Χριστός Ασβέστη #1

Χρόνια είχα να περάσω το Πάσχα στην Αθήνα.

Δεν μου λέει κάτι η κατανυκτική ατμόσφαιρα ή το δέος και η σοβαρότητα με την οποία οι περισσότεροι το αντιλαμβάνονται. Αυτό που μου έλειψε ήταν το άρωμα της άνοιξης, όπως το θυμάμαι απο πιτσιρίκι το οποίο (άρωμα, όχι πιτσιρίκι) πάει χέρι χέρι με το Πάσχα. Βέβαια, το αντελήφθην λίγο αργά φέτος και για την ακρίβεια, ένα λεπτό πριν αρχίσουν οι καμπάνες να βαράνε χαρμόσυνα και να μας ανακοινώνουν οτι ΚΑΙ φέτος αναστηθηκε. :)

Ω γλυκύ μου έαρ…γλυκύτατόν μου τέκνο

Η Μεγάλη Παρασκευή κύλησε παράδοξα. Είχα αποφασίσει να βγω βόλτα στα μαγαζιά, έχοντας κατά νου ότι μόνο τύποις ανοίγουν στις 12. Κι όμως! Μια παρεξήγηση λίγο έλειψε να με οδηγήσει σε καυγά με τον φρουρό του καταστήματος στο οποίο επέλεξα να ακουμπήσω το δώρο. Αφού έφτασα εκεί νωρίτερα, με άφησαν να περάσω στο υπόγειο του καταστήματος να πιω έναν καφέ στο καφε-σταντ. Καλοσύνη τους, το ομολογώ.Παρήγγειλα καφε, έκατσα σε ένα τραπεζάκι άδειο, πήρα τασάκι, καπνός-χαρτάκι-φίλτρο-αναπτήρας, έβγαλα και το βιβλίο από την τσάντα και πέρασα ένα μισάωρο κάπως έτσι.

Στο ενδιάμεσο, άκουγα τις πωλήτριες (που είχαν συγκεντρωθεί, λίγο πριν ανοίξουν τα πόστα τους) να παραπονιούνται για τους απαιτητικούς πελάτες, να διηγούνται ιστορίες με κάποιους και από τις οποίες συνάγεται πως, αν δεν ηταν διανθισμένες με την έμφυτη τάση μας προς υπερβολή, κάποιοι από μας ως πελάτες, συμπεριφερόμαστε μουλαρηδον.
Άρχισα τα ψώνια απο πάνω προς τα κάτω.

Τριγύριζα καμια ώρα, κατέληξα σε κανα δυο σαχλαμάρες και αφού πλήρωσα, ξανακατέβηκα στο υπόγειο με σκοπό να μυρίσω όσα περισσότερα αρώματα μπορούσα (χωρίς να επιβαρυνω τις εργαζόμενες, γιατι πάνω απ' όλα είμαι άνθρωπος..) και να μην αγοράσω κανένα (γιατι πάνω απ' όλα θα έμενα άφραγκη).

Εκεί λοιπόν, στο υπόγειο με τα Αρώματα, με προσέγγισε μια γλυκύτατη δεσποινίδα που –όπως έμαθα αργότερα- εργάζεται παρτ-τάημ προκειμένου να πληρώνει τα μαθήματα ωδείου που έκανε και τα αντίστοιχα όπερας-κλασικού τραγουδιού. Έδειξε γνήσια προθυμία να με εξυπηρετησει και να μου δώσει δειγματα από διάφορα αρώματα, παρά τις διαβεβαιώσεις μου, ότι θα ηταν καλύτερα να μην χάνει το χρόνο της μαζί μου, μιας και δεν επρόκειτο να αγοράσω κάποιο.

Απτόητη εκείνη, συνέχισε να είναι το ίδιο εξυπηρετική, χωρίς δουλικότητα, με όλη τη διάθεση να περάσει χρόνο μαζί μου (μιας και δεν ειχε ιδιαίτερη κίνηση) και καταλήξαμε να με ρωτάει πράγματα για το βιβλίο που με ειχε δει το πρωί να διαβάζω από τη μία, και από την άλλη να μου ζητάει τιτλους να της προτείνω. Να μην τα πολυγράφω, πέρασα αρκετή ώρα μαζί της, επέμενε να με βάψει όπερ και εγένετο, ενώ στο τέλος την κέρασα καφε, εκεί στο καφέ-σταντ που ειχα πιει εγώ τον δικό μου λίγες ώρες πριν.Σπάνια ευχάριστο συναπάντημα με ένα τόσο γλυκό παιδί (φύσει αντικοινωνική, ξέρω, ειμαι κριτήριο).

Με εντυπωσίασε, ομολογώ, η ευγένεια και η καλή της προαίρεση, τόσο ώστε όσοι με γνωρίζουν, θα έμεναν ενεοι στο άκουσμα του να έχω περάσει τρεις ώρες με μια ξένη.Όχι, στον επιτάφιο δεν πήγα, καθώς μου έλειπε το Λουλούδι που ήθελα να αφήσω και έτσιι απώλεσα κάθε Αναστάσιμη Ελπίδα.