Ακούνα Ματάτα

So you think you can lead?

Αποτέλεσμα

Your ghost

If I walk down this hallway

Tonight, it's too quiet

So I pad through the dark

And call you on the phone

Push your old numbers

And let your house ring

Till I wake your ghost

Let him walk down your hallway

It's not that quiet

Slide down your receiver

Sprint across the wire

Follow my number

Slide into my hand

Its the blaze across my nightgown

It's the phone's ringI think last night

You were driving circles around me

I can't drink this coffee

Till I put you in my closet

Let him shoot me down

Let him call me off

I take it from his whisper

Your not that tough

It's the blaze across my nightgown

It's the phone's ringI think last night

(you were in my dreams)

You were driving circles around me

Αποκλεισμοί κι άλλες κοινοτοπίες.

Κατεβαίνοντας την Πανεπιστημίου, έφτασε στ’ αυτιά μου –από το χώρο «εκδηλώσεων» που έχουν φτιάξει οι φοιτητές, εν όψει των κινητοποιήσεών τους-ένα γνώριμο κομμάτι του Μάλαμα:
Πολλές φορές σου μίλησα με χρώματα στο στόμαΣτο είπα όσα έμαθα τα έμαθα με το σώμαΜισός ψυχή μισός κορμί και η πείνα μου θηρίοΜισή ζωή σπατάλησα να ζήσουν και τα δύονα ζήσουν και τα δύο
Όσα κομμάτια κι αν μπορέσεις να ενώσειςΔεν θα σου φτάσουν μια στιγμή για να με νιώσειςΣτα είπα όλαφίλα με τώραΜε αγαπούσε το νερό μα ο ουρανός με ζούσεΌταν μετρούσα τι μπορώ η γη δεν με χωρούσεΚυνήγησα τις ομορφιές μα μ’ έκλεψε η λύπηΟι αλήθειες μου εσύ όταν κλαις και της καρδιάς μου οι χτύποιΚαι της καρδιάς μου οι χτύποιΌσα κομμάτια κι αν μπορέσεις να ενώσειςΔεν θα σου φτάσουν μια στιγμή για να με νιώσειςΣτα είπα όλαφίλα με τώρα

Συνειρμικά ειδα τα μάτια του, το πρόσωπό του, έφερα στο νου τα κείμενά του, τον μυρισα μέσα μου. Δεν εχω ιδέα πώς ειναι ο Αντιφωνητής, να φανταστώ μπορώ και με την έπαρση που με διακρίνει αναφορικά με τη διαίσθησή μου αφενός και οτι τον έμαθα λιγάκι αφετέρου, καταλαβαίνω και ξέρω.
Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, αρχίζεις τους αποκλεισμούς: μουσικές, μέρη, καθημερινές συνηθειες, μεταξύ σας αστεία, δεκάδες τηλεφωνήματα, αυτη η φωνή, αυτη η φωνή ...από τον τόνο της οποίας ειχες μάθει να διακρίνεις αν ειναι καλά, αν ειναι θυμωμένος, αν ειναι στεναχωρα.
Οι αναμνησεις δεν λειτουργουν αυτόνομα, ανακαλούνται απο ερεθίσματα που καλύπτουν όλες τις αισθησεις.

Αποκλείεις τα ερεθισματα.
Βάζεις πινακίδες στο μυαλό.
"Απαγορεύεται η αναστροφή",
"STOP".
"Αδιέξοδο".
"Απαγορεύεται η στάση και η στάθμευση".
"Απαγορεύεται η εισοδος στους μη έχοντες εργασία".
"Yποχρεωτική πορεία δεξιά".

Ψυχισμοί σμπαράλια.
Το -κατ' ευφημισμον, τελικά- ευφυέστερο ον σε τουτο τον πλανήτη με την ανεπανάληπτη ιδιότητα του "δένεσθαι" και "δίνεσθαι", εξισου προικισμένο με την ικανότητα να προκαλεί πόνο και ακόμη μεγαλύτερη, να τον υπομένει μέχρις ότου επουλώσει.
Δεν ξέρω αν επουλώνονται ποτέ οι πληγές. Έχω έρθει αντιμέτωπη με αποθηκευμένα χρόνων, τα οποία τα ήλπιζα διαγραμμένα. Εξαιτίας της μικρότερης έντασης της παρουσίας τους. Αυτη κι αν ειναι πλάνη. Η παραγραφή χρεών μετά το πέρας της 5ετίας.
Η μυστικότητας της πληγης ειναι η κατάρα. Οτι ο πόνος ειναι μοναχικό συναισθημα. Να μην επιβάλλεται, να μην προβάλλεται.

Don't it make you smile? When the sun don't shine it don't shine at all... Don't it make you smile? Don't it make you smile? Don't it make me smile? Yeah... When the sun don't shine it don't shine at all...yeah... Don't it make me smile? I miss you already yeah...I miss you always... I miss you already yeah...I miss you all day... This is how I feel... I...I miss you already yeah...I miss you always... The crooked heart swells all around, yeah...I miss you all day... The crooked heart swells around, yeah... Don't it make you smile? The crooked heart swells around...

Oldboy

Έχετε αισθανθεί ποτέ το απόλυτο της έννοιας revelation;
Την Κοινωνία με κάτι; οτιδήποτε, βιβλίο, ταινία, τραγούδι;
Ειμαι σίγουρη ότι έχω συνταιριάξει με τα παραπάνω τουλάχιστον 3 φορές στη ζωή μου, αλλά με το οldboy έπαθα πολιτισμικό και πολυοργαμισκό σοκ.
Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα....Έχω δει αμέτρητες ταινίες...Κι εξίσου αμέτρητα είναι τα βιβλία που έχω διαβάσει.
Έχω κλάψει, έχω συγκινηθεί, έχω φάει ήττες, έχω πιάσει ατέρμονες συζητήσεις μ' εμένα και μ' άλλους αλλά με την εν λόγω έχω ζήσει στιγμές ανεπανάληπτες... με τον Χ, με τον Ψ, με μενα, με μένα, με μένα, με μένα...
Κάθε μα κάθε φορά που τη βλέπω αισθάνομαι το ίδιο δέος, τα ίδια ρίγη.
Ευελπιστουσα σε αυτό που λέει ο Αλέξης στον Ζορμπά: οτι έφαγε εκατοντάδες κεράσια, προκειμένου να τα σιχαθει και να απαλλαγεί από την εμμονή.
Μάλλον έχω δρόμο ακόμη.
Και να πεις οτι την έχω δει λίγες φορές..
μετράω ήδη δυο φάσκελα, ήτοι δέκα θεάσεις, με/χωρίς
Προτιμώ χωρίς. Αν ειμαι με κάτι ελιτίστρια, σίγουρα σε αυτά τα κάτι ανήκει το ολντμπόη.

Διαφορά Φάσης

Σε δυο μέρες -τυπικά- μπαίνει η Ανοιξη κι αισθάνομαι χειμώναΣ.

Το παράδοξο είναι οτι ο φετινός χειμώνας άργησε ένα χρόνο.

Τραγουδάκι να μας συνοδεύει:

why do you come here?

and whywhy do you hang around

i'm so sorry

i'm so...

why do you come here when you know it makes things hard for me

when you know

oh why do you come

why do you telephone

and why send me sinonim

i'm so sorry

i'm so sorry

why do you come here when you know it makes things hard for me

when you know

oh why

do you come

had to sneak in to my room

just to read my diary

it was just to see

just to see

all the things you knew

i've written about you

oh so ???

i'm so very sickend

i'm so sickend now

it was too late too late

(Smiths)

Ποτάκι: Ντιμ-πλ (Μου αρέσει να προφέρω ελαφρά το μι και καθαρότερα το πι).Ευχή: το τραγούδι των πινκ φλόυντ...

w.U.w.h.Κατάρα: το ασύμβατο του "θέλω" και του "επιλέγω" (μου).

Σκεψη: κοντά Σου.

Εγώ: χέσε με.

The eye of the tiger

γέλασα πάρα πολύ...


περισσότερα εδώ

...

Αν θες να το παίξεις τίμια, δεν δέχεσαι πάνω απο δυο πιθανές απαντήσεις. Νόμος. Δικός μου. Εις βάρος μου εν προκειμένω.Δεν ηταν ουτε 22 ούτε 24. Ήταν 23. Δυο μηνες πριν συμπληρώσει το εικοστό τέταρτο.Τον (ξανα)θυμηθηκα χτες, ένεκα το τρίβιαλ.Φωνή γνώριμη, απο την εφηβεία.Σκιές και δαιμονια.Και οικεία μελαγχολία.

A change of speed, a change of style.A change of scene, with no regrets,A chance to watch, admire the distance,Still occupied, though you forget.Different colours, different shades,Over each mistakes were made.I took the blame.Directionless so plain to see,A loaded gun won't set you free.So you say.We'll share a drink and step outside,An angry voice and one who cried,'We'll give you everything and more,The strain's too much, can't take much more.'I've walked on water, run through fire,Can't seem to feel it anymore.It was me, waiting for me,Hoping for something more,Me, seeing me this time,Hoping for something else.

σκόρπιες σκέψεις*

Τις τελευταιες 10 μέρες ξυπνάω συχνά στο τέλος ενός ονείρου που επαναλαμβάνεται: οτι μιλάμε στο τηλέφωνο, πράξη που αυτη καθαυτην μου δινει τρομερή χαρά αφενός και νιώθω οτι κρατάω μια επαφη μαζί σου και τα τρέχοντά σου αφετέρου, εστω κι αν ξερω οτι ειναι α-ρεαλιστικό. Ειναι κάτι.Ο έρωτας τελειώνει όταν παύει και η ντροπή (ή κάπως έτσι) έγραφε σε ένα βιβλίο της η Μαλβίνα Κάραλη.Εδώ και κάμποσο καιρό αισθάνομαι οτι κυριαρχούμαι απο 2 στοιχεία: ανομολόγητες ενοχές και ανεπίδοτες *επιστολές*.Θεωρώ οτι όποιο ταξίδι και νέος τόπος που γνωρίζω (εντός ή εκτός Ελλάδας) είναι ένα τεράστιο δώρο στο κέντρο του οποίου βρίσκομαι εγώ ως παρατηρητής/δέκτης και η περιμετρική τε και σφαιρική μου θέαση-παρατήρηση ειναι το αμπαλάζ.

(οf fear and death)

Όλο το πρωί αναπαράγω ένα δίστιχο (αν και η γραφή "δύστυχο" δεν θα απείχε και πολύ) :

Of his strange language all I know Is, there is not a word of fear.

*to be added/edited.

ξαΝά

Με ΑγΆπη

>~~_Άνοιξη ... _ ... ά ν ο ι ξ ε_~~<

Ε τρίμπιουτ του Μπέκετ

Επιστρέφω αμέσως.


Γκοντό.