8.5.07

Ρε δεν cu(L)t your necks!!!

-Βας βας ο Παρασκευάς βας βας
-Πού είναι ο Βάγκνερ; Πού είναι ο Πουτσίνι;
-Μαυρη (τρις) μου ‘χεις κάνει τη ζωή μου
-Θέλω (δις) να ‘μαι ο εραστής σου
-Έεξω απ’ τα δόντια
-Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι δεν κωλώνει. κλπ κλπ
Παρατράγουδα.
Κάπου πρέπει να γράψω τον πόνο μου, σχωρνάτε με.Όλα τα παραπάνω τραγούδια φτάνανε σταδιακά στ’ αυτιά μου από ringtones κινητών, στα χέρια παιδιών ηλικίας 8-15. Δεν είχα καταλάβει αυτή τη νέα τάση; -μανία να την περιγράψω- της πιτσιρικαρίας ούτε πώς προέκυπτε. Υπέθεσα ότι εμπίπτει σε αυτού του είδους των νέων φαινομένων, την εμφάνιση των οποίων αφουγκράζεται αμέσως ένα παιδί αυτής της ηλικίας, ενώ το χάσμα των γενεώνΕ εμποδίζει εμας -που τα 30 μας γνέφουν από ορατή απόσταση- να παρακολουθήσουμε τόσο άμεσα.
Μέχρι που.Αυτες οι Τρίτες τεινουν να γινουν θεσμός. Λαζόπουλος. Τι συμβαίνει με αυτόν τον τύπο που ειχα ανερυθρίαστα απορρίψει πριν λίγα χρόνια, έντονα αισθανόμενη ότι είχε χάσει αφενός τον προσανατολισμό του, αφετέρου την αισθητική του χιουμορ του;Κατέληξα σε δύο τινά:-Το μη χειρον βέλτιστον-He was on a break -που λένε και στην Άνω Ραχούλα- με το γνώριμο ακιδωτό και άλκιμο υφος του ή με άλλα λόγια, για λόγους αδιευκρίνιστους, έκανε πολλές "εκπτώσεις" και χρησιμοποιούσε toilet humor, που λέει και η Sheila Broflowski από το South Park.
Το θέμα ειναι ότι έχει επιστρέψει ο καλός του εαυτός, καλύτερος. Απόδειξη οτι πέραν των Καλών Τεχνών, κάπως προσεδαφίζονται και οι Καλύτερες.
Στα καθ' ημάς. Σε πρόσφατη εκπομπή του, το λοιπόν, ειχε φτιάξει ένα ποτ πουρί αυτών των(...λογο-κρυμμένοι χαρακτηρισμοι...), συγκεντρώνοντας τις καλύτερες στιγμες του προγράμματος.
Δεν πίστευα στ' αυτιά μου, πολλώ δε στα μάτια μου, καθότι τύπος οπτικοακουστικός.
Έμεινα ... (ακολουθει multiple choice):
1. ενεή
2. παγωτό
3. μαλάκας.
...
Αν επέλεξες το 3, bull's eye! Μαλάκας. Απόλυτα και τελεσίδικα μα-λά-κας. Δεν το πίστευα, ρε παιδί μου, δεν το χωρούσε το μυαλό μου οτι θα μπορούσαν να πάρουν 10 -εμφανώς πάσχοντα- άτομα και να στήσουν τέτοιο καραγκιοζιλίκι. Γι' αυτό και το συνακόλουθο αίσθημα ηταν αυτό της οργής. Παροργισμός. Ναι, φυσικά ειναι εκμετάλλευση, ναι, φυσικά ειναι ανήθικο γιατί δεν χρειάζεται να είμαι ο Φρόυντ για να καταλάβω οτι πράγματι οι περισσότεροι απο αυτούς τους επίδοξους τραγουδιστές ΠΑΣΧΟΥΝ και δεν μπορώ ανέξοδα και αβίαστα να τους προσάψω τις ευθυνες των ενήλικων επιλογών τους για έκθεση του "oικου" τους.
Υπάρχει και χειρότερο, δεν τελείωσα.
Οτι όλος αυτός ο βόρβορος έχει τρελή απήχηση στα πιτσιρίκια, ούτε λόγος. Αλλά πόσο μα πόσο μαλάκες πρέπει να ειναι οι γονείς που με την αδιαφορία τους ενθαρρύνουν την παρουσία των παιδιών τους εκεί, χειροκροτουν και παροτρύνουν τα νήπια να τραγουδίσουν-γιατι "ειναι χαριτωμένο έτσι ψευδά όπως τα λέει το στοματάκι του"- εξαίρουν την επαίσχυντη αντιμετώπιση αυτών των ανθρώπων, καθησυχάζοντας τη συνείδησή τους οτι αυτοί, οι ίδιοι, δεν θα έκαναν ποτέ τετοια καραγκιοζιλίκια γιατί περιφρουρουν την ακεραιότητα και την αξιοπρέπειά τους, γιατί, συνείδητα και υποχθόνια, έχουν κάνει την διανομή των ρόλων: Αυτοί, που επαίρονται οτι ειναι μάγκες, κρατούν το ρόλο του γύφτου που παίζει το ντέφι, κατάλαβες; Του πραίτορα.
Ζώα!
Κατα τ' άλλα, τους λείπουν κίνητρα.
Κατα τ' άλλα, τους φταιει η μοίρα τους.
Κατα τ' άλλα, φταίνε οι δάσκαλοι για την πρόοδο των τέκνων τους.
Κατα τ' άλλα, πουτάνα κοινωνία.
Όλοι άμοιροι ευθυνών.
Θεέ μου τι δεν μας περιμένει ακόμα, που λέει και η Δημουλά.
Βρε δε μου πάτε στο διάολο!

Δεν υπάρχουν σχόλια: