Θέλω να γράψω μια ιστορία που ν' αρέσει τουλάχιστον σ' έναν άνθρωπο που ξέρω.
Ψέμματα!
Θέλω να γράψω μια ιστορία που ν' αρέσει τουλάχιστον σ' εκείνον τον ξεχωριστό άνθρωπο που ξέρω.
Ψέμματα και πάλι!
Θέλω να γράψω μια ιστορία που ν' αρέσει μοναχά σ' εκείνον τον ξεχωριστό άνθρωπο που ξέρω και σε κανέναν άλλο.Μαλακία, θα πρέπει να μπω στο κεφάλι του, καθώς φαινεται οτι έχω αρχίσει να βγαίνω απο κει. Σκατά.
Δεν έχω έμπνευση, ας το παραδεχτώ. Ούτε φαντασία. Ποτέ δεν είχα. Δεν έχω καν υπάρξει κατα φαντασίαν ασθενής, τι να λέμε τώρα..Κι όταν μου έρχεται μια συμπαθητική ιδέα, την ξεχνώ αμέσως, αν δε προλάβω να τη σημειώσω κάπου.Το κωλομυαλό μου ειναι μονίμως στην τσίτα (όχι του Ταρζάν). Ακόμη κι όταν κοιμάμαι, αυτό πρέπει να σκέφτεται -δεν εξηγειται διαφορετικά το άγχος που έχω συχνά, όταν ξυπνάω (καλά, εξηγειται αλλά βαριέμαι τώρα). Ούτε οι σκέψεις που μοιάζουν συνέχεια από το προηγούμενο τεύχος.
Μόνο όταν πίνω μαύρο χαλαρώνει εντελώς. Αλλά δε μ' αρέσει, το αισθάνομαι ξένο, άλλο. Δε μοιάζει δικό μου αυτό το νωθρό τεμπέλικο μυαλό. Ακόμη και κοινοτοπίες να κατεβάζει, το προτιμώ. Σκέφτεται. Είναι σε διαρκή κίνηση.
Το μαύρο δεν την επιβραδύνει απλά, σχεδόν την ανακόπτει.Να πώς περιπου λειτουργει: Ειναι σαν ένα ποδήλατο που έχει βγει βόλτα στους αγρούς και τα λαγκάδια, πηγαίνει αργάάά αργαάά και ξαφνικά πετάγεται μπροστά του ένα δέντρο. Αυτό αλλάζει κατεύθυνση, διασχίζει μερικά μετρα (εκει που προσπαθώ να ξεκολλήσω) με τον ιδιο αργό ρυθμό και τσουπ! άλλο δεντρο. And so on, and so forth.
Ωσπου να ξενερώσω εντελώς και το ποδήλατο ξαναγίνει Λότους ή Φεράρι ή Πόρσε (όρσε!!), όλ' αυτά ίδια είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου