Αυτονόητα (part 1)

“Μια επανάληψη του προφανούς, ποτέ δεν κάνει κακό στους επιλήσμονες.”

Αυτονόητο είναι...

να μην στέκεσαι ωσάν τον χάρο μπροστά από το βαγόνι του μετρό, την ώρα που σταματάει για να αδειάσει και να πάρει κόσμο.Δεν καταλαβαίνεις ότι εμποδίζεις αυτους που θέλουν να βγουν, παραχωρώντας σου έτσι τη θέση τους στο βαγόνι; Βρε ζώον, πώς είναι δυνατον να μπεις πρώτα εσυ, ενώ βγαίνει ένα τσούρμο κόσμου;

να υποδέχεσαι τον πελάτη σου – αν είσαι υπάλληλος- ή τον επιβάτη σου – αν εισαι ταρίφας (μεγάααλη και πονεμένη ιστορία)- με ευγένεια.Είναι τόσο δύσκολο να πεις μια ρημαδοκαλημέρα; Είναι τόσο δυσκολο να αντιμετωπίζεις τους ανθρώπους ως τέτοιους;

να σταματάς πριν από τη διάβαση των πεζών κι όχι επί αυτής, μαλάκα οδηγέ!Σεβασμός, βρε καραγκιόζη, δε νοιώθεις την έννοια του; Πώς, ρε ανεγκέφαλε, θα έχεις εποπτεία του σηματοδότη, αν είσαι 2 μέτρα κάτω από αυτόν; Επιπλέον, καβαλάς που καβαλάς το μπουρδέλο σου το Σάββατο πρωί, να κατέβεις στο κέντρο για ψώνια, κοίτα να υποστείς το μποτιλιάρισμα και τις λίγες διαθέσιμες θέσεις πάρκινγκ χωρίς γκρίνια και σιχτίρια, γιατι γνώριζες εκ των προτέρων τι θα αντιμετώπιζες. Τι κορνάρεις, ρε βόιδι; Τι βρίζεις; Ας μην κατέβαινες με το κωλοάμαξό σου στην Ομόνοια.

να σέβεσαι, ρε βλάχε, το γεγονός ότι στις 04:00 π.μ. ο περισσότερος κόσμος κοι μά ται (it may come as a shock, αλλά ναι, πανάθεμά σε ΚΟΙΜΑΤΑΙ) και τρομάζει όταν περνάς κάτω από το μπαλκόνι του με τρελά γκάζια και τη μουσική στο τέρμα να παίζει: «Τι της έχεις βρειειει.;;.» (αναρωτιέται η αοιδός). Κι όλ’ αυτά, επειδή δεν κατάφερες να πηδήξεις. Εμ πώς να πηδήξεις, με τέτοιο μουσικό γούστο;

να ανεβάζεις το γαμοκαπάκι, όταν πηγαίνεις για κατούρημα, ζώο όρθιο.Δε σου ανήκει η τουαλέτα κι εμείς δε φταίμε σε τίποτε να μπαίνουμε σε χοιροστάσιο, όποτε θεμε να την χρησιμοποιήσουμε. Επίσης –και αυτό δες το σαν φιλική συμβουλή- μετά τη χρήση της, τα ξερά μας τα πλένουμε. Όοοοοχι μόνο με νεράκι, βάζουμε και σαπούνι. Ναι! Σαπούνι, βιλανόβα, άβα, ρολί…Whatever works for you.

να κλείνεις το κινητό και το στόμα σου ρε κωλογιάπη (που δε μπορεις να κάνεις στιγμή χωρίς νόκια, λαπτοπ και σούσι, τρομάρα σου) και συ παλιοκότα (που δεν μπορεις να ελέγξεις τη διαχυτη σεξουαλικότητά σου), εφόσον αποφάσισες να δεις, Σαββατόβραδο, ταινία στον κινηματογράφο, μιας και το Δεσποινάκι δεν άρχισε ακόμη εμφανίσεις.Χελόουου;; Βρίσκονται άλλα 50 άτομα στην αίθουσαγια τον ίδιο λόγο, έχοντας πληρώσει όπως κι όσο εσύ. Τι φταίω ν’ ακούω το "ντριν ντριν" και την πάρλα σου, στην προσπάθεια σου να χώσεις σ’ αυτό που –καταχρηστικά –ονομάζεις μυαλό της γκόμενάς σου, την υπόθεση του έργου, που αδυνατεί να αντιληφθεί από τους υπότιτλους;

Κάντε ταχύρυθμα στο ΕΚΚ, σιχτιρ.

Luz

"Είπες εδώ και χρόνια: Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός"

Αμοργός

Τι να μου κάμει η σταλαγματιά που λάμπει στο πρόσωπό σου;

Το ξέρω πάνω στα χείλια σου έγραψε ο κεραυνος τ’ όνομά του

Το ξέρω μέσα στα μάτια σου έχτισε ένας αητός τη φωλιά του

Μα εδώ στην όχτη την υγρή μόνο ένας δρόμος υπάρχει

Μόνο ένας δρόμος απατηλός και πρέπει να τον περάσεις

Πρέπει στο αίμα να βουτηχτείς πριν ο καιρός σε προφτάσει

Και να διαβείς αντίπερα να ξαναβρείς τους συντρόφους σου

Άνθη πουλιά ελάφια

Να βρεις μιαν άλλη θάλασσα μιαν άλλη απλοσύνη

Να πιάσεις από τα λουριά του Αχιλλέα τ’ άλογα

Αντί να κάθεσαι βουβή τον ποταμό να μαλώνεις

Τον ποταμό λιθοβολείς όπως η μάνα του Κίτσου.

Γιατί κι εσύ θα ‘χεις χαθεί κι η ομορφιά σου θα ‘χει γεράσει.

Μέσα στους κλώνους μιας λυγαριας βλέπω το παιδικό σου πουκάμισο να στεγνώνει

Παρ’ το σημαία της ζωής να σαβανώνεις το θάνατο

Κι ας μη λυγίσει η καρδιά σου

Κι ας μην κυλήσει το δάκρυ σου πάνω στην αδυσώπητη τούτη γη

Όπως εκύλησε μια φορά στην παγωμένη ερημιά το δάκρυ του πιγκουίνου

Δεν ωφελεί το παράπονο

Ίδια παντού θα ‘ναι η ζωή με το σουραύλι των φιδιών στη χώρα των φαντασμάτων

Με το τραγούδι των ληστών στα δάση των αρωμάτων

Με το μαχαίρι ενός καημού στα μάγουλα της ελπίδας

Με το μαράζι μιας άνοιξης στα φυλλοκάρδια του γκιώνη

Φτάνει ένα αλέτρι να βρεθεί κι ένα δρεπάνι κοφτερό σ’ ενα χαρούμενο χέρι

Φτάνει ν’ ανθίσει μόνο

Λίγο σιτάρι για τις γιορτές λίγο κρασί για τη θυμηση λίγο νερό για τη

σκόνη

Ιστορίες καθημερινής τρέλας

Ανέβαινα σημερα την Πειραιώς και σε μια πάροδό της (δε θυμάμαι ποια) ειδα αναρτημένες -σε απλό χαρτί Α3- έξω από ένα παράρτημα της Νομαρχίας Αθηνών, προκηρύξεις προσλήψεων. Αποφάσισα να ρωτήσω ποιες υπηρεσίες αφορούσαν, τα απαιτούμενα δικαιολογητικά κλπ. Τι το 'θελα, η έρμη..

Πλησιάζω τον γκισέ-περίπτερο, ρωτάω (ευγενικά) μια υπάλληλο πώς μπορώ να πάρω πληροφορίες και να συμπληρώσω αίτηση και με παραπέμπει σε μια άλλη μαντάμ, σε διπλανό γκισέ-περίπτερο, ήταν δεν ήταν 1-1,5 τετραγωνικό μέτρο.
(Εννοείται ότι δεν χώραγα να μπω. Ίσα ίσα έπαιρνε ένα γραφειάκι, πίσω από το οποίο καθόταν η υπάλληλος, και δυο ακόμη καρέκλες μπροστά και αριστερα/δεξιά του γραφείου- πιασμένες και οι δυο.)

