LXIII

Κάποιος κάποιον ναι,

αλλά ποιος ποιον

δε γνωρίζουμε.

Ε.Α

Αυτός αυτή και τα μυστήρια

Η Μαλβίνα έγραφε σε κάποιο κείμενό της "εμένα κάνε με κύκλο ομόκεντρο να νιώθω τη συγγένεια".

H σημασία των ομόκεντρων κύκλων δεν ειναι η ταύτιση, δεν ειναι η εξίσωση, αλλά ο κοινός τόπος. Η ταυτοποίηση στοιχείων ειναι μαθηματική διαδικασία όσο και ερωτική, μόνο που οι μαθηματικοί προσβλέπουν και στην οικονομία του ορισμού. Ικανοποιουν τη ματαιοδοξία τους, οταν προσδιορίζουν μέσα απο τους τύπους ακόμη και τα σημεία στίξης. Όμως ο έρωτας δεν ειναι Ευκλείδεια Γεωμετρία, να προετοιμάζεσαι για το αποτέλεσμα, με το μοιρογνωμόνιο και το διαβήτη στο χέρι να κατασκευάζεις σχήματα που να χωράνε ίσα ίσα στο τετράδιο. Πέτα το τετράδιο και άσε τις δυο διαστάσεις να γινουν ν, μην προσδιορίζεις το χώρο τους, άσε τες να αναπνεύσουν, ιμπεριαλιστικά να απλωθουν μέσα σου και να κατακτήσουν τις γωνίες σου, τις καμπύλες και τις επιφάνειές σου και μην περιμένεις καχύποπτα να τις αναγνωρίσεις εμπειρικά αλλά διαισθητικά, ουτε καν κιναισθητικά.

Και τότε και τώρα

το μόνο που άλλαξε ειναι το μηκος των μαλλιών και άρα το εύρος του χεντμπανγκιν ΓΚ.

Κατα τ' άλλα,

cada dia se la traga mi corazon

Κλικ

Ο Ασουλιν στο Lutetia γράφει κάπου το εξης: "Αυτό είναι το χαρακτηριστικό κάθε ταραγμένης εποχής: αποκρυσταλλώνει ό,τι καλύτερο και ό,τι χειρότερο έχουμε μέσα μας με φοβερη ταχυτητα, αποκαλύπτοντας πρώτα σε εμας τους ιδιους τις φυσικές μας τάσεις."
Ο Ασούλιν, με τον όρο ταραγμένη εποχή, εννοεί τον Β Π.Π., μέσα στον οποίο λαμβάνει χωρα η διήγηση, το μυθιστόρημά του.

Αν πάρουμε αυτή τη σκέψη και την επεκτείνουμε λιγάκι περιορίζοντάς την (Ντόινγκ!) στο ατομικό εγώ και στις ταραχώδεις περιοδους που διανύει, χάνει στο ελαχιστο κάτι από την αλήθεια* της;
Το ερώτημα είναι ρητορικό.
*Σχετικό κι αυτο, καθώς αντικειμενική αλήθεια, δεν υπαρχει. Οι αληθειες σε μια ιστορία είναι τόσες όσοι και οι πρωταγωνιστες της.

Έργκω, η μόνη αντικειμενικότητα είναι ο υποκειμενιΖμός. Αμέ.

Καθυστεριόγραφος και Αγεωγράφητος Συνειρμός

(Bad) Timing?






Xμμ...



εδιτ στις 18:02, γιατι όποιος βιάζεται, καλά να πάθει.

Χημεία στιξης

Ο βαρετός άνθρωπος έχει επίγνωση της βαρεμάρας που προκαλεί σε όσους συναναστρέφεται; Επιπλέον, αντιλαμβάνεται κανεις τη σοβαρότητα του θέματος;

Δεν υπάρχει διαφυγη και αντιδοτο στη βαρεμάρα. Δεν είναι ρόλος, είναι modus operandi και vivendi. Θανάσιμα βαρετο ανθρώπο έχω συναντησει μια φορα και αντελήφθην πολύ αργότερα ότι πρόκειται περι οριζμού της βαρεμάρας: ό,τι έλεγε ήταν βαρετό, ο τρόπος που τα έλεγε ηταν βαρετός, τα μάτια του ηταν βαρετά, τα ρούχα του ηταν βαρετά, τα χερια του ηταν βαρετά, η φωνή του ηταν βαρετη και μονότονη, χωρίς αυξομειώσεις στην ένταση, ακόμη και τα χαρακτηριστικά του προσώπου ηταν βαρετά. Δηλαδή, σωτηρία καμία.

Τόσο που, όσο μιλαγε, ειχα προτάξει όσες αντιστάσεις είχα και δεν είχα προκειμένου να μην τον πιάσω από το λαιμό και αρχίσω τις τσιρίδες: «Πάψε!!! με ενοχλείς με ενοχλεί η φωνή σου όσα λες είναι ανούσια εισαι χειρότερος κι από την τηλεόραση αν η βαρεμάρα ήταν σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα θα ήσουν η νουμερο ένα απειλή για τον πλανήτη ακούς τη λέξη οικονομετρία και στο μυαλό σου τη φτιάχνεις Εικονομετρία...μετρας 1,2,3 εικονίτσες με λαγουδάκια εισαι ο άνθρωπος που θα μπορούσε να με οδηγησει στην αυτοκτονία αν ήσουν εδώδιμο θα ησουν νερόβραστο κολοκύθι η παρέα μαζί σου είναι θανασιμο λάθος και προκαλει καρκινική βαρεμάρα δεν εισαι ικανός ουτε νυστα να μου προκαλέσεις με τσιτώνεις δε σε αντέχω εξαφανίσου εξαϋλώσου διακτινισου σε άλλο πλανήτη σε άλλο γαλαξία σε άλλο συμπαν ακόμη καλύτερα- η μεγαλώνυμη βαρετότητά σου θα μπορούσε να αποτελέσει το καλύτερο όπλο κατά του οχτρου στα χέρια του Υπουργείο Εθνικής Άμυνας είσαι άγευστος άοσμος άχρωμος μη διανοηθείς να τεκνοποιήσεις γιατί δεν μας χωρά όλους αυτή η έρμη γη η δυσκολία σου στην υποτυπώδη σύνταξη Υποκειμενο Ρημα Αντικείμενο έγκειται στη βαθια σου πεποίθηση ότι παίζουμε Ονομα Ζώο Φυτό αν ήσουν σημείο στίξης θα ήσουν άνω τελεία εισαι καταδικασμένος σε τροχιά βαρεμάρας η οποία βρίσκεται στο επίκεντρο του μικρόκοσμού σου και η κεντρομόλος παρασύρει οποιονδήποτε βρίσκεται στην περιφέρειά του η πλήξη που αισθάνομαι τώρα δα δεν αναπληρώνεται με τίποτε στον κόσμο κατατάσσεσαι ακόμη χαμηλότερα από τα μονοκύτταρα πρωτόζωα θα μπορουσαν να σε έιχαν επινοήσει οι Κινέζοι ως βασανιστήριο μετά τη σταγόνα μεταξύ εσού και του προκρούστη επιλέγω το δεύτερο στην περίπτωσή σου η επιστήμη μένει ενεή αν ησουν κουζινικό σκευος θα ησουν ξεκουκουτσωτης για βύσσινο δεν υπάρχει κανένας γνωστός μαθηματικος-φυσικός-χημικός τύπος που να σε αποδεικνύει περα από έναν καθρέφτη θα έπρεπε κάποιος να με κάνει μπλέ μαρέν στο ξύλο να με φιμώσει να με δέσει σε μια καρέκλα και μετά να με πλακώσει στα βαρβιτουρικά (με αυτή τη σειρά) προκειμένου να σε ανεχτώ δεν υπάρχεις μπορεί να είσαι αποκύημα της φαντασίας μου for all i know εισαι η ζωντανη απόδειξη ότι δεν ζουμε στον καλύτερο δυνατό κόσμο εισαι ένα τεχνητο υποπροϊόν κάποιου ημιτρελου επιστημονα που σε αμολησε στον κόσμο για να δοκιμάσει τις αντοχές μας και κατά πάσα πιθανότητα εισαι υβρίδιο αποτέλεσμα της υπερπαραγωγης Τζώρτζογλου-Γκλετσου ικανός λόγος να εξαφανιστεί η φαντασία από το ανθρώπινο είδος. Δεν υπάρχεις, Τέλος!»

Αντ’ αυτού, έβγαλα το σκαζμο.

Ορ(γ)ισμοί και Παροργισμοί

Είναι τουλάστιχον κουτό, για να μην πω δειλία, η αδράνεια που εκπορεύεται από εικοτολογίες και εικασίες. Οι περισσότεροι από μας παραδινόμαστε «άνευ ορίων και άνευ όρων» που λεει και ο ποιητής, σε μια Νεφελοκοκκυγία πιθανών σεναρίων που πλάθουμε στο κεφάλι μας, προκειμένου να μην αντιμετωπίσουμε με παρρησία τις Επιθυμίες και τα θέλω μας. Εξ άλλου, ποιο είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί, αν σταθείς άλκιμος μπροστά σε Αυτές; Η άρνηση και η ήττα.. Ε, και;

Εγκλωβιζόμαστε σε υποθετικούς διάλογους, των οποίων το περιεχόμενο μας θέτουν –στην πλειοψηφία τους- απολογητικούς απέναντι στο συνομιλητή, στον οποίο ρίχνουμε όλα τα δίκια, για να επωμιστούμε ευθύνες που ο άλλος, σε real time, ίσως ούτε διανοούταν να μας προσάψει. Ίσως και να είναι η μοναδική περίπτωση ανάληψης, σε ολόκληρο, ευθύνης, αυτή του φανταστικού διαλόγου. Ποιας ευθύνης, όμως;

Βάσει στατιστικής, το ασφαλές συμπέρασμα στο οποίο έχω καταλήξει είναι η αδυναμία οποιουδήποτε να μπει στο μυαλό του άλλου και να μπορεί υπεύθυνα να γνωρίζει τι σκέφτεται, ώστε με αποτελεσματικότητα να προετοιμάσει την υπεράσπισή του (όχι ο άλλος, αλλά ο οποιοσδήποτε που λέγαμε).

Άρα, όποιος επιδίδεται σε αυτό το ενοχικό σπορ, κυνηγάει ανεμόμυλους, όχι; >>Εκ πείρας τε και μπύρας.Αν νομίζεις ότι ως μυστικό ορίζεται η μεταλαμπάδευση γνώσης από τον ν=1 στον ν=x+1, όπου x φυσικός αριθμός, κάνεις τραγικό λάθος. Άπαξ και μια πληροφορία φεύγει από τον πρώτο κομιστή αυτομάτως χάνει και τον χαρακτήρα της ως απόρρητη, μυστική ή confidential, όπως λέμε κι εμείς οι Πελοποννησιοι. Ένα μυστικό έχει, a priori, έναν φιλο-ξενιστή, μοναδικό ενδιαίτημα.

Όταν αρχίσει να καταλύει ένθεν κι ένθεν, χάνει την incognito φύση του και αποτελεί προϊόν κοινοκτημοσύνης. Προϊόν, ουχί αγαθό. Αγαθό (προθέσεων) υπήρξε μέχρι και ένα δευτερόλεπτο πριν εκστομισθεί. Από κει και πέρα, τίθεται σε διάθεση, υπόκειται στους νόμους της Αγοράς, στο νόμο της Προσφοράς και της Ζήτησης.

Αν συνυπολογίσουμε και τιμές, κάνουμε και ανάλυση ελαστικότητας, αν θέλετε, αν και ο προμηθευτης, εν προκειμένω, δεν αποκομίζει κέρδος, ούτε τα έξοδα δε βγάζει, τι να λέμε...

Απαντάται συχνά δε το φαινόμενο, η μετάβαση από σε, να εκκινεί όχι από τη ζήτηση, ως είθισται, αλλά από την προσφορά.

Εδώ σπάμε κάθε νόρμα του γνωστού κόσμου. Επιβάλλουμε ή διαθέτουμε ένα προϊόν (γιατί, μη γελιέστε, δεν πρόκειται περί υπηρεσίας, παρότι άυλο), χωρίς την προαπαιτούμενη εκδήλωση ενδιαφέροντος, για να μη μιλήσω για έρευνα αγοράς.

Βασισμένοι στη συνήθεια να δημεύουμε του οίκου μας, δημεύουμε και αλλότριους, τόσο ζώα είμαστε. Προτιμώ την παρότρυνση του Ελύτη (και πάλι), "ιδιώτευε μες στο ανερυθριαστο", από την επίδοση σε ιδιωτείες εν τω φανερώ.Χρειάζεται και λόγος;

Τα 15 λεπτά....

....δημοσιότητας που μου αναλογουν δια παρουσιασεως της κας Γκίκα.

Καποιος παρατηρητικός θα επεσήμανε δύο πράγματα:
1. H φώτο αυτή δεν έχει φιλοξενηθει στο παρόν βλογκ.
2. Η διευθυνση παραπέμπει σε έτερο Delirium Tremens και δη ισπανόφωνο. :):)
(το πόσο γέλασα, δεν φαντάζεστε!!!)

