Πες μου κάτι αφόρητο

Διαβάζοντας τους στίχους του Πες μου κάτι:

......- Πες μου κάτι αφόρητο.

Σαν τη φράση "ξέρεις τι έχω κάνει εγώ για σένα;",

σαν την αμηχανία στους ανελκυστήρες

και σαν την απουσία του νοήματος.....

θυμήθηκα αφενός τις κάποιες φορές που την έχω ακούσει και αφετέρου την άλλη ισοδύναμη (ή σχεδόν ισοδύναμη) "όποιος αγαπάει, πονάει", η οποία συναντάται σε διάφορες παραλλαγές:"στα λέω έτσι για το καλό σου""εγώ θέλω το καλό σου, γιατι σε αγαπώ""αν δεν στα πω εγώ που σ'αγαπώ, τότε ποιος;", κι άλλες τραγικές -επιτρέψτε μου να γράψω- εκφράσεις αγνής αγάπης κι ανιδιοτελούς συμπαράστασης..Μοιραία σκέφτομαι τί (δια του λόγου) εγκλήματα διαπράττουμε εν ονόματι ή εξ αφορμής του ονόματός της. Με αυτήν ως προσχημα από τη μία και τη σιγουριά που μας δίνει η αγάπη του άλλου καθώς επισης και την ξεδιάντροπα καθησυχασμένη συνείδησή μας οτι η σκληρότητα των λόγων μας εκπορεύεται απο καλή πρόθεση, καθαγιάζουμε τους κακούς μας τρόπους στη διαδικασία επισήμανσης των λαθών και της (κακής) συμπεριφοράς.Του Άλλου πάντα.Που αγαπάμε πάντα.'

Η, για να γινω πιο σαφής, προσάπτουμε παράπονα, βγάζουμε τα απωθημένα μας, εκφράζουμε τα έσω μας με τον ειδεχθέστερο τρόπο, πατώντας στο οτι ο άλλος -ξέροντας πόσο τον νοιαζόμαστε- οφείλει να ακούσει το βόθρο μας και να μην σταθεί μήτε στο ύφος μήτε στις ύβρεις ή τις προσβολές αλλά στην ουσία των λόγων μας που δεν ειναι άλλη απο την αλήθεια. Άρα οι σημαντικότεροι, μέχρι στιγμής, όροι είναι η αλήθεια και η αγάπη λες και ειναι θεσφατο οτι αυτές πάνε πάντα χέρι χέρι.

Οποία πλάνη, αν νομίζουμε οτι θα καταφέρουμε να πεισουμε οποιοδήποτε έλλογο ον για μια αλήθεια -που τελεί υπό αίρεση- πλασάροντάς την εν είδει ύβρεων και προσβολών.Πολύ συχνά λέω, μεταξύ αστείου και σοβαρού ή στα πλαίσια της σιωπηρης σύμβασης που κάνουμε με τους οικείους μας -οταν ξέρουμε για ποιο πράγμα μιλάμε χωρίς περιττές εξηγησεις, οτι σημασία δεν έχει ΤΙ λες αλλά ΠώΣ το λες.

Μπορεί κάποιος να αοριστολογεί ή να κενολογεί ή οτιδήποτε αλλά να το πλασάρει υπό το πρίσμα μιας τ΄χνης του λόγου, φερ' ειπείν, ωστε να χαίρεσαι να τον ακούς, να παρακολουθείς με προσήλωση, έχοντας συνειδηση οτι γίνεσαι μάρτυρας του απόλυτου τίποτε.Στον αντίποδα, κάποιος άλλος θα χάσει το μισό δίκαιο των λόγων του, τη μισή αλήθεια του, επειδή γίνεται επιβλητικός, υβριστικός και εξουσιαστικός.

Γιατί άλλο πράγμα να μου επισημαινεις τα -κατα την αξιοσέβαστη γνώμη σου- λάθη μου κι άλλο πράγμα να με μειώνεις και να με πονάς ακόμη περισσότερο απο τις ενοχές μου, με το ακατάλειπτο και σχεδοναπειλητικό του ύφους σου που καμία αίσθηση αδικημένου δικαιολογεί.

Όταν, φίλε, νιώσω να απειλειται ο ζωτικός μου χώρος, κάποιος αυτοματισμός θετει σε λειτουργία μια αρχέτυπη διαδικασία: κλείνουν τ’ αυτιά στην ουσία και αναλαμβάνει ρόλο η αντίδραση και η άρνηση. Δεν μπορώ να συζητησω τίποτε σε τέτοιο ύφος και δεν δεχομαι να ακούσω ή να δεχτώ τιποτε. Οι κακοι σου τρόποι εισβάλλουν και καταλαμβάνουν μεγαλύτερο χώρο από την αλήθεια των λόγων σου.

Δεν διαπραγματεύομαι τιποτε
Δεν με αφοράς.
Σε αποκλείω.