Επαναλαμβάνω τις ερωτήσεις μου και σ’ αυτήν (ναι, με την ίδια ευγένεια, παρόλο που ειχα αρχίσει να αντιλαμβάνομαι τι μέλλει γενέσθαι) και της ζητάω (τι ποιο λογικό!!) ένα χαρτί με τα απαιτούμενα δικαιολογητικά, προθεσμίες υποβολής αιτήσεων κλπ.

Με φανερά βαριεστημένο ύφος, αφού ΤΟΛΜΗΣΑ να διακόψω το λακριντι με τις άλλες κότες- μου λέει (ακολουθεί διάλογος, αυτούσιος, δεν εχει ιχνος υπερβολής και ψεματος, το ορκίζομαι !!) :

Υπ.: Να φέρεις ό,τι χαρτιά έχεις..

Εγώ: Τι θα πει αυτό; Δεν μου τα γράφετε αναλυτικά; Πώς τα θέλετε, φωτοτυπίες απλές; επικυρωμένες (που να την επικηρύξουν, τη γκιόσα!!!!)

Υπ.: Τι να στα γράψω, στα λέω, φέρε ό,τι χαρτιά έχεις.

Εγώ: !@$#%#$ Και χαρτί υγείας; Και δίπλωμα κοπτοραπτικής;

Υπ.: …

Ε.: μα κυρία μου, δεν είστε σαφής!! Σας αρκούν απλές φωτοτυπίες;

Υ.: Όχι, βέβαια, επικυρωμένες.

Ε.: Ναι, μόνο που τα διπλώματα γλωσσών ΔΕΝ επικυρώνονται. Είθισται, μάλιστα, να ζητούν μεταφράσεις αυτών… (περιμένω)
Υ.: Εγώ ξέρω (ξεράδια σου) ότι μια χαρά επικυρώνονται τα πτυχία ξένων γλωσσών.

Ε.: Κυρία μου (ευφημισμός), καταλάβετέ το! Δεν υπάρχει αυτό που λέτε. Όπως ισχυρίζονται και οι αξιωματικοί υπηρεσίας ή οι υπάλληλοι των ΚΕΠ, δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν όλες τις γλώσσες των οποίων τα διπλώματα θέλουν επικύρωση. Τι να επικυρώσει, αν δεν καταλαβαίνει τι διαβάζει;;; Γι’ αυτό τα στελνουν για μετάφραση στο Υπ. Εξ.Υ.: Ε…. (εξι και δύο, οχτώ)

Ε.: (βλέποντας ότι δεν υπάρχει μέλλον και αποκλειεται να βγάλω άκρη, αποφάσισα να τη ρωτάω αναλυτικά, ένα ένα, γαμώ τη τρέλα μου γαμώ) Παράβολα; Χρειάζονται παράβολα και πόσα, από πού να τα πάρω, τα πουλάτε κι εσείς;

Υ.: Ε, φέρε εσυ τα χαρτιά σου και βλέπουμε για τα παράβολα. ( !!! )

Ε.: Δηλαδή σου είναι δύσκολο (ναι, από δω και πέρα, καταργήθηκε ο πληθυντικός) να μου πεις πόσο κάνουν κι από πού να τα προμηθευτώ; Να μου τα δώσεις γραπτώς βαριέσαι, να κανςις τη δουλειά σου, επίσης;

Υ.: Ω, τώρα!!! Ανάλογα με το αν εχεις προϋπηρεσία. Έχει και με €35 έχει και με €40, δίαφορα. (τυλιξε μου δυο των 50, απ’ όλα, έξτρα τυρί, άνευ μουστάρδας).
Ε.: Τι να σου πω, κυρά μου, ωραία εξυπηρέτηση προσφέρεις στον κόσμο.

Εφυγα συφοριασμένη βρίζοντας και σιχτιρίζοντας τους πάντες, τις προσλήψεις τους έν όψει των δημοτικών, την τεμπελιά τους, την αγένειά τους, το άρπα-κόλλα της ελληνικής πραγματικότητας, εμένα που έχασα χρόνο και χάλασα τη διάθεσή μου...

