Κλικ

Ο Ασουλιν στο Lutetia γράφει κάπου το εξης: "Αυτό είναι το χαρακτηριστικό κάθε ταραγμένης εποχής: αποκρυσταλλώνει ό,τι καλύτερο και ό,τι χειρότερο έχουμε μέσα μας με φοβερη ταχυτητα, αποκαλύπτοντας πρώτα σε εμας τους ιδιους τις φυσικές μας τάσεις."
Ο Ασούλιν, με τον όρο ταραγμένη εποχή, εννοεί τον Β Π.Π., μέσα στον οποίο λαμβάνει χωρα η διήγηση, το μυθιστόρημά του.

Αν πάρουμε αυτή τη σκέψη και την επεκτείνουμε λιγάκι περιορίζοντάς την (Ντόινγκ!) στο ατομικό εγώ και στις ταραχώδεις περιοδους που διανύει, χάνει στο ελαχιστο κάτι από την αλήθεια* της;
Το ερώτημα είναι ρητορικό.
*Σχετικό κι αυτο, καθώς αντικειμενική αλήθεια, δεν υπαρχει. Οι αληθειες σε μια ιστορία είναι τόσες όσοι και οι πρωταγωνιστες της.

Έργκω, η μόνη αντικειμενικότητα είναι ο υποκειμενιΖμός. Αμέ.