Αντιπαθώ τους κουτσομπόληδες. Για να ειμαι ακριβής, τους σιχαίνομαι. Νομίζω οτι περιφρουρώ τον προσωπικό μου χώρο, τη ζωή μου και τους λίγους ανθρώπους που λατρεύω ιδιαιτέρως καλά από αδιάκριτα βλέμματα. Αντίστοιχα, σιχαίνομαι να ακούω κουτσομπολιά: ποιος ειπε τι που αφορούσε τον ο οποίος πήδηξε την τάδε η οποία εχει συναναστραφεί με τους των οποίων όλοι τις ζωές αγνοούμε!
Γι αυτό γίνομαι κόκκινη από οργή να φτάνουν στ' αυτιά μου σχόλια που με αφορούν από ανθρώπους που γνωρίζω ελάχιστα και με αφορούν καθόλου. Κι όλα αυτά γιατί άνθρωπος που ισχυρίζεται πως αγαπάει, μη δυνάμενος να διαχειριστεί μόνος του την απόρριψη, αισθάνεται την ανάγκη να βγάλει τον πόνο του ένθεν κι ένθεν. Ειμαι πολύ θυμωμένη, στεναχωρημένη και οργισμένη, αισθανόμενη εκθετη στο στόμα ανθρώπων, οι οποίοι θα όφειλαν να λύσουν και να ασχοληθούν με τα δικά τους προβλήματα και θέματα, τα παιδιά τους που μεγαλώνουν μόνοι, τις μίζερες μικροαστικές ζωούλες τους, προτού αναλωθούν σε κρίσεις και αποφάνσεις για τις ζωές άλλων.
1 σχόλιο:
εισαι ρουλετα
Δημοσίευση σχολίου