
Η ουρά της σαύρας Χουάν Μαρσέ
Δίκη Φραντς Καφκα
Έτσι ισχυρίζεται ο Περέιρα Αντόνιο Ταμπούκι
Το βιβλίο της Ανησυχίας Φερνάντο Πεσσόα
Υγιεινη του δολοφόνου Αμελί Νοτομπ
Ο μεγάλος ύπνος Ρέημοντ Τσάντλερ
Το αλφαβητάρι του διαβόλου Αμπροουζ Μπηρς
Με 4 χέρια Πακο Ιγνάσιο Ταϊμπο ΙΙ
Αγαπημένο μου τέρας Javier Tomeo
Ο μαιτρ κι η Μαργαριτα Μιχαηλ Μπουλγκάκοφ
Ο θάνατος του Αρτέμιο Κρους Κάρλος Φουέντες

Πες μου κάτι αφόρητο

Διαβάζοντας τους στίχους του Πες μου κάτι:

......- Πες μου κάτι αφόρητο.

Σαν τη φράση "ξέρεις τι έχω κάνει εγώ για σένα;",

σαν την αμηχανία στους ανελκυστήρες

και σαν την απουσία του νοήματος.....

θυμήθηκα αφενός τις κάποιες φορές που την έχω ακούσει και αφετέρου την άλλη ισοδύναμη (ή σχεδόν ισοδύναμη) "όποιος αγαπάει, πονάει", η οποία συναντάται σε διάφορες παραλλαγές:"στα λέω έτσι για το καλό σου""εγώ θέλω το καλό σου, γιατι σε αγαπώ""αν δεν στα πω εγώ που σ'αγαπώ, τότε ποιος;", κι άλλες τραγικές -επιτρέψτε μου να γράψω- εκφράσεις αγνής αγάπης κι ανιδιοτελούς συμπαράστασης..Μοιραία σκέφτομαι τί (δια του λόγου) εγκλήματα διαπράττουμε εν ονόματι ή εξ αφορμής του ονόματός της. Με αυτήν ως προσχημα από τη μία και τη σιγουριά που μας δίνει η αγάπη του άλλου καθώς επισης και την ξεδιάντροπα καθησυχασμένη συνείδησή μας οτι η σκληρότητα των λόγων μας εκπορεύεται απο καλή πρόθεση, καθαγιάζουμε τους κακούς μας τρόπους στη διαδικασία επισήμανσης των λαθών και της (κακής) συμπεριφοράς.Του Άλλου πάντα.Που αγαπάμε πάντα.'

Η, για να γινω πιο σαφής, προσάπτουμε παράπονα, βγάζουμε τα απωθημένα μας, εκφράζουμε τα έσω μας με τον ειδεχθέστερο τρόπο, πατώντας στο οτι ο άλλος -ξέροντας πόσο τον νοιαζόμαστε- οφείλει να ακούσει το βόθρο μας και να μην σταθεί μήτε στο ύφος μήτε στις ύβρεις ή τις προσβολές αλλά στην ουσία των λόγων μας που δεν ειναι άλλη απο την αλήθεια. Άρα οι σημαντικότεροι, μέχρι στιγμής, όροι είναι η αλήθεια και η αγάπη λες και ειναι θεσφατο οτι αυτές πάνε πάντα χέρι χέρι.

Οποία πλάνη, αν νομίζουμε οτι θα καταφέρουμε να πεισουμε οποιοδήποτε έλλογο ον για μια αλήθεια -που τελεί υπό αίρεση- πλασάροντάς την εν είδει ύβρεων και προσβολών.Πολύ συχνά λέω, μεταξύ αστείου και σοβαρού ή στα πλαίσια της σιωπηρης σύμβασης που κάνουμε με τους οικείους μας -οταν ξέρουμε για ποιο πράγμα μιλάμε χωρίς περιττές εξηγησεις, οτι σημασία δεν έχει ΤΙ λες αλλά ΠώΣ το λες.

Μπορεί κάποιος να αοριστολογεί ή να κενολογεί ή οτιδήποτε αλλά να το πλασάρει υπό το πρίσμα μιας τ΄χνης του λόγου, φερ' ειπείν, ωστε να χαίρεσαι να τον ακούς, να παρακολουθείς με προσήλωση, έχοντας συνειδηση οτι γίνεσαι μάρτυρας του απόλυτου τίποτε.Στον αντίποδα, κάποιος άλλος θα χάσει το μισό δίκαιο των λόγων του, τη μισή αλήθεια του, επειδή γίνεται επιβλητικός, υβριστικός και εξουσιαστικός.

Γιατί άλλο πράγμα να μου επισημαινεις τα -κατα την αξιοσέβαστη γνώμη σου- λάθη μου κι άλλο πράγμα να με μειώνεις και να με πονάς ακόμη περισσότερο απο τις ενοχές μου, με το ακατάλειπτο και σχεδοναπειλητικό του ύφους σου που καμία αίσθηση αδικημένου δικαιολογεί.

Όταν, φίλε, νιώσω να απειλειται ο ζωτικός μου χώρος, κάποιος αυτοματισμός θετει σε λειτουργία μια αρχέτυπη διαδικασία: κλείνουν τ’ αυτιά στην ουσία και αναλαμβάνει ρόλο η αντίδραση και η άρνηση. Δεν μπορώ να συζητησω τίποτε σε τέτοιο ύφος και δεν δεχομαι να ακούσω ή να δεχτώ τιποτε. Οι κακοι σου τρόποι εισβάλλουν και καταλαμβάνουν μεγαλύτερο χώρο από την αλήθεια των λόγων σου.

Δεν διαπραγματεύομαι τιποτε
Δεν με αφοράς.
Σε αποκλείω.

Τίβι Βίκτιμ

Τις προάλλες αποβλακώθηκα μπροστά στην τηλεόραση.Είδα περισσότερες ώρες τηλεόραση απ'όσες βλέπω μέσα σε ένα διμηνο. Ειδα τα πάντα, έκανα ακατάπαυστο ζάπινΓΚ και παρακολούθησα παντός ενδιαφέροντος εκπομπές (με άλλα λόγια, απο τρας κουτσομπολιό μέχρι σήριαλ, μακρια απο μας, Αμην :Ρ).

Αυτό που με έβγαλε απο τα ρούχα μου (προς στιγμήν, γιατι μετά θυμήθηκα την αρχαία καλή ρήση "Η βλακεία ειναι αήττητη") ήταν οι απαντήσεις που έδιναν διάφορα τηλεφιντάνια και ζαρζαβατικά στην ερώτηση: ποιά ειναι τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα; Το 90% των απαντησεων κάλυψε τις δέκα εντολές: ού μοιχεύσεις, ου ψευδομαρτηρήσεις, ού φονεύσεις..Ουυυυυυυυυυυυ, βούρλα, γαμώ την πουτάνα μου μέσα γαμώ!Ρε πούστη, οκ, δεν έχω την απαίτηση απο κανέναν, όποια θέση και να έχει, όποια δουλειά κι αν κάνει να ειναι ο φωτεινός παντογνώστης, αλλά ρε διάολε πώς γίνεται να μπερδεύεις τις βούρτσες με τις πούτσες; Κι αφού δε γιγνώσκεις, ρε αδερφέ, γιατι σου είναι τόσο δύσκολο να το παραδεχτείς; Βούλωστο! Μη μιλάς!

Εκτ'ιθεσαι ανεπανόρθωτα!!Αλλά ξερεις βέβαια οτι οποιοδήποτε τηλεπροϊόν είναι διαττων αστήρ. Θα ξεχαστεί, θα καλυφθει απο έτερη μπούρδα.

Αλλά όοοοχι, μας αφήνει η έπαρση; Εκεί, να αποδείξουμε οτι τα ξέρουμε όλα, που ούτε καν δηλαδή, τι να λέμε...Είναι ίδιον του ανθρώπου αυτό παλαιόθεν, πολλώ δε οταν εκτίθεσαι και σου έχει περάσει η πεποίθηση οτι κάτι πρέπει να πεις, απαξ κι ερωτηθείς ον κάμερα. Πες το κι ας είναι πίπα.Αφενός (κατά αύξουσα σοβαρότητα)
Λαγνεία (luxuria)
Aπληστία (avaritia)
Λαιμαργία (gula)
Oκνηρία (acedia)
Oργή (ira )
Ζήλεια (invidia)
Αλαζονεία (superbia)

Αφετέρου:
Εγώ ειμί ο Κύριος ο Θεός σου, όστις εξήγαγόν σε εξ οίκου δουλείας, ουκ έσονταί σοι Θεοί έτεροι πλην εμού (ένας θεός ξέρει τι λέει εδώ)
Ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον, ουδέ παντός ομοίωμα όσα εν τω ουρανώ άνω και όσα εν τη γη κάτω και όσα εν τοις ύδασιν υπό κάτω της γης, ου προσκυνήσεις αυτοίς ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς (ομοίως)
Ου λήψει το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω
Μνήσθητι την ημέραν του Σαββάτου αγιάζειν αυτήν, εξ ημέρας εργά και ποιήσεις πάντα τα έργα σου, τη δε εβδόμη Σάββατα Κυρίω τω Θεώ σου
Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, ίνα ευ σοι γένηται και ίνα μακροχρόνιος γένη επί της γης
Ου φονεύσεις
Ου μοιχεύσεις
Ου κλέψεις
Ου ψευδομαρτυρήσεις κατά του πλησίον σου μαρτυρίαν ψευδή
Ουκ επιθυμήσεις πάντα όσα τω πλησίον σου εστί

Υπάρχει διαφορά, δεν νομίζετε κ.κ δημοσιογραφίσκοι, σταρλετίτσες, τηλεπαρουσιαστές και όλοι εσείς οι κήνσορες που βγαίνετε και λέτε ή κάνετε την παπαρίτσα σας;

Απόκριες

Ο τίτλος ειναι παραπλανητικός.

Παρότι μοιαζει καίριο μιας και επισήμως έχει ανοίξει το Τριώδιο και σε λιγότερο από 15 μέρες έχουμε Καθαροδευτέρα, το παρόν θέμα δεν ειναι η ανησυχία για τα ντολμαδάκια και τα σαρακοστιανά ούτε η επιλογη στολής για το μέγα γλέντι των ημερών.

Στο δρόμο, στο λεωφορείο, στο μετρό, στις καφετέριες, οπουδηποτε τελος πάντων πολυσύχναστα, έρχομαστε καθημερινά και αδιαλλείπτως αντιμέτωποι με απόκριες.Θείτσες καρνάβαλοι ανεβαίνουν τη Σταδιου καθ' οδόν για τα σαββατιάτικα ψώνια τους-ελαφεύ γευμα-τσάι-και θεάτρο με τα λαμέ ρούχα τους, τις άνιμαλ πριντ γόβες τους, το μαλλί δίπατη μεζονέτα στα Άνω Πατησια.

Εικοσιπεντάρες+ γκομενίτσες κατακλύζουνε τους δρόμους τυλιγμένες στα χοντρά τους μπουφανάκια και τις φαρδιές πασμίνες τους, ενώ απο κάτω φοράνε ζιπ-κιλότ ή βερμούδα με καλσόν και γόβα!! Αν ειναι δυναμόν."Συγγνώμη μανταμουαζέλ, εσείς τι έχετε ντυθεί; Αφήστε με να μαντέψω...Πρόσκληση στο Μπάκινχαμ. Και η φίλη σας εξ ευωνύμων, σίγουρα Κυριακή απόγευμα βόλτα στο Μεντράνο". Πού πάνε όλοι αυτοί πρώι πρωί ή μεσημέρι μεσημέρι; Και κυρίως γιατί το κάνουνε αυτό στην αισθητική μας;

Και γιατί συναγωνίζονται η μία την άλλη σε έλλειψη στυλ, προσωπικού γούσου και ταυτότητας;Ειναι απίστευτο να βλέπεις παντου κλώνους, κόσμο καρμπόν. Μαλλον, πίστευτό ειναι όσο και τραγικό. Σα να κυκλοφορεί η Μια, η μπάρμπι-πρότυπο, η μπάρμπι στο 2 του Παλλάς και κάποιος με κακή αίσθηση του χιούμορ να την έβαλε στο φωτοαντιγραφικό μηχάνημα, να ρυθμισε την παραγωγή εκατοντάδων αντίγραφων και αφού ολοκλήρωσε το μεγαλοφυές του σχέδιο, να μας τις πλάσαρε προς κατανάλωση. Οποιεσήποτε μικροδιαφορές στο μηκος/χρώμα των μαλλιών, ειναι ελάττωμα της μαζικότητας στην παραγωγή, κάποιος λεκές στο τζάμι του μηχανήματος.

Κατα τα λοιπά, μιλάνε το ίδιο, μιλάνε ΓΙΑ τα ίδια, ακούνε τα ίδια, επιλέγουν τα ίδια, τρώνε (ή δεν τρώνε) τα ίδια. Σκατά. {κάλλιστα θα μπορούσε να παραληφθεί η τελεία}Θα μου πεις, γιατι εξαιρείς εαυτόν με την έντεχνη και ίσως πονηρή χρήση β' πληθυντικού; του λόγου σου καλύτερη είσαι;Δεν ειμαι χειρότερη, δεν ειμαι καλύτερη.

Δεν ειμαι καν καλή. Αλλά ρε πούστη μου, ειμαι άλλη.

Τραγουδιστικό

Το μηδέν θα κάνω κύκλο κι εκεί μέσα θα χορεύω

Κι ας μην ξέρω που πηγαίνω, κι ας μην ξέρω τι γυρεύω

Τη ζωή μου μηδενίζω, πάει να πει πως ξαναρχίζω

Τη ζωή μου μηδενίζω, πίσω δεν ξαναγυρίζω

Βάλαμε φωτιά στα φρένα, και μας έμεινε το γκάζι

Με ταχύτητες μεγάλες μοναχά η γη αλλάζει

Έτσι μόνο η γη αλλάζει

Με ταχύτητες μεγάλες βάλαμε φωτιά στα φρένα

και μας έμεινε το γκάζι

Στάχτη γίνανε τα πάντα, κάηκε το παρελθόν μου

Όλη μου η περιουσία στην καρδιά και στο μυαλό μου

2982 dias

Κύθηρα, Θεσσαλονίκη, Μέτσοβο, Ζαγοροχώρια, Μάλαμας, Παπακωνσταντίνου, Κανά, Μεσσαχτή, Αμοργός, κρέπες, Paulaner, Άνω Πόλη, Ερμούπολη, Ύδρα, Μπέργκμαν, Π., Δ., Χ, Θ, Μ, Σ, Αίολος Κεντέρης, Κατσιμιχαίοι, Davis, Coltrane, Tindersticks, Tool, Mo better, Memphis, κρεβάτι, καναπές, Περιστέρι, Νέα Ιωνία, Πήλιο, Δόρδου, Λυντς, Πλάκα, Μοναστηράκι, Θησείο, 35 χλμ Αθηνων-Λαμίας, Φιλοπάππου, Λυκαβηττός, Σκουφάκι, Ραψωδία, on the road, Γιάννενα, Λευκάδα, Κρήτη, νευροφυτικά, Βασιλίσσης Όλγας, κιθάρες, ξενύχτι, Σαρωνιδα, Λουδοβίκος, Mathmos, swatch, Levi’s, Asics, adidas, κασκόλ Benetton, The Cure, Abbey road, Revolver, Moby, Puressence, Δεληβοριάς, Γαλαξίδι, Αράχοβα, Τ.δ.μ.τ.ε, Jean-Paul Gaultier, Chance, αγριολούλουδα, γυαλιά Hugo, πλεχτό καπέλο λευκό, rearviewmirror, 7 portas, από Ομόνοια-Καβάλας για να δούμε τις πουτάνες, «βρώμικο» στους κοτοπουλάδες, Χάρτες, Αμπιμπάγιο, πρωτοχρονιά με τους άλλους, ειλεός, Άστυ, Απόλλωνας, Έλλη, Δαναός Ι&ΙΙ, Κυριακή του Πάσχα & Λεωφορείο ο Πόθος, Λάμψη, Καφεκούτι, Σούπα πάπιας, Octoberfest, Μονόπολη, Ταμπού, Scrabble, 24 Δεκεμβρίου, γράμματαααα, κασέτες, τηλεκάρτες, ασπρόμαυρες φωτογραφίες, καπνοθήκη, Το εκκρεμές, Stadler&Waldorf, μια τουφα μαλλιών, γενικές εξετάσεις αίματος, Άγιος Αχίλλειος και Πρέσπες, Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες, «αγαπημένη μου», 24/12/2001, η πρώτη φορά που σου τηλεφώνησα στο σπίτι, θυμάσαι, έκανες ακροβατικά να κρατήσεις το τηλέφωνο στη θέση του, Lotr, Sweet16, Μουσειο Συγχρονης Τέχνης...

Βιβλιοπάζαρο

Δεν αντιλέγω, ωραία η καθιερωμένη βόλτα στην Κλαυθμώνος κάθε Φλεβάρη στο παζάρι βιβλίου, που όπως μας πληροφορεί το ιν τελεία τζιάρ μετράει ήδη 12 χρονάκια!! Δικαίως ομιλούν περί θεσμού.

Αλλά.

Όπως και κάθε χρόνο, έτσι και φέτος οι τιμές ηταν υψηλότερες.Όμως, δεν ήταν κατά τι ακριβότερα τα βιβλία, αλλά αισθητά ακριβότερα. Η ποικιλία παραμένει σε γενικές γραμμές απαράλλαχτη με αυτή των περασμένων ετών.Κάτι η «θεσμοποίηση» του παζαριού, κάτι το τρέντι του υπερθεάματος, κάτι η κοσμοσυρροή (πω πω! πώς συγκρατήθηκα και δεν τους φόρεσα το καλάθι καπέλο!!) ξεθάρρεψαν και οι εκδοτικοί και είπαν να ανεβάσουν τις τιμές. Δε φτάνει δηλαδή που μεγάλο μέρος των βιβλίων που διαθέτουν είναι σαβούρα, κακοτυπωμένο, κιτρινισμένο και κακοποιημένο, πρέπει να βγάλουν κι από πάνω!Ήθελα να αγοράσω περισσότερα απ' όσα τελικά αγόρασα κι ειχα σκοπό να ξοδέψω κι άλλα χρήματα, αλλά ξε-νέ-ρω-σα απίστευτα με τις τιμές.

Αυτο δεν ειναι παζάρι αλλά αποθηκη βιβλίων με κακιστη θερμανση. Χίλιες φορές να αγοράσω απο το βιβλιοπωλείο την έκδοση που θα επιλέξω ανάμεσα σε δυο-τρεις κι ας μου κοστίσει περισσότερο.Για να μην αναφέρω την τεράστια ποικιλία βιβλίων μεταφυσικού περιεχομένου. Με εξίσου μεγάλη ανταπόκριση προς αγορά. Δηλαδή, ο Χριστός κι η μάνα του πια! Τι πρέζα ειναι κι αυτή; Με τρομάζουν οι άνθρωποι που βρίσκουν ενδιαφέροντα και mind intriguing τα πάντα γύρω από τα ούφο, το μυστήριο της χαμένης Ατλαντίδας, το 12θεο, μάγια-ξόρκια-σολωμονικές, αστρολογιες, τον Λιακόπουλο και δε συμμαζεύεται.

Με φοβίζει αυτή η τάση και το ευκολόπιστο της ανθρλωπινης φύσης, που καταπίνει αμάσητο ό,τι μεγαλόστομη και αμφίβολης αλήθειας μπούρδα της προταθεί. Τέσπα.

Κάντε μια βολτίτσα στο παζάρι, κατα προτιμηση καθημερινή για να γλιτώσετε τους Ούνους.

Platanus occidentalis

Δεν είναι τρομερό πόσα χρώματα αλλάζει με την αλλαγή των εποχών;

Πράσινο, πορτοκαλί, καφέ-μπεζ, κίτρινο, κόκκινο κι ενδιάμεσες αποχρώσεις.

