3.3.08

Το πράσινο τέρας


Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι με την αδιακρισία της ανάστασης. Όταν αγαπούν κάτι και πεθαίνει, σπεύδουν να το αναστήσουν χωρίς να ρωτήσουν κανέναν. Άνθρωποι που αδιαφορούν για τους άλλους, την θέλησή τους να πεθαίνουν και θέλουν να τους κρατάνε ζωντανούς. Ανήθικοι εγωιστές.

Έτσι και με αυτό το ιστολόγιο. Πέθανε και τώρα αναστήθηκε, σαν ηλεκτρονικός Φρανκεστάιν, επειδή κάποιος ανώμαλος αρνιόταν να το αφήσει να περάσει στην ανυπαρξία. Εμένα δε με νοιάζει, δεν το ανέστησα εγώ. Ούτε τώρα είμαι εγώ που γράφω, αλλά το ετερώνυμο φάντασμα που αυτός ο ενοχλητικός ανέστησε μαζί του. Εγώ το είχα ήδη νικήσει. Μια μέρα μπορεί να το σκοτώσω ξανά, όταν δε θα βαριέμαι. Ωσπου να έρθει εκείνη η στιγμή, σα φάντασμα μιας ύπαρξης που δεν είναι η δική μου αλλά μπορεί, παραδόξως, να πληκτρολογεί, θέλω να καταγράψω εδώ ένα απόσπασμα από το διήγημα με τον τίτλο «Το μικρό πράσινο τέρας» , από το βιβλίο με σουρεαλιστικά διηγήματα του αγαπημένου μου Χαρούκι Μουρακάμι «Ο ελέφαντας εξαφανίζεται», εκδόσεις ΚΟΑΝ, σε μετάφραση (το συγκεκριμένο διήγημα) του Γ.Βουδικλάρη.

Ξαφνικά, μέσα στο σπίτι μιας γυναίκας, εισβάλει ένα πράσινο τέρας με λέπια και μακριά αστεία μύτη αλλά ανθρώπινα μάτια. Το αηδιαστικό πλάσμα, επιπλέον καταλαβαίνει τις σκέψεις της γυναίκας. Όμως δεν δείχνει επιθετικό. Και όπως εκείνη σκέφτεται τι να κάνει για να το ξεφορτωθεί, αυτό αρχίζει να της εξηγεί γιατί μπήκε στο σπίτι της:

«Κυρία κυρία, δεν το βλέπετε; Ηλθα εδώ για να σας κάνω πρόταση γάμου. Από βαθιά εκεί κάτω. Χρειάστηκε να συρθώ όλο το δρόμο ως εδώ πάνω. Απαίσιο, ήταν απαίσιο. Χρειάστηκε να σκάψω και να σκάψω και να σκάψω. Δεν θα μπορούσα ποτέ να το κάνω αυτό αν σκόπευα να σας κάνω κανένα κακό. Σας αγαπώ. Σας αγαπώ τόσο πολύ που δεν άντεχα άλλο εκεί βαθιά κάτω. Σύρθηκα προς τα πάνω μέχρι εσάς, έπρεπε, έπρεπε. Ολοι προσπάθησαν να με σταματήσουν αλλά δεν άντεχα άλλο. Και σκεφτείτε το θάρρος που χρειάστηκε, σας παρακαλώ. Κι αν σκεφτ’όσασταν ότι είναι αγενές και παράτολμο για ένα πλάσμα σαν εμένα να κάνει πρόταση σε εσάς;

Μα πράγματι είναι αγενές και παράτολμο, είπα με το νου μου. Τι αγενές μικρό πλάσμα που είσαι, να έρχεσαι να ζητήσεις την αγάπη μου!

