Kafka on the shore

Τελειώνοντας το Kafka on the Shore, μένω με ένα κενό, κάποια ερωτήματα και μερικά αδιέξοδα.Ο Κάφκα, ένας δεκαπεντάχρονος πιτσιρίκος που αποφασίζει να το σκάσει από το σπίτι του προκειμένου να ξεφύγει από τον πατέρα του, έχοντας στα μπαγκάζια του μια οιδιπόδεια κατάρα, ένα άλτερ ήγκο, το κοράκι -The crow- που, όπως πληροφορούμαστε στη συνέχεια, αυτό σημαίνει στα τσέχικα το όνομα Kafka και τις εύλογες απορίες ενός παιδιού εγκαταλελειμμένου από την μητέρα του.

Στην πορεία, η φυγή του εξελίσσεται σε αναζήτηση αυτής και της αδερφής του, βρίσκει καταφύγιο σε μια περίεργη βιβλιοθήκη και σημιουργεί δεσμούς με χαρακτήρες που θα καθορίσουν την ιστορία.Ο έτερος πρωταγωνιστής είναι ο εξηντάχρονος κύριος Νακάτα, ο οποίος μοιάζει διανοητικά καθυστερημένος ή αγαθός, αποτέλεσμα ενός περίεργου ατυχήματος πίσω στα 1944, όταν ακόμη μαινόταν ο πόλεμος. Ήταν ένα από τα δεκαέξι παιδιά που, σε μια σχολική εκδρομή, έτσι χωρίς εμφανή αιτία, έπεσαν σε κώμα, για να συνέλθουν λίγες ώρες αργότερα, χωρίς να παρουσιάσουν παρενέργειες και χωρίς μνήμη του γεγονότος.

Ο Νακάτα ήταν ο μόνος που δεν ξύπνησε αμέσως αλλά «ανένηψε» μετά από βδομάδες, έχοντας χάσει εντελώς τη μνήμη του καθώς και τη δυνατότητα να διαβάζει, κατάσταση μη αναστρεψιμη αλλά με μια μοναδική ικανότητα να συνομιλεί με γάτες, ικανότητα που θα τον οδηγησει αναπόφευκτα προς τον Κάφκα.Το βιβλίο ακολουθεί παράλληλα και διαδοχικά τις ιστορίες τους, με τα μονά κεφάλαια να αναφέρονται στον Κάφκα ενώ, αντίστοιχα, τα ζυγά, την ιστορία του κύριου Νακάτα.

Ο τρόπος με τον οποίο πλησιάζει ο ένας προς τον άλλο ανήκει περισσότερο στο μεταφυσικό παρά τον πραγματικό, υλικό κόσμο, πράγμα καθόλου καινούριο στον Μουρακάμι. Αν στο Κουρδιστό Πουλί ο οιωνός για κάτι σημαντικό ήταν το κρώξιμο του πουλιού, εδώ είναι τα ανεξηγητα «καιρικά» φαινόμενα (αν και θα μπορούσαμε να τα χαρακτηρίσουμε και καίρια), όπως βροχή από ψάρια, από βδέλλες, κρεσέντο από βροντές, με άλλα λόγια ένας σουρρεαλισμός εικόνων, οικείος και από τα προηγούμενα βιβλία του που διάβασα.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτός ο κοινός άξονας, η κοινή αναφορά.

Ο ήρωας του δεν απέχει από τον Τόρου του κουρδιστού πουλιού, ούτε από τον επίσης συνονόματο του Nορβηγικού δάσους. Είναι και οι τρεις σε αναζήτηση των ζωών τους, η οποία παίρνει ανεξήγητη πορεία μέσα από μεταφυσικές ατραπούς, όνειρα που προσομοιάζουν της πραγματικότητας, πραγματικότητα που αντικαθιστά το ονειρικό, πρόσωπα περισσότερο Ιδέες παρά σάρκα και οστά, από μηχανής θεοί, δηλαδή και σχεσεις που ειναι κατευθείαν παρμένες απο τα προηγούμενα βιβλία.
Δεν θέλω να αναφερθώ περισσότερο στους υπόλοιπους (και καθοριστικούς) ήρωες, γιατί θα το χαλάσω, αλλά θελω να πω δυο-τρια πραγματάκια σχετικά με αυτούς και τον Μουρακάμι.Τον ήρωα, που βγαινει καλύτερος μεσα από την εμπειρία του, τον μεταχειρίζεται ο Μουρακάμι λίγο επιπόλαια και εκβιάζει τη μεταμόρφωσή του ακόμη και στις πιο άσχετες στιγμές, για παράδειγμα ενώ είναι με μια πόρνη στο κρεβάτι, φτιάχνεται ακούγοντας την να αναλύει σκέψεις του Μπεργκσον και τη φιλοσοφία του Χεγκελ.!#$%
Ατάκτως ριμμένες εδώ κει εκεί δόσεις από Γκαίτε, Αριστοτέλη, Συμπόσιο κ.ά.π. που δεν εξυπηρετουν πάντα τόσο, όσο υπάρχουν επι τούτου.
Νομίζω είναι το λιγότερο κατανοητό βιβλίο του, με την έννοια του ότι το κλεινει (τα τελευταία 5-6 κεφάλαια) άτσαλα και ανεπαρκώς. Δεν περίμενα λύση από τον αστυνόμο Μπέκα, εξάλλου είχα την αμέσως προηγουμενη εμπειρία της ανάγνωσης του Πουλιού, αλλά εξασθενει το υφος όσο πλησιάζει προς το τέλος.
Ο Μουρακάμι ειναι ο Λυντς της λογοτεχνίας, του οποίου λατυρευει κάποιος τις ταινίες χωρίς να καταλαβαινει απόλυτα, μόνο που εδώ δεν κατάφερε να με κάνει να κουβαλάω τις τελευταιες εικόνες, ως επιστέγασμα των 467 σελίδων (Vintage Edition).
Κατακλείοντας, σε κάθε περίπτωση αξιζει να διαβαστεί ίσως και παραπάνω απο μια φορά, γιατι χρειάζονται επίλυση κάποιοι γρίφοι, αλλά μπορώ να χαλαρώσω τώρα και να αλλάξω ύφος και συγγραφέα. Δεν ξέρω, έτσι λέω.
Ενδεχομένως, να γινει edit ή να μπουν προσθηκες.