Σας παρουσιάζω, λοιπόν με τη σειρά μου, το Delirium Tremens en español. Για την ακρίβεια, εκ Χιλής ορμώμενο. Κυρία Γκίκα, αν μιλούσε ελληνικά, θα σας ευχαριστούσε. Εγώ, σας ευχαριστώ περισσότερο για τα καλά σας λόγια...

Ελπίζω το ομώνυμο βλογκ να μην διεκδικήσει την πατρότητα του κειμένου, γιατι θα ακούσει ακούσει καμια καστιγιάνικη ξεγυρισμένη, μιας και mi español es mejor que su griego.
Υγ: Αγαπητέ λιμπρο και αγαπητότερο άλεφ, μη μου ανησυχείτε για καλάμια και καλαμιές, μιας και θα μου ηταν χρησιμο μόνο ως ακόντιο και δεν έχω βλέψεις να γινω Γκατσιούδης τώρα κοντά.

"Η ζωοφιλία μας ενώνει"

Μέρα που ΄ναι σήμερα, δράττομαι της ευκαιρίας να ευχηθώ σε πολλούς γνωστούς μου τα Χρόνια του Ιακώβ και τα Αγαθά του Ισαάκ (καλός αγαθοβιόλης ήταν κι αυτός). Τα έκανα ψιλομπάχαλο με τις βιβλικές περσόνες, εξ άλλου, όλα αυτά ίδια ειναι.

Στο θεμα μας: εύχομαι μακροζωία και μακροημέρευση, αλλά όλα αυτά μακριά απο μένα. Θέλω δημόσια να δηλώσω πως αν ποτέ σας στεναχώρησε ο λόγος μου, αν κάποτε σας πίκραναν οι πράξεις μου, αν ανταλλάξαμε και δυο λόγια παραπάνω βρε αδερφέ, προφανώζ και το αξίζατε.

Εν παση περιπτώσει, Let bygones be bygones-cause i don´t, εις άλλα με υγεία και μ' έναν πόνο.

(μια χαρά εξαίρεσα εαυτόν, αλλά κάλλιστα μπορείτε να μου ευχηθείτε, δεν παρεξηγώ. Απλώς θα διαγράψω τα σχόλιά σας, μου α χα χα!!)

:) :)

Δεκατρία+1 OstZ

Του Αποχωρισμού: ~*~ (Ομόηχο του us.)

Προψέ, με αφορμή μια κουβεντα, διάβαζα το παρακάτω απόσπασμα (που πολύ το αγαπώ):

Έρχεται νύχτα όταν η πολιτεία ησυχάζει. Αόρατη, ανεπαίσθητη, ολότελα απρόσκλητη. Έρχεται από τον πανάρχαιο θρόνο της για να επισκεφτεί το στερνοπαίδι της, η πιο σεβαστή μητέρα, σαν να μην είχε ποτέ για κείνη αποξενωθεί. Ξέρει τα πιο βαθιά τα φυλλοκάρδια. Κι έτσι είναι καλόβολη, δε ζητάει τίποτα – λέγοντας – έχω μια κλίση προς την αλλαγή, είμαι μια ευφάνταστη επιρροή στις καρδιές των παιδιών μου. Ποιος σε λυπάται σαν είσαι θλιμμένος ανάμεσα στους ξένους; χρόνια και χρόνια σ’ αγαπούσα που φώλιαζες στα σπλάχνα μου.

και αποφάσισα πως θα το έντυνα με ~*~{Αν έχετε ροκ παρόν ή εστω ροκ καταβολές, ακούστε το μέχρι τέλους -αξίζει τον κόπο-, όπου κλείνει με απίστευτο κρεσέντο ντραμς-κιθάρες και το κεφάλι νταπ ντουπ στον τοίχο. }

Του χειμώνα 2006: ~*~

Κατα καιρούς για την υποφαινόμενη: ~*~

Της Ασυνεννοησίας: εγώ σου μιλάω για γλάρους κι εσύ είσαι "Λούζεται η αγάπη μου στο Γουαδαλκιβίρ", στο κεφάλι μου παίζει: ~*~

Θρησκευτικό-ψυχαναγκαστικό: ~*~

Η ειρκτή της σιωπής απειλεί: ~*~ (όχι απο soundgarden, cash και πάλι)

<==> ~*~ (κυριολεκτικά,όμως)

Παραίτηση; (μα την αλήθεια, δεν έχω ιδέα): ~*~

Του Καπνού και του Ουίσκυ: ~*~

Του Θεϊκού και της Απόλυτης Συγκίνησης: ~*~. Τελεία και παύλα.

Ενός Έρωτα: ~*~

Εμμονή Μου: ~*~ Λ α Τ Ρ ε μ έ ν Ο Τ ρ Α γ Ο Υ δ ι

Το σάουντρακ της Θλίψης: ~*~

Τα πέντε στάδια του πένθους

· Άρνηση.
· Θυμός.
· Ενοχές.
· Κατάθλιψη.
· Αποδοχή.

Τα αρώματα του πένθους, το δεύτερο κείμενο, είναι μια ωδή στο πένθος, στις μεταφορές της ταφής και στον θάνατο των αναμνήσεων. Το άρωμα μας πηγαίνει πάντοτε πίσω σε έναν χαμένο χρόνο ή τόπο και πάντοτε κάτι μας φέρνει στον νου: από τον ψυχόκοσμο των πρώτων τριβών μας με εμπειρίες και τα παιχνίδια νόστου ως τα στερεότυπα που έχουν πιστοποιητικό γέννησης και ληξιαρχική πράξη θανάτου. «Μυρίζω τα αρώματα» λέει πολύ σωστά ο Αρανίτσης «σημαίνει επιστρέφω, υποτάσσομαι στους ιριδισμούς της θύμησης».

Σοφίες, Μαρίες και δε συμμαζεύεται.

Υπάρχουν δυο ειδών γυναίκες: αυτές που χρειάζονται κάποιον να τους ανοίξει τα μάτια κι εκείνες που, αυτό που τους χρειάζεται , είναι κάποιος να τους τα πετάξει(όξω, ως είθισται) ως απέλπιδα και ύστατη προσπάθεια να γίνουν άνθρωποι and get a life of their own.

Ο Σαρτρ (και διορθώστε με, αν θυμάμαι λάθος) είχε πει το παροιμιώδες: Κόλαση είναι οι Άλλοι.Ένας άντρας, πληγωμένος μετά από χωρισμό (αφού έχει ... λόγο-κρυμμένες σκέψεις ... και λίγο πριν ... λόγο-κρυμμένες σκέψεις) θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι Κόλαση είναι η Άλλη.Εγώ με τη σειρά μου, θέλοντας να προάγω τη συζήτηση, νογώ πως Κόλαση είναι οι Κάλοι. Ρωτήστε οποιαδήποτε γυναίκα στέκεται (ή ακροβατεί) πάνω σε 15ποντα τακούνια να δείτε τι θα σας αποκριθεί.

NoteToSelf: Να αποφεύγεις –όπως ο διάλογος τη Διβάνη- τη χρήση του τριπλού Π: Ποτέ – Πάντα- Πρέπει.

Ο παράλληλος, στο -από την δεκάτη ογδόη τρέχοντος μήνα- Τοστ του, υποστηρίζει (και πολύ καλά κάνει) ότι το θήλυ του Ανθρώπου ειναι η βλακεία, το αρσενικό ειναι ο βλαξ ενω ουδέτερο ειναι το μπέηζμπολ.Χωρίς διάθεση να τον διορθώσω, τουναντίον, υπερθεματίζω κάνοντας την υπόθεση πως αν τοποθετούσαμε τη βλακεία ως ερώτημα στο κέντρο του σύμπαντος, αυτό, το σύμπαν, θα έπεφτε και θα μας πλάκωνε, καθώς, όσο χιούμορ και αν διαθέτει ο Δημιουργός*, έχει κι άλλη τόση επίγνωση των σφαλμάτων του, πράγμα που σημαίνει πως θα ήτο ιδιαιτέρως φειδωλός στα χωμάτινα γλυπτά του, αν τα έκανε όλα από την αρχή.

*αν υπήρχε.

EνΤάχειΕνΤάχειΕνΤάχει...

Έχω προσαγωγούς! Τους ένιωσα.

Ύπνο δεν έχω, τι στα κομμάτια;

Με τόση κούραση θα έπρεπε να πέΦτω σαν τον πέΦκο την ΠέΦτη.

Υποπτεύομαι οτι έχω κι απ' τους άλλους.

Μόνο λαόυ λάου τα αποκαλυπτήρια, γιατι είναι σοκαριστικό ως φαινόμενο.

Συγκίνησις μεν, συνείδησις δε.

