Μια κολοκυθόπιτα και μια ταινία.

Το Σάββατο, μετά από μακρύ ποδαρόδρομο κι έχοντας αποφασίσει να κάτσω στ’ αυγά μου, αποφάσισα κατα τις 8 να παίξω μια κολοκυθόπιτα.

Rules of the game:

Εν πρώτοις, ανοιγεις το ψυγείο για να ελέγξεις αν υπάρχουν τα χρειώδη.

1 1/2 περίπου κιλό κολοκύθια ή κολοκύθα αφού έχει στραγγιχτεί

½ περιπου κιλό φέτα τριμμένη

Φύλλο για πίτα

2 μεγάλα κρεμμυδια, επίσης τριμμένα

4-5 αυγά

άνιθο ή μάραθο,

μαϊντανό

και –προαιρετικά- καυκαλήθρα

(όλα από 2 με 2 ½ χούφτες)

αλάτι, πιπέρια

ρκετή δόση από καλή διάθεση

επιλογή χαζοχαρούμενης μουσικής, τριτεγγυητης της διάθεσηςβότκα με πάγο, ελλείψει εναλλακτικής.

The works:

Η κολοκύθα ήταν τριμμένη και κατεψύχετο κάμποσο διάστημα, την έβγαλα να ξεπαγώσει και το αυτό έκανα και με το φύλλο (ε, όχι και να το ανοίξω, πάει πολύ).
Μεγάλο πράγμα η κατάψυξη. Σου λύνει τα χέρια. :)

Υπήρχαν εκει, κομμένα και φυλαγμένα σε σακουλάκια, όλα τα μυρωδικά. Έβγαλα 2 χουφτες απο το καθένα, τα έριξα σε ευμεγεθες μπωλ, έτριψα και τα κρεμμύδια και περίμενα να ξεπαγώσουν τα υπόλοιπα. Στο μεσοδιάστημα, έριξα ενα σκούπισμα, πήρα λίγο τα σοβατεπιά, έκανα κι ένα πρόντο για το μάρμαρο, να έρθει να γινει παγοδρόμιο και ω! του θαυματος, μπήκαμε στην ημιτελική ευθεία.
"Καλό θα ήταν να ξαναστίψω την κολοκύθα", σκέφτηκα όπερ και έπραξα. Εστιβα, έστιβα..όταν απόκαμα, την έριξα στο σουρωτηρι και την πίεσα λιγάκι μ' ένα πιάτο να αποβάλλει και τα τελευταία υγρά.
Παίρνει το δρόμο της για το μπωλ με τα μυρωδικά, μπαίνει η φέτα, μπαίνουν και τ' αυγά, άλας (με φειδώ), πιπέρι, γερό ανακάτεμα και voila!
Για να ψηθει καλά η πίτα, θελει καλό λάδωμα το φυλλο. Το παράκανα, ομολογώ, με τις στρώσεις: 4 πάνω, 4 κάτω. Ενδιάμεσα το μείγμα, μην ξεχαστειτε!! Και μην παραλειψετε να την κόψετε, ναι;
Φουρνος, 180-200 βαθμοι του Κελσίου, 1 ωρα, άντε, το πολύ 1 1/2 και ω! του θαυματος, τρώτε.
Ναι, φαγανε όλο το ταψί, οι παλιάνθρωποι!!
~*~
Half Nelson

on imdb

Καθηγητής σε σχολείο του Μπρούκλυν, παραδίδει μαθήματα ιστορίας στους μαθητές μέσω της Διαλεκτικής (ριζοσπαστης ο δασκαλάκος. Όταν επιστρέφει σπίτι του, χάνεται μέσα στην πρέζα. Μια μαθήτρια του τον βρίσκει στις τουαλέτες των κοριτσιών, σε ημιλιπόθυμη κατάσταση από το κρακ. Αναπτύσσεται μια περίεργα όμορφη σχέση μεταξύ τους, όμορφη όσο και παράδοξη, όμορη με το δόγμα του καθηγητή, ότι η αλλαγή προκύπτει από τα αντίθετα, από τη σύγκρουση τους. Και πού είναι η αντίθεση; Αυτός, λευκός, μορφωμένος, με όλα τα εχέγγυα για καλή ζωή, είναι μεσα στην αντίφαση, χαμένος στον ροζουλί κόσμο της πρέζας, ανίκανος να είναι συνεπής στα όσα πρεσβεύει. Η πιτσιρίκα, μαύρη, το κλασικό δείγμα παιδιού που προέρχεται από τα γκέτο, με τον αδερφό της να εκτίει ποινή εξαιτίας των ναρκωτικών, αν της οποίας το μέλλον είναι η αντανάκλαση του παρόντος, έχει προδιαγεγραμμένη πορεία, στην οποία πάει κόντρα. Ο ένας σε πτώση, η άλλη σε άνοδο, προσπαθώντας από κάπου να πιαστούν συναντιούνται ενδιάμεσα, από πού; Από την ανάγκη για αλλαγή. Οι ρόλοι αντιστρέφονται, ο ενήλικας είναι η πιτσιρίκα, ο αδύναμος είναι ο καθηγητής. Ρόλοι άνισοι.
Μην τρομάξετε, δεν αποτελεί κλισεδιάρικη μελοδραματική σχέση τυπικής αμερικανιάς. Είναι δραματικό σενάριο, αλλά δεν στριμώχνει, δεν καταπιέζει, γιατί δεν εκβιάζει. Πολύ καλές ερμηνείες τόσο από τον Ράιαν Γκόσλινγκ όσο κι από την Σαρίκα Επς. Σιγουρα στο τοπ 5 των καλυτερων ταινιων που ειδα φέτος.