Χειρότερη απο την απροθυμία της να κάνει τη δουλειά της, ήταν η απάθεια με την οποία με άκουγε, μην απαντώντας σε καμία εριστική ερώτηση, σα να μη την ένοιαζε, ρε παιδί μου, που ειναι κάποιος πάνω απο το κεφάλι της και την ειρωνεύεται. Παρόλη την έμφυτη ροπή μου προς τον εκνευρισμό, ήμουν συγκρατημένη, δεν είχα σκοπό να φερθώ αγενώς, αλλά ρε διάολε, γι' αυτό κάθεσαι στην κωλοκαρέκλα σου, να απαντάς σε ερωτήσεις και να διευκολύνεις τον κόσμο.

Ειλικρινά, έπεσε στα μάτια μου ακόμη περισσότερο με αυτη της την αδράνεια. Απλά, καθόταν κι άκουγε μια τύπισσα να της τα χώνει, σχεδόν να την προσβάλλει, με καμία διάθεση υπεράσπισης του εαυτόυ της.Ρε πούστη, δεν μπορεί να γεννιόνται όλοι βόδια. Όχι, δεν το πιστεύω αυτό. Κάπου στην πορεία χαλάει το γλυκό.

Και μη χειρότερα !!! :)

Omerta

Αποφάσισα να δημιουργήσω μυστικά. Μυστικά πράγματα για τα οποία να μην γνωρίζει κανείς το παραμικρό. Δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι (σημαντικό κάτι) που, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο –της εξομολόγησης ή της από κοινού εμπειρίας- να μην έχω μοιραστεί με τουλάχιστον ένα άτομο. Αυτό, ως συνειδητοποίηση, σχεδόν με κλόνισε !!!Ως σύλληψη, προφανώς και δεν είναι πρωτότυπη, με έβγαλε όμως από την αδράνεια στην οποία είχα πέσει κάμποσο καιρό, μου προσέφερε την ψευδαίσθηση έστω της δραστηριότητας και πάνω απ’ όλα, με διασκεδάζει η παιχνιδιάρικη διάθεση που μου έχει δημιουργήσει η αποκλειστικότητα της γνώσης, ακόμη κι αν αφορά εμένα. Λόγου χάρη, αυτό το βλογ… Για την (σύντομη, ομολογουμένως) ύπαρξη του παρόντος παραδοξο-λογίου δεν γνωρίζουν ούτε διαδικτυακοί φίλοι με τους οποίος μοιραζόμαστε κοινούς τοπους και των οποίων τη γνώμη εκτιμώ. Κιχ! Θα γράφω (και θα αντιγράφω, ενίοτε) ό,τι κοτσάνα θέλω, σε ό,τι ύφος θέλω, όποτε θέλω. Είναι σαν το 5κιλο παγωτό σοκολάτα με τόνους τρούφας και σοκολατένια κροκάν (%*#$ @%) που αρνείσαι, ρε παιδί μου να μοιραστείς και το θες για τις 11 κάποιου χειμωνιάτικου Σαββάτου, να σου κάνει παρέα στο κρεβάτι, με το πάπλωμα, τις κάλτσες και τις πιτζάμες, γιατί βαριέσαι να βγεις και θες να σαπίσεις με b-movies…Επίσης, σκέφτηκα να σκαρώσω σε αγαπημένα πρόσωπα μικρές, αιφνιδιαστικά ευχάριστες, «εκπλήξεις», κάτι που να τους αναστατώσει λιγάκι τη ρουτινιάρικη καθημερινότητα, να τους κάνει να διερωτώνται, να γινουν ανατρόπες... Για παράδειγμα, να στείλω λουλούδια χωρίς κάρτα, μια πρόσκληση ή εισιτήριο για το θέατρο, μια φωτογραφία, ένα cd που πάντα ήθελαν, ένα βιβλίο κοκ.Αν διακρίνετε μια κρυψίνοια πίσω από αυτά, σας διαβεβαιώνω ότι δεν πρόκειται περί αυτής. Ούτε κακή πρόθεση υπάρχει. Συνωμοτώντας με μενα, με σκοπό να δω μια σπίθα στα μάτια των οικείων μου, να κολακευτούν από ένα αναπάντεχο δώρο, σίγουρα ικανοποιούμαι κι εγώ. Α, όλα κι όλα (να και οι κοινοτοπίες), δεν είναι εντελώς ανυστερόβουλα τα κίνητρά μου. Είναι αθώα κι άκακα όμως. Και παιχνιδιάρικα, αυτό είναι το πνευμα εξάλλου.Υγ. Δεν αποκλείεται, τώρα που το ξανασκέφτομαι, η ιδέα αυτή να έχει τις ρίζες της στις 8-10 φορές που έχω δει την Αμελί. Αλλά δε βαριέσαι.. Σάμπως και κυνηγάω κανα βραβείο πρωτοτυπίαςςς ...