Μια όψη θλίψης κατέλαβε το το πρόσωπο του τέρατος μόλις το σκέφτηκα αυτό και τα λέπια του πήραν μια μωβ απόχρωση, σα να ήθελαν να εκφράσουν αυτό που ένοιωθε. Ολόκληρο το σώμα του έμοιαζε κι αυτό να συρρικνώνεται λίγο. Σταύρωσα τα χέρια μου και παρακολουθούσα τις αλλαγές να συμβαίνουν. Ισως κάτι τέτοιο να συνέβαινε όποτε τα αισθήματά του μεταβάλλονταν. Κι ίσως η απαίσια εξωτερική του όψη να ήταν η μεταμφίεση μιας καρδιάς που ήταν τρυφερή και εύθραυστη σαν ολόφρεσκο ζαχαρωτό. Αν ήταν έτσι, ήξερα ότι μπορούσα να νικήσω. Αποφάσισα να κάνω μια προσπάθεια. Είσαι ένα άσχημο μικρό τέρας, ξέρεις, φώναξα με τη δυνατότερη φωνή του μυαλού μου –τόσο δυνατή που έκανε την καρδιά μου να αντηχήσει. Είσαι ένα μικρό άσχημο τέρας! Το μωβ στα λέπια έγινε βαθύτερο και τα μάτια του πράγματος άρχισαν να διογκώνονται σαν να ρουφούσαν όλο το μίσος που τους έστελνα. Προεξείχαν από το πρόσωπο του πλάσματος σαν ώριμα πράσινα σύκα, κι από αυτά έτρεχαν δάκρυα σαν κόκκινος χυμός, πιτσιλώντας το πάτωμα.

Δε φοβόμουν πια το τέρας. Ζωγράφιζα εικόνες στο μυαλό μου με όλα τα σκληρά πράγματα που ήθελα να του κάνω. Το έδεσα σε μια βαριά καρέκλα με χοντρά καλώδια, και με μια μυτερή τανάλια άρχισα να του βγάζω τα λέπια από τη ρίζα, ένα προς ένα. Πύρωσα τη μύτη ενός κοφτερού μαχαιριού και με αυτό χάραξα βαθιές αυλακιές στη μαλακή ροδαλή σάρκα από τις γάμπες του. Ξανά και ξανά, βύθισα ένα καυτό σίδερο μέσα στα διογκωμένα σύκα των ματιών του. Με κάθε νέο βασανιστήριο που φανταζόμουν γι αυτό, το τέρας παρέπαιε και σπαρταρούσε και ούρλιαζε από την αγωνία, σαν αυτά τα πράγματα να του συνέβαιναν πραγματικά. Θρηνούσε με τα χρωματιστά του δάκρυα και στάλαζε χοντρούς κόσμους υγρού στο πάτωμα, αναδίνοντας έναν γκρίζο ατμό από τα αυτιά του που είχε το άρωμα του τριαντάφυλλου. Τα μάτια του εξέπεμπαν προς εμένα ένα αφοπλιστικό βλέμμα επίκρισης. Σας παρακαλώ κυρία, αχ σας παρακαλώ, σας ικετεύω, μην κάνετε τέτοιες φριχτές σκέψεις, φώναζε. Δεν κάνω κακές σκέψεις για εσάς. Ποτέ δεν θα σας έβλαπτα. Το μόνο που νοιώθω για εσάς είναι αγάπη, είναι αγάπη.

Αλλά εγώ αρνιόμουν να ακούσω. Στο μυαλό μου, είπα, Μη γίνεσαι γελοίο! Βγήκες έρποντας μέσα από τον κήπο μου. Ξεκλείδωσες την πόρτα μου χωρίς άδεια. Μπήκες στο σπίτι μου. Δεν σου ζήτησα εγώ να έρθεις εδώ. Εχω το δικαίωμα να σκέφτομαι ο,τι θέλω. Και συνέχισα να κάνω αυτό ακριβώς –να σκέφτομαι ενάντια στο πλάσμα με όλο και πιο τρομερές σκέψεις. Εκοψα και βασάνισα τη σάρκα του με κάθε μηχανή και εργαλείο που μπορούσα να σκεφτώ, χωρίς να παραβλέψω καμία μέθοδο που θα μπορούσε να υπάρξει για να βασανίσεις ένα ζωντανό ον και να το κάνεις να σπαρταράει από τους πόνους.

Βλέπεις λοιπόν, μικρό τέρας, δεν έχεις ιδέα τι είναι μια γυναίκα. Δεν υπάρχει όριο στον αριθμό των πραγμάτων που μπορώ να σκεφτώ να σου κάνω.