Την Παρασκευή 21/9 είναι ΑλτςΧάιμερ του μεγαλομάρτυρα.

Μην ξεχάσετε* τις ευχές σας προς όλους εμάς, τους γνήσιους απόγονους αυτής της -θα το τολμήσω!- πατρικής φιγούρας.

Σχετικο link36ο Φεστιβάλ Βιβλίου.

Λατρεμένη συνήθεια χρόνων.

*καλό κι αυτό..

Αναμνήσεις μιας καθωσπρέπει κόρης..2b continued

Η πρώτη φορά

>> που κάποιος με αποκάλεσε βλαμμένο ήταν στο νηπαγωγείο.. Η τρυφερότητα των μικρών παιδιών. Η κυρία μας, εκείνη την αποφράδα μέρα, αποφάσισε να μας πάει εκδρομή σε άλλο νηπιαγωγείο, 200μ από κει που στεγαζόταν το δικό μας.

Εκεί, λοιπόν, ήταν καλύτερα απ’ όλες τις απόψεις: είχε περισσότερα κι ομορφότερα αγοράκια, μεγαλύτερη αυλή για να παίζεις και να κυνηγάς αυτόν που ήθελες να πλακώσεις στις μπούφλες, περισσότερα παιγνίδια και σίγουρα πιο γλυκεια κι ευγενική δασκάλα. Ήταν κι ένα κοριτσάκι εκεί που στο αριστερό του μάγουλο είχε μια μεγάλη μαύρη κηλίδα. Από το δικό μας το νηπιαγωγείο, όλοι είχαμε την απορία αλλά κανένας δεν τολμούσε να την προσεγγίσει και να διαλευκάνει το μυστήριο της κηλίδας.

Με τα πολλά, κάποιος συμμαθητής με προκάλεσε –δε θυμάμαι με ποιο δέλεαρ- να βγάλω το φίδι από την τρύπα. Οπλίστηκα με όσο θάρρος μπορεί να βρει ένα νηπιάκι και μια και δυο την πλησίασα στο πεζούλι που καθόταν μόνη. Ο διάλογος που ακολούθησε ηταν σύντομος μεν, ενδεικτικός του απηνές της παιδικής φύσης δε:

Εγώ: Κοριτσάκι, το ξέρεις ότι σου έχει μείνει λεκές από σοκολάτα στο μάγουλο;

Εκείνη: Καλά, βλαμμένο είσαι;

Εκεί έλαβε άδοξο τέλος η καριέρα μου ως Πουαρώ. Έπρεπε να πάω πρώτη δημοτικού, να την έχω συμμαθήτρια, να την παρατηρώ (από μακριά, καθότι οι μνήμες ήταν ακόμη νωπές) για κάμποσο προκειμένου να καταλάβω ότι επρόκειτο για μεγάλη ελιά. Πολύ μεγάλη.>> που έκανα μόνιμη σχέση (δηλαδή, we don’t see other people) ήταν μεταξύ πρώτης και δευτέρας δημοτικού. Ήταν φανερό σε όλη την τάξη πως ο Φ. μου άρεσε κι εγώ άρεσα στον Φ.

Αποφασίσαμε κάποια στιγμή να ξεπεράσουμε τις ντροπές μας και να τα φτιάξουμε. Όμως, έφτασε στα αυτιά μας η πληροφoρία ότι σε αυτή την ηλικία που είμαστε, τα αγοράκια μπορούν να κάνουν παρέα και με άλλα κοριτσάκια. Φυσικά και vice versa. Ομολογώ ότι αυτό δεν μου άρεσε καθόλου (τα ξέρετε τώρα αυτά, ο έρως είναι αίσθημα διεκδικητικό). Δεν ήθελα όμως να το καταλάβει αυτό ο Φ., γιατί έχουμε κι έναν εγωισμό. Ήταν ελεύθερος να κάνει τη ζωή του και με άλλες, εφόσον το ήθελε.

Αποφάσισα πως το λιγότερο που άξιζα ήταν ξεκάθαρες εξηγήσεις, α! αυτό μου το χρωστούσε. Του έστειλα κι εγω σημείωμα την ώρα του Εμείς & ο κόσμος: «Στο διάλειμμα πρέπει να μιλήσουμε».Πράγματι, το διάλειμμα έφτασε και μαζί με αυτό η ώρα της κρίσης. Ειχα αγωνία, τι να λέμε τώρα…θέλει εμένα ή θέλει κι άλλες;Εγώ: άκουσες αυτά που είπε η κυρία πριν στο μάθημα;

Εκείνος; Ναι, τα άκουσα

Εγώ: Λοιπόν, τι λες;

Εκείνος: Α, δε θέλω να κάνω παρέα με άλλες

Εγώ: Ούτε κι εγώ. Θέλω να κάνω παρέα μόνο μαζί σου.