Μεγαλοπρεπές δέντρο. Και γυμνό, μεγαλοπρεπές εξακολουθει να ειναι.

Κλεμμένη άσκηση (Α-Ω)

Αναθέματος

Βοηθούντος

Γεύομαι

Δοτικά

Εαρινές

Ζηλοτυπίες.

Ημέτερες

Θωπείες

Ικετεύουν

Κορμί

Λαθραίο

Μα

Νηπενθές.

Ξένες

Οιμωγές

Πλάθουν

Ρετρό

Στιγμιότυπα

Τρομώδους

Υπερμνησίας.

Φευ!

Χωρίς

Ψαύσεις

Ωχριώ

από εδώ

και

δηλαδή, καλό μήνα.

Ψιτ-άνθρωπος

Το κλασικο πρότυπο του ψιτ-ανθρώπου ειναι εκείνο το ειδος που αρχικά εντοπίζεται σε πολυκαταστήματα να δοκιμάζει δωρεάν αρώματα και νομίζει οτι ειναι και πονηρός. Προτάσσει αρχικά το εσωτερικό των καρπών του και αφήνει τα σταγονίδιατου αρώματος να ποτίσουν το δέρμα.Με υφος οινολόγου, πλησιάζει το οσφρητικό του μέσο και εισπνέει κουνώντας ταυτόχρονα τα ρουθούνια του.

Κατεβάζει τα χέρια ενώ παράλληλα ανεβάζει το βλέμμα δήθεν οτι αναλύει στο μυαλό του -εν μέσω βρυχηθμών τε και μυκηθμών- το άρωμα στα βασικά του συστατικά: λεβάντα, γενναία δόση απο σανταλόξυλο, διακριτική παρουσία της κανέλας, εξισορροπητικός ρόλος του γιασεμιου και λεμόνι ..(εδώ το σκέφτεται περισσότερο) .. όχι όχι!! μοσχολέμονο, σίγουρα μοσχολέμονο.

Ο εντυπωσιακός αυτός ειδήμων κάνει σαν τρελός για παντός ειδους δειγματάκια: απο αμπούλες αρωματος μέχρι τα δωρεαν μαντηλάκια του ΧόντΡος Σέντερ, απο σωληνάρια κρέμας των 2γρ. μέχρι δείγματα του νέου προϊόντος της Νεστλέ, Φάγε, Παπαγάλος Λουμίδη, Βλέπεις_Νίκας_Είναι_Καλό.Στη δευτερη κατηγορία ψιτ-ανθρώπου βρίσκουμε το γνωστό θαμώνα των ΣούπερΜάρκετΣ. Περιπτωσάρα.

Είναι τόσο θρασύς που θα ζητησει να δοκιμάσει κανα δυο είδη τυριού ή αλλαντικών προτού καταλήξει στο δίπτυχο πάριζα/κασέρι-του-τοστ.Ειναι ο ίδιος που θα περάσει τουλάχιστον δύο φορές από την κοπέλα που έχει αναλάβει (Σάββατο συνηθως) να ψήσει τα καινούρια μεζεδάκια της Τάδε Φαρμ και να τα προωθησει στους πελάτες του Σ/Μ.

Το πρώτο μεζεδάκι ειναι δοκιμαστικό-αναγνωριστικό. Το δεύτερο είανι εκείνο που θα δώσει την επιβεβαίωση οτι πρόκειται για "εξαιρετικά νόστιμο κεφτεδάκι-λουκανικάκι-τυροπιτάκι-παπαράκι και μπράβο στην εταιρεία που σκέφτηκε τη μαγική σταγόνα τυριου στο κέντρο!!".Δεν θα σταματησει εδώ, μη γελιέστε. Κουβαλάει πάντα κάποιον μαζί του -το παίδι του, για παράδειγμα- και ειναι βε-βαι-ο οτι θα το παροτρύνει να δοκιμάσει το νεο έδεσμα (χωρίς απαραίτητα να έχει χρησιμοποιήσει αυτην ταύτην τη λεξη και αγνοώντας τη ντροπή του παιδιου να περναει και να ξαναπερνάει απο το ιδιο σημειο, τσιμπολογώντας συνεχεια). Ως γνήσιος κουτοπόνηρος, δεν θα χάσει την ευκαιρία για τρίτο κέρασμα.

Αν πρόκειται δε για πραγματικά ξεδιάντροπο, θα τολμήσει και τέταρο μακροβούτι στο δρόμο προς το ταμείο, καθησυχάζοντας την ντροπή του (λέμε τώρα) με σκέψεις ύφους "Σάμπως θα με ξαναδούνε;", "Εμ για τους πελάτες δεν τα ψήνουνε!" ή "Ανάγκη τους έχω;"Επόμενος στη λίστα ειναι εκείνος που μαζεύει όλα τα εκπτωτικά κουπόνια που κυκλοφορούν στα καταστηματα. Ειναι ο άνθρωπος που έχει πάρει όλο το σετ βαλιτσώνε του Τσαμπιον Μαρινόπουλος μόνο με 879 κουπόνια και 148 ευρώ! Τηλεοράσεις, καφετιέρες του κώλου, ηλεκτρικο μαχαίρι ( που δεν είχε, κατάλαβες;), τοστιέρα με ρίγες, τοστιερα με δυο θεσεις, σετ μαχαιροπίρουνων Ροζενταλ κλπ κλπ.

Κλασικό πρεζόνι, στάνταρ. "Με κάθε λογαριασμό άνω των €40, παίρνετε δυο κουπόνια. Με τη συμπλήρωση 328 κουπονιώνΕ και πληρώνοντας το πόσό των €15, έχετε τη δυνατότητα (@#%$#?) να αποκτήσετε ενα πολυεργαλείο που σας λύνει τα χέρια στην κουζίνα: κόβει, τρίβει, ξεφλουδίζει, απολεπίζει, ξεκουκουτσίζει, πολτοποιεί, ρευστοποιεί". Αυτή ειναι έξυπνη αγορά, θα πει. Και δεν σκέφτεται ο ανόητος οτι για να φτάσει να έχει μαζέψει τα κουπόνια, έχει αγοράσει το πολυεργαλείο (που στην πραγματικότητα κοστίζει €70) κανα 2-2,5 φορές!! Πονηρός ο βλάχος...

Η άλλη αξιοπρόσεκτη κατηγορία, και με αυτην θα αποπερατώσω, ειναι οι μανιώδεις ( ή μήπως μανιακοί; ) συλλέκτες cd, dvd, βιβλίων, τσαντών, συνταγών μαγειρικής, χαρτών πόλεων που ειναι απίθανο να επισκεφτουν, άλμπουμ τέχνης άγνωστωνζωγράφων κλπ κλπ απο περιοδικά κι εφημερίδες. Εξισου τζάνκιΑ με τους άλλους. Σπανίως ανοίγουν τις κυριακάτικες εφημερίδες (στην καλύτερη, αρκά) κι εξισου σπάνια ακουν τα cd, βλέπουν τα dvd, διαβάζουν τα βιβλία, χρησιμοποιουν τις τσαντες, μαγειρεύουν με βάση τα εγχειρίδιά τους.Η συλλογή τους, όμως....!!αααα! Είναι πλήρης, η αλήθεια να λέγεται!! Όλο κι όλα!! Αν τυχει δε και βρίσκονται κάπου οπου δυσκολα θα προμηθευτουν το πολυπόθητο λάφυρο, θα αγγαρέψουν -καθότι αδίστακτοι- όποιον εύκαιρο να μπει στον κόπο και να τους αγοράσει:
Το Βήμα
Την Κυριακάτικη αυτες πάνε μαζί, συνήθως
Το Θέμα
Το Άρθρο ε, τι; να μην του ριξουν μια ματιά;
ήτοι, μια δωδεκαρα στο νερό! Κατάλαβες δηλαδή. Έχουν κάνει πλουσιους τους περιπτεράδες και ζαπλουσιότερους τους εκδότες και τον Ταρζάν.Φρίκη!!