Αλλά σύντομα το περίγραμμα του τέρατος άρχισε να ξεθωριάζει, κι ακόμα κι η δυνατή του πράσινη μύτη συρρικνώθηκε μέχρι που δεν ήταν μεγαλύτερη από σκουλήκι. Σπαρταρώντας στο πάτωμα, το τέρας προσπαθούσε να κουνήσει το στόμα του και να μου μιλήσει, παλεύοντας να ανοίξει τα χείλη του σαν να ήθελε να μου αφήσει κάποιο τελευταίο μήνυμα, να μεταβιβάσει κάποια αρχαία σοφία, κάποια κρίσιμη ποσότητα γνώσης που είχε ξεχάσει να μου μεταδώσει. Πριν μπορέσει αυτό να συμβεί, το στόμα κατέληξε σε μια επώδυνη ακινησία και σύντομα θόλωσε κι εξαφανίστηκε. Το τέρας τώρα έμοιαζε σαν τίποτε παραπάνω από μια χλωμή βραδινή σκιά. Ο, τι απέμεινε, μετέωρο στον αέρα, ήταν τα θλιμμένα του, πρησμένα μάτια. Δεν θα σε ωφελήσει σε τίποτα αυτό, σκέφτηκα προς το μέρος του. Μπορείς να κοιτάζεις όσο θες, αλλά δεν μπορείς να πεις το παραμικρό. Δεν μπορείς να κάνεις το παραμικρό. Η ύπαρξή σου τελείωσε, ξόφλησε, τερματίστηκε. Σύντομα τα μάτια διαλύθηκαν στο κενό, και το δωμάτιο γέμισε από το σκοτάδι της νύχτας»

13.11.07

LXIII

Κάποιος κάποιον ναι,
αλλά ποιος ποιον
δε γνωρίζουμε.
Ε.Α

10.11.07

Αυτός αυτή και τα μυστήρια

Η Μαλβίνα έγραφε σε κάποιο κείμενό της "εμένα κάνε με κύκλο ομόκεντρο να νιώθω τη συγγένεια".
H σημασία των ομόκεντρων κύκλων δεν ειναι η ταύτιση, δεν ειναι η εξίσωση, αλλά ο κοινός τόπος. Η ταυτοποίηση στοιχείων ειναι μαθηματική διαδικασία όσο και ερωτική, μόνο που οι μαθηματικοί προσβλέπουν και στην οικονομία του ορισμού. Ικανοποιουν τη ματαιοδοξία τους, οταν προσδιορίζουν μέσα απο τους τύπους ακόμη και τα σημεία στίξης. Όμως ο έρωτας δεν ειναι Ευκλείδεια Γεωμετρία, να προετοιμάζεσαι για το αποτέλεσμα, με το μοιρογνωμόνιο και το διαβήτη στο χέρι να κατασκευάζεις σχήματα που να χωράνε ίσα ίσα στο τετράδιο. Πέτα το τετράδιο και άσε τις δυο διαστάσεις να γινουν ν, μην προσδιορίζεις το χώρο τους, άσε τες να αναπνεύσουν, ιμπεριαλιστικά να απλωθουν μέσα σου και να κατακτήσουν τις γωνίες σου, τις καμπύλες και τις επιφάνειές σου και μην περιμένεις καχύποπτα να τις αναγνωρίσεις εμπειρικά αλλά διαισθητικά, ουτε καν κιναισθητικά.

6.11.07

Και τότε και τώρα

το μόνο που άλλαξε ειναι το μηκος των μαλλιών και άρα το εύρος του χεντμπανγκιν ΓΚ.
Κατα τ' άλλα,
cada dia se la traga mi corazon

19.10.07

Κλικ

Ο Ασουλιν στο Lutetia γράφει κάπου το εξης: "Αυτό είναι το χαρακτηριστικό κάθε ταραγμένης εποχής: αποκρυσταλλώνει ό,τι καλύτερο και ό,τι χειρότερο έχουμε μέσα μας με φοβερη ταχυτητα, αποκαλύπτοντας πρώτα σε εμας τους ιδιους τις φυσικές μας τάσεις."
Ο Ασούλιν, με τον όρο ταραγμένη εποχή, εννοεί τον Β Π.Π., μέσα στον οποίο λαμβάνει χωρα η διήγηση, το μυθιστόρημά του.
Αν πάρουμε αυτή τη σκέψη και την επεκτείνουμε λιγάκι περιορίζοντάς την (Ντόινγκ!) στο ατομικό εγώ και στις ταραχώδεις περιοδους που διανύει, χάνει στο ελαχιστο κάτι από την αλήθεια* της;
Το ερώτημα είναι ρητορικό.
*Σχετικό κι αυτο, καθώς αντικειμενική αλήθεια, δεν υπαρχει. Οι αληθειες σε μια ιστορία είναι τόσες όσοι και οι πρωταγωνιστες της.
Έργκω, η μόνη αντικειμενικότητα είναι ο υποκειμενιΖμός. Αμέ.