Εκείνος: Ναι, κι εγώ, άλλωστε δε μου αρέσει καμιά άλλη.

Εγώ: Ωραία λοιπόν, τα λέμε την άλλη ώρα τότε.

Η πρώτη μου Ερωτική Νίκη και Επιβεβαίωση ως Γυναίκα!>> που έγινα ρόμπα σε ομήγυρη άνω των δέκα ατόμων, ήταν στην έκτη δημοτικού (Γολγοθάς ήταν τα χρόνια στο δημοτικό, ως φαίνεται!!).

Ο κύριος Κ. είχε έρθει εκείνη τη χρονιά στο σχολείο, αλλά δίδασκε το απέναντι τμήμα, γαμώτο! Ήταν αναμφίβολα ο γόης του σχολείου. Ψηλός, μελαχρινός, νεαρός και ιδιαιτέρως όμορφος στα μάτια ενός δωδεκάχρονου κοριτσιού.Γράφουμε διαγώνισμα, τα θρανία σε διάταξη Π κι εγώ κάθομαι κάπου στο μέσον της οριζόντιας θέσης με πλήρη θέα προς την ανοιχτή πόρτα. Έρχεται από την απέναντι αίθουσα ο κύριος Κ, στέκεται στη είσοδο για να ρωτήσει κάτι το δάσκαλό μας.

Διάλογος που εκτυλίσσεται μεταξύ εμού και της διπλανής μου:Εγώ: Κοίτα τον, δεν ΤΟΥ* μοιάζει πάρα πολύ; Ίδιος είναι!!!

Εκείνη: Βλακείες λες, καθόλου δεν ΤΟΥ μοιάζει, ο κύριος Κ. είναι πολύ πιο ωραίος*το ίνδαλμα της εποχής

Εγώ: Μπα, τι λες! Όποιος έχει μάτια, βλέπει, στοίχημα ότι του το έχουν ξαναπεί.

Εκείνη: Τι, θα του το πεις κι εσύ; Σιγά μην το κάνεις, κωλώνεις.

Εγώ: Ναι, έτσι λες;;

και με το πιο γλυκανάλατο και ηδυπαθές ύφος του κόσμου, κεφάλι να γέρνει προς τα δεξιά και να ακουμπά στο δεξί χέρι, θράσος επικό και θάρρος αδιανόητο ρίχνω στον άνθρωπο την κοτρόνα:Κύριε Κ., σας έχει πει ποτέ κανείς ότι μοιάζετε στον Ρίτζ;;;Τόμπολα ο δάσκαλος, του ‘ρθε νταμπλάς του ανθρώπου.

Δε θυμάμαι πότε σταμάτησε να γελάει η υπόλοιπη τάξη, ουτε πότε έπαψαν να με κοροϊδεύουν στο σχολείο. Χρωστάω όμως χάρη στον κυριο Κ. που δεν με πήγε στο Διευθυντή με την κατηγορία της σεξουαλικής παρενόχλησης και σε άλλον συμμαθητή μου που, πολλά χρόνια αργότερα, στο Λύκεο, μου θύμισε αυτό το περιστατικό, γιατί από την ντροπή μου προφανώς, το είχα απωθήσει.

Τα συμπεράσματα δικά σας.. :)

Προσδοκώ Aνά(σ)ταση Mυών..

Κατά κανόνα, οι δίαιτες ξεκινούν από Δευτέρα. Συνεκδοχικά (εκτός αν, όχι και τόσο) η συνδρομή σε γυμναστήριο γίνεται κατά Σεπτέμβρη μεριά. Τόσα χρόνια είχα ως άλλοθι το άβολο και βάρβαρο ωράριο εργασίας μου. Τώρα που αυτό επιλύθηκε, έπαψε να αποτελεί δικιολογία. Συν τοις άλλοις, η ιδεα στα τριαντα παρα λίγο να μάθω καποιο μουσικο όργανο μου είναι λίγο απωθητική, καθώς ήδη περιτριγυρίζομαι από πολλά μπουζούκια, φαντάζεστε να γρατζουνάω κι ένα;;Αφετέρου, βαριέμαι λιγάκι να πιάσω τα ισπανικά, καθώς θα χρειαστώ ένα ευλογο διάστημα επαναπροσαρμογής ή επανάληψης, προτού προχωρήσω στο Basico. Οπότε τι καλύτερο to work out the hips. Το έχω ήδη επισκεφθεί δυο φορές και ενώ ετοιμαζόμουν με λαχτάρα για την τρίτη, με έριξε ένα γερό κρυολόγημα, συνοδευόμενο από τα απαίσια και εξαντλητικά δέκατα.
Την πρώτη μερα λοιπόν, πήγα συνάμενη κουνάμενη, πλήρως συνειδητοποιημένη ότι έχει να πέσει πολύ γέλιο και πολλές σαβούρτες μετά από 10 χρόνια απραξίας, μίλησα με μια γυμνάστρια η οποία μου έδωσε ασκήσεις προσαρμογης για τις επόμενες 7 φορές που θα πάω. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν προθερμανση στο διάδρομο: 25min με μέση ταχύτητα 5,5km/h, διένυσα περι τα 2+ χιλιόμετρα. Ωραία ήντουνο, είμαι και μαθημένη να διανύω αποστάσεις με πεζό_2, μια χαρά. Μετα περάσαμε στις ασκήσεις προσαρμογής-upper body (περιττό να σας πω ότι την ορολογία την είχα από την πρώτη στιγμή.. Μια άνεση, ένας αέρας άλλο πράγμα):
Chest press: 2 set, 12-15 επαναλήψειςLat machine: 2 set, 12-15 επαναλήψειςShoulder press: 2 set, 12-15 επαναλήψεις
Οπωσδήποτε μεταξύ των επαναλήψεων να μεσολαβεί μικρό διάλειμμα, ενώ μεταξύ των ασκήσεων απαραιτήτως διατάσεις. Άκουσον άκουσον.
Και ακολούθησαν κάμψεις δικέφαλων. Ε λοιπόν, ενα από τα χρήσιμα πράγματα του γυμναστηρίου είναι ότι μαθαίνεις στην πράξη τη σημασία άγνωστων εννοιών, των οποίων την ύπαρξη γενικώς εντόπιζες στο σώμα, αλλά πάντα ντρεπόσουν να σου προσδιορίσουν ακριβώς πού βρίσκονται, περα από τη διακριτική σου ευχέρεια.
Μετά δε, εκανα και Pilates.Μη με κοιτάτε έτσι, ούτε εγώ ήξερα τι είναι, για την ακρίβεια, ούτε που το είχα ακούσει ποτέ. Αν έχω καταλάβει σωστά, είναι ασκήσεις που συνδυάζουν τη γιόγκα και στις οποίες σημαντικό ρόλο παίζει η εισπνοή και η εκπνοή και τις οποίες εκτελείς όχι στα εννιά μέτρα αλλά με επίκεντρο την κοιλιακή χώρα. Αυτό είναι που λέμε terra incognita. Κυριολεκτικά. Κι όμως, συνάδελφοι αγύμναστοι, τα έβγαλα πέρα με ψηλά το κεφάλι (λέμε τώρα). Απόδειξη ότι ξαναπήγα τη μεθεπόμενη μέρα. Γιατί όχι την επόμενη, θα μου πείτε. Κατά τα λόγια της γυμνάστριας, καλό ειναι να αφήσω μια μέρα να ξεκουραστεί το σώμα, προτού προβώ σε νέες ωμότητες.

Μέρα δεύτερη:

Αυτή τη διασκέδασα, παρόλο που είναι υπεύθυνη για την Παρασκευοσαββατιάτικη κατάκλισή μου.. Αυτή τη φορά με ανέλαβε ο Α., που έφερνε πολύ στο φίλο μου τον Λευτεράκη. (Λευτεράκη, αν με διαβάσεις ποτέ, πάρε με τηλέφωνο να πάμε για μπύρεΖζΖ). Αυτός, λοιπόν, αφού έκανα το διάδρομό μου και τα ρέστα, με περασε
>>αρχικά από ανάκριση: όνομα, ηλικία, πότε γυμνάστηκα τελευταία φορά, στόχος..Πείτε μου, δεν ειναι κουτή η τελευταία ερώτηση; Να γίνω Σκλεναρίκοβα!
>>και κατόπιν στο παρτ 2 των ασκήσεων προσαρμογής (πίσω σελίδα) οι οποίες περιελάμβαναