Xaruki Murakami ...

ξανά...

Αινέσιμη Συγγραφή.

"Ενέσιμη" Γραφή.

Κι όχι υποδόρια, αλλά ενδοφλέβια.
Σαν φαρμακευτική** αγωγή την αισθάνομαι να ρέει ανάμεσα στα αιμοπετάλια και τα αιμοσφαίρια, λευκά και ερυθρά, και καθώς εξ-απλώνεται απο την κορυφή έως τα νύχια, με δέος αντιλαμβάνομαι την ευεργετική της επί-δραση σε κάθε ίντσα του οργανισμού. Και τι καλά! αγωγή χωρίς επιβλαβείς παρενέργειες.
Ναι, η γραφή του Μουρακάμι ειναι αυτό πρωτίστως, ευεργετική και αυτό μοιάζει παράδοξο, γιατί δεν μπορώ να το ερμηνεύσω αρκούντως πειστικά μέσα μου, πολλώ δε να το εξωτερικεύσω κι όλας. Όλο αυτό ανήκει τόσο απόλυτα στη σφαίρα του Διαισθητικου, που η έλλειψη απτής και σαφώς προσδιορισμένης -λεκτικά- τεκμηρίωσης, λιγάκι με αποπροσανατολίζει.

Κατα καιρούς έχω εντυπωσιαστεί με μεμονωμένα δείγματα δουλειάς συγγραφέων, σπανιότερα καθολικά με το έργο τους. Και τα 3 βιβλία του Μουρακάμι που διάβασα (και διαβάζω), χωρίς να μεσολαβήσει άλλο ενδιάμεσα, ειναι εξίσου ευεργετικά. Συγγνώμη για την επανάληψη της λέξης, αλλά θαρρώ οτι αυτή και μόνο προσδιορίζει οριστικά, αμετάκλητα, απολυτα και κυριολεκτικά όλα όσα μου έχει δημιουργήσει η ανάγνωσή του.Ίσως να είναι η νέα μου (μονο)μανία*, η σύσταση της οποίας διαφέρει απο τις προηγούμενες, με έναν δικό της, μοναδικό τρόπο. Με κάνει καλά.

*λογοτεχνική.

Φερ' ειπείν, όταν (μου) ανακάλυψα(ν) τον Ευγένιο Αρανίτση ΚΑΙ ως λογοτέχνη (κάτι που αγνοούσα, καθώς, για χρόνια, τα αναγνώσματά μου περιορίζονταν στην ξένη πεζογραφία), δεν μπορούσα να συλλάβω την αψεγάδιαστη ικανότητά του με το λόγο. Ακόμη και μέσα απο χαώδεις περιόδους, ακόμη και με την αλαζονία του επιθέτου, ακόμη και με τις δεκάδες δευτερεύουσες προτάσεις -αναφορικές, επεξηγηματικές και δε συμμαζεύεται- το Νόημα σου αποκαλύπτεται. Στα λογοτεχνικά του κείμενα, τουλάχιστον. Στο δοκιμιακό του λόγο όσο και στην ποίησή του...τι να πώ...ειναι μάγος, έστω κι αν σε παιδευει. Με εντυπωσιάζει Πάντα, με όλο του το έργο.

Ακόμη παλαιότερη μανία στην εφηβεία, όχι της λήθης, υπήρξε ο Μίλαν Κούντερα. Λόγος τόσο μεστός, με σκέψεις καινές σε μένα, άρα μου άνοιξε το μυαλό, τουλάχιστον για την εποχή που τον διάβασα εγώ. Και για να παραφράσω τον Ζορμπά που περιγράφει πώς απαλλάχτηκε απο τη λαιμαργία του για τα κεράσια, έτσι έπρεπε να τον εξαντλήσω τουλάχιστον μια φορά, να "καταναλώσω" μεμιας το έργο του για να ηρεμήσω.

Στον αντίποδα, υπάρχουν και κάποιοι που τους έχω λατρέψει απο κανα δυο βιβλία τους, χωρίς να αισθανθώ την επιτακτικότητα να πάω παρακάτω στο έργο τους. Για παράδειγμα, τον Μπουλκάγκοφ με τον Μαιτρ & τη Μαργαρίτα. Μου αρκεί αυτό το ένα, που έχει διαβαστεί 3 φορές. Ή τον Φώκνερ που Η βουή και η Μανία του είναι λατρεμένο βιβλίο. Τον Ταμπούκι (καλά, αυτός μου τα χάλασε) ή τον, επίσης αγαπημένο, Ροθ. Ακόμη ακόμη, πρόσφατα, το Περι τυφλότητος του Σαραμάγκου. Εκπληκτικό βιβλίο, χωρίς βιασύνη να διαβάσω άμεσα άλλο του.
Τελικά, μιας και καλύτερα καταλαβαινεις τα πράγματα, όταν γράφεις γι' αυτά, It all comes down to this:Με τον Μουρακάμι υπάρχει αυτη η Βιασύνη, έστω για αυτα τα 3: Νορβηγικό Δάσος, Κουρδιστό Πουλί και Kafka on the shore. Μετά δεν ξέρω τι θα γινει.

**Νοσώ, τελικά;