17.10.07

16.10.07

Χημεία στιξης

Ο βαρετός άνθρωπος έχει επίγνωση της βαρεμάρας που προκαλεί σε όσους συναναστρέφεται; Επιπλέον, αντιλαμβάνεται κανεις τη σοβαρότητα του θέματος;
Δεν υπάρχει διαφυγη και αντιδοτο στη βαρεμάρα. Δεν είναι ρόλος, είναι modus operandi και vivendi. Θανάσιμα βαρετο ανθρώπο έχω συναντησει μια φορα και αντελήφθην πολύ αργότερα ότι πρόκειται περι οριζμού της βαρεμάρας: ό,τι έλεγε ήταν βαρετό, ο τρόπος που τα έλεγε ηταν βαρετός, τα μάτια του ηταν βαρετά, τα ρούχα του ηταν βαρετά, τα χερια του ηταν βαρετά, η φωνή του ηταν βαρετη και μονότονη, χωρίς αυξομειώσεις στην ένταση, ακόμη και τα χαρακτηριστικά του προσώπου ηταν βαρετά. Δηλαδή, σωτηρία καμία.
Τόσο που, όσο μιλαγε, ειχα προτάξει όσες αντιστάσεις είχα και δεν είχα προκειμένου να μην τον πιάσω από το λαιμό και αρχίσω τις τσιρίδες: «Πάψε!!! με ενοχλείς με ενοχλεί η φωνή σου όσα λες είναι ανούσια εισαι χειρότερος κι από την τηλεόραση αν η βαρεμάρα ήταν σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα θα ήσουν η νουμερο ένα απειλή για τον πλανήτη ακούς τη λέξη οικονομετρία και στο μυαλό σου τη φτιάχνεις Εικονομετρία...μετρας 1,2,3 εικονίτσες με λαγουδάκια εισαι ο άνθρωπος που θα μπορούσε να με οδηγησει στην αυτοκτονία αν ήσουν εδώδιμο θα ησουν νερόβραστο κολοκύθι η παρέα μαζί σου είναι θανασιμο λάθος και προκαλει καρκινική βαρεμάρα δεν εισαι ικανός ουτε νυστα να μου προκαλέσεις με τσιτώνεις δε σε αντέχω εξαφανίσου εξαϋλώσου διακτινισου σε άλλο πλανήτη σε άλλο γαλαξία σε άλλο συμπαν ακόμη καλύτερα- η μεγαλώνυμη βαρετότητά σου θα μπορούσε να αποτελέσει το καλύτερο όπλο κατά του οχτρου στα χέρια του Υπουργείο Εθνικής Άμυνας είσαι άγευστος άοσμος άχρωμος μη διανοηθείς να τεκνοποιήσεις γιατί δεν μας χωρά όλους αυτή η έρμη γη η δυσκολία σου στην υποτυπώδη σύνταξη Υποκειμενο Ρημα Αντικείμενο έγκειται στη βαθια σου πεποίθηση ότι παίζουμε Ονομα Ζώο Φυτό αν ήσουν σημείο στίξης θα ήσουν άνω τελεία εισαι καταδικασμένος σε τροχιά βαρεμάρας η οποία βρίσκεται στο επίκεντρο του μικρόκοσμού σου και η κεντρομόλος παρασύρει οποιονδήποτε βρίσκεται στην περιφέρειά του η πλήξη που αισθάνομαι τώρα δα δεν αναπληρώνεται με τίποτε στον κόσμο κατατάσσεσαι ακόμη χαμηλότερα από τα μονοκύτταρα πρωτόζωα θα μπορουσαν να σε έιχαν επινοήσει οι Κινέζοι ως βασανιστήριο μετά τη σταγόνα μεταξύ εσού και του προκρούστη επιλέγω το δεύτερο στην περίπτωσή σου η επιστήμη μένει ενεή αν ησουν κουζινικό σκευος θα ησουν ξεκουκουτσωτης για βύσσινο δεν υπάρχει κανένας γνωστός μαθηματικος-φυσικός-χημικός τύπος που να σε αποδεικνύει περα από έναν καθρέφτη θα έπρεπε κάποιος να με κάνει μπλέ μαρέν στο ξύλο να με φιμώσει να με δέσει σε μια καρέκλα και μετά να με πλακώσει στα βαρβιτουρικά (με αυτή τη σειρά) προκειμένου να σε ανεχτώ δεν υπάρχεις μπορεί να είσαι αποκύημα της φαντασίας μου for all i know εισαι η ζωντανη απόδειξη ότι δεν ζουμε στον καλύτερο δυνατό κόσμο εισαι ένα τεχνητο υποπροϊόν κάποιου ημιτρελου επιστημονα που σε αμολησε στον κόσμο για να δοκιμάσει τις αντοχές μας και κατά πάσα πιθανότητα εισαι υβρίδιο αποτέλεσμα της υπερπαραγωγης Τζώρτζογλου-Γκλετσου ικανός λόγος να εξαφανιστεί η φαντασία από το ανθρώπινο είδος. Δεν υπάρχεις, Τέλος!»

Αντ’ αυτού, έβγαλα το σκαζμο.

9.10.07

Ορ(γ)ισμοί και Παροργισμοί

Είναι τουλάστιχον κουτό, για να μην πω δειλία, η αδράνεια που εκπορεύεται από εικοτολογίες και εικασίες. Οι περισσότεροι από μας παραδινόμαστε «άνευ ορίων και άνευ όρων» που λεει και ο ποιητής, σε μια Νεφελοκοκκυγία πιθανών σεναρίων που πλάθουμε στο κεφάλι μας, προκειμένου να μην αντιμετωπίσουμε με παρρησία τις Επιθυμίες και τα θέλω μας. Εξ άλλου, ποιο είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί, αν σταθείς άλκιμος μπροστά σε Αυτές; Η άρνηση και η ήττα.. Ε, και;
Εγκλωβιζόμαστε σε υποθετικούς διάλογους, των οποίων το περιεχόμενο μας θέτουν –στην πλειοψηφία τους- απολογητικούς απέναντι στο συνομιλητή, στον οποίο ρίχνουμε όλα τα δίκια, για να επωμιστούμε ευθύνες που ο άλλος, σε real time, ίσως ούτε διανοούταν να μας προσάψει. Ίσως και να είναι η μοναδική περίπτωση ανάληψης, σε ολόκληρο, ευθύνης, αυτή του φανταστικού διαλόγου. Ποιας ευθύνης, όμως;
Βάσει στατιστικής, το ασφαλές συμπέρασμα στο οποίο έχω καταλήξει είναι η αδυναμία οποιουδήποτε να μπει στο μυαλό του άλλου και να μπορεί υπεύθυνα να γνωρίζει τι σκέφτεται, ώστε με αποτελεσματικότητα να προετοιμάσει την υπεράσπισή του (όχι ο άλλος, αλλά ο οποιοσδήποτε που λέγαμε).
Άρα, όποιος επιδίδεται σε αυτό το ενοχικό σπορ, κυνηγάει ανεμόμυλους, όχι; >>Εκ πείρας τε και μπύρας.Αν νομίζεις ότι ως μυστικό ορίζεται η μεταλαμπάδευση γνώσης από τον ν=1 στον ν=x+1, όπου x φυσικός αριθμός, κάνεις τραγικό λάθος. Άπαξ και μια πληροφορία φεύγει από τον πρώτο κομιστή αυτομάτως χάνει και τον χαρακτήρα της ως απόρρητη, μυστική ή confidential, όπως λέμε κι εμείς οι Πελοποννησιοι. Ένα μυστικό έχει, a priori, έναν φιλο-ξενιστή, μοναδικό ενδιαίτημα.
Όταν αρχίσει να καταλύει ένθεν κι ένθεν, χάνει την incognito φύση του και αποτελεί προϊόν κοινοκτημοσύνης. Προϊόν, ουχί αγαθό. Αγαθό (προθέσεων) υπήρξε μέχρι και ένα δευτερόλεπτο πριν εκστομισθεί. Από κει και πέρα, τίθεται σε διάθεση, υπόκειται στους νόμους της Αγοράς, στο νόμο της Προσφοράς και της Ζήτησης.
Αν συνυπολογίσουμε και τιμές, κάνουμε και ανάλυση ελαστικότητας, αν θέλετε, αν και ο προμηθευτης, εν προκειμένω, δεν αποκομίζει κέρδος, ούτε τα έξοδα δε βγάζει, τι να λέμε...
Απαντάται συχνά δε το φαινόμενο, η μετάβαση από σε, να εκκινεί όχι από τη ζήτηση, ως είθισται, αλλά από την προσφορά.
Εδώ σπάμε κάθε νόρμα του γνωστού κόσμου. Επιβάλλουμε ή διαθέτουμε ένα προϊόν (γιατί, μη γελιέστε, δεν πρόκειται περί υπηρεσίας, παρότι άυλο), χωρίς την προαπαιτούμενη εκδήλωση ενδιαφέροντος, για να μη μιλήσω για έρευνα αγοράς.
Βασισμένοι στη συνήθεια να δημεύουμε του οίκου μας, δημεύουμε και αλλότριους, τόσο ζώα είμαστε. Προτιμώ την παρότρυνση του Ελύτη (και πάλι), "ιδιώτευε μες στο ανερυθριαστο", από την επίδοση σε ιδιωτείες εν τω φανερώ.Χρειάζεται και λόγος;

7.10.07

Τα 15 λεπτά....

....δημοσιότητας που μου αναλογουν δια παρουσιασεως της κας Γκίκα.

Καποιος παρατηρητικός θα επεσήμανε δύο πράγματα:
1. H φώτο αυτή δεν έχει φιλοξενηθει στο παρόν βλογκ.
2. Η διευθυνση παραπέμπει σε έτερο Delirium Tremens και δη ισπανόφωνο. :):)
(το πόσο γέλασα, δεν φαντάζεστε!!!)

Σας παρουσιάζω, λοιπόν με τη σειρά μου, το Delirium Tremens en español. Για την ακρίβεια, εκ Χιλής ορμώμενο. Κυρία Γκίκα, αν μιλούσε ελληνικά, θα σας ευχαριστούσε. Εγώ, σας ευχαριστώ περισσότερο για τα καλά σας λόγια...

Ελπίζω το ομώνυμο βλογκ να μην διεκδικήσει την πατρότητα του κειμένου, γιατι θα ακούσει ακούσει καμια καστιγιάνικη ξεγυρισμένη, μιας και mi español es mejor que su griego.
Υγ: Αγαπητέ λιμπρο και αγαπητότερο άλεφ, μη μου ανησυχείτε για καλάμια και καλαμιές, μιας και θα μου ηταν χρησιμο μόνο ως ακόντιο και δεν έχω βλέψεις να γινω Γκατσιούδης τώρα κοντά.

5.10.07

"Η ζωοφιλία μας ενώνει"


Μέρα που ΄ναι σήμερα, δράττομαι της ευκαιρίας να ευχηθώ σε πολλούς γνωστούς μου τα Χρόνια του Ιακώβ και τα Αγαθά του Ισαάκ (καλός αγαθοβιόλης ήταν κι αυτός). Τα έκανα ψιλομπάχαλο με τις βιβλικές περσόνες, εξ άλλου, όλα αυτά ίδια ειναι.

Στο θεμα μας: εύχομαι μακροζωία και μακροημέρευση, αλλά όλα αυτά μακριά απο μένα. Θέλω δημόσια να δηλώσω πως αν ποτέ σας στεναχώρησε ο λόγος μου, αν κάποτε σας πίκραναν οι πράξεις μου, αν ανταλλάξαμε και δυο λόγια παραπάνω βρε αδερφέ, προφανώζ και το αξίζατε.

Εν παση περιπτώσει, Let bygones be bygones-cause i don´t, εις άλλα με υγεία και μ' έναν πόνο.

(μια χαρά εξαίρεσα εαυτόν, αλλά κάλλιστα μπορείτε να μου ευχηθείτε, δεν παρεξηγώ. Απλώς θα διαγράψω τα σχόλιά σας, μου α χα χα!!)

:) :)