Γκλούμη άφτερνουν

Ανώμαλα Πάθη

Κάποτε θα θυμηθώ κάτι τόσο ωραίο, που θα ‘ναι φθινόπωροσ’ εκείνη τη μικρή πάροδο με τα υαλοπωλεία, εκεί που, όταν ξεπέσαμε, ο πατέρας πουλούσε ονειροκρίτες – από τότε δεν ξαναβγήκα απ’ τ’ όνειρο κι όμως κρύωνα, αλλά μπορούσα τουλάχιστον να παραδοθώ στ’ ανώμαλα πάθη μου: τη μελαγχολία ή τον συνωστισμό – γιατί ας είμαστε ειλικρινείς, εγώ κανέναν ποτέ δεν αγάπησα κι αυτό το τρυφερό βλέμμα μου ήταν για εντελώς ιδιωτική χρήσησαν την αθανασία των ποιητών.

Ορατότης Μηδέν

Εξάλλου το μόνο που θυμάμαι είναι ότι ο φύλακας του κήπου με πλησίασε και μου έκανε παρατηρήσεις για τη θερμάστρα – ποια θερμάστρα θα πείτε, αλλά ιδού το μυστικό: τα πράγματα έχουν και την άλλη όψη κι εγώ απ’ την άλλη πλευρά μου, την ωραιότερη, λέγομαι Έγκμοντ, κι ας λένε ότι μιλάω μοναχός μου, - έτσι φυλάγομαι τώρα και προσπαθώ να κοιτάζω αλλού όταν ανοίγω ένα συρτάρι,γιατί αλίμονο αν μαθαίναμε όσα μας έχουνε συμβεί.

Πένθιμες Αστειότητες

Αλλά γιατί τον νομίζαμε νεκρό – ενώ απλώς ήθελε να μας προειδοποιήσει ή να κρύψει τα κηροπήγια, στο τέλος-τέλος αυτό ήταν το πάθος του, ας τον αφήσουμε ήσυχο, γιατί τα χρόνια περάσαν και σε λίγο εμείςθα τρεφόμαστε μόνο με σημασίες.Εκτός ΒολήςΚαι κάθε φορά που με ταπεινώνουν, νιώθω μιαν ανείπωτη αγαλλίαση που τους ξεγέλασα – γιατί εγώ είμαι καλά προφυλαγμένος στο πατρικό σπίτι, πίσω απ’ τον κομό, εκεί που κρυβόμαστε για να κλάψουμεχωρίς ποτέ να μάθουμε γιατί κλαίμε

Βιβλίο Ασκήσεων

Την πρώτη φορά που ενέδωσα, σκέφτηκα ύστερα απελπισμένος να πάω να πνίγω. Τη δεύτερη φορά μου αρκούσε απλώς να κοιτάω τη θάλασσα.Τώρα σιχαίνομαι ακόμα και το νερό.

Ύποπτες Γνωριμίες

Ίσως όμως και να ‘ταν ένα πρόσωπο φανταστικό, γι’ αυτό και περισσότερο επικίνδυνο, τον συναντούσα στο διάδρομο ή πίσω απ’ τα νοσοκομεία, την πρώτη φορά έκανε πως δε με γνώριζε, «Ιωάννη, του λέω, δεν κρεμαστήκαμε μαζί;» - από τότε έχω πάντα μιαν άλλη ηλικία απ’ την αληθινή,όπως εκείνο που θα μας συντρίψει είναι μια λεπτομέρεια που πέρασε απαρατήρητη – και θα ‘ρθει η ώρα κάποτε να τη θυμηθούμε.

Απόδραση

Πολλοί αναρωτιούνται γιατί ήμουν κάποτε αλλιώς. Άλλοι αναζητάν να βρουν γιατί είμαι έτσι σήμερα. Ποιος είμαι ή ποιος ήμουν; Αναζητήσεις δίχως σημασία.Το κέρδος είναι ότι τους ξέφευγα διαρκώς.

Δωρεά

Γιατί τα χέρια σου ήταν πάντα τόσο πρόθυμα, θα σε ξανα-συναντήσω μες στ’ όνειροΓιατί έκλαψες για πράγματα παραμελημένα, θα ‘χειςπάντα μια θέση στον ουρανό.Γιατί δε ρώτησες ποτέ, ένα πουλί θα σου φέρει την απόκριση.

Άλλος για Χίο τράβηξε

Θέλω να γράψω μια ιστορία που ν' αρέσει τουλάχιστον σ' έναν άνθρωπο που ξέρω.

Ψέμματα!

Θέλω να γράψω μια ιστορία που ν' αρέσει τουλάχιστον σ' εκείνον τον ξεχωριστό άνθρωπο που ξέρω.

Ψέμματα και πάλι!

Θέλω να γράψω μια ιστορία που ν' αρέσει μοναχά σ' εκείνον τον ξεχωριστό άνθρωπο που ξέρω και σε κανέναν άλλο.Μαλακία, θα πρέπει να μπω στο κεφάλι του, καθώς φαινεται οτι έχω αρχίσει να βγαίνω απο κει. Σκατά.

Δεν έχω έμπνευση, ας το παραδεχτώ. Ούτε φαντασία. Ποτέ δεν είχα. Δεν έχω καν υπάρξει κατα φαντασίαν ασθενής, τι να λέμε τώρα..Κι όταν μου έρχεται μια συμπαθητική ιδέα, την ξεχνώ αμέσως, αν δε προλάβω να τη σημειώσω κάπου.Το κωλομυαλό μου ειναι μονίμως στην τσίτα (όχι του Ταρζάν). Ακόμη κι όταν κοιμάμαι, αυτό πρέπει να σκέφτεται -δεν εξηγειται διαφορετικά το άγχος που έχω συχνά, όταν ξυπνάω (καλά, εξηγειται αλλά βαριέμαι τώρα). Ούτε οι σκέψεις που μοιάζουν συνέχεια από το προηγούμενο τεύχος.

Μόνο όταν πίνω μαύρο χαλαρώνει εντελώς. Αλλά δε μ' αρέσει, το αισθάνομαι ξένο, άλλο. Δε μοιάζει δικό μου αυτό το νωθρό τεμπέλικο μυαλό. Ακόμη και κοινοτοπίες να κατεβάζει, το προτιμώ. Σκέφτεται. Είναι σε διαρκή κίνηση.

Το μαύρο δεν την επιβραδύνει απλά, σχεδόν την ανακόπτει.Να πώς περιπου λειτουργει: Ειναι σαν ένα ποδήλατο που έχει βγει βόλτα στους αγρούς και τα λαγκάδια, πηγαίνει αργάάά αργαάά και ξαφνικά πετάγεται μπροστά του ένα δέντρο. Αυτό αλλάζει κατεύθυνση, διασχίζει μερικά μετρα (εκει που προσπαθώ να ξεκολλήσω) με τον ιδιο αργό ρυθμό και τσουπ! άλλο δεντρο. And so on, and so forth.

Ωσπου να ξενερώσω εντελώς και το ποδήλατο ξαναγίνει Λότους ή Φεράρι ή Πόρσε (όρσε!!), όλ' αυτά ίδια είναι.

Κάθε αρχή και δύσκολη (και κοινότοπη)

Αν η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, προβλέπεται να πηγαίνουν κατα διαόλου τα πράγματα τούτον το μήνα..Αν ο Σεπτεμβριος σηματοδοτεί αλλαγές, μιας και τυπικά μπήκαμε στο φθινόπωρο, έκανα άλματα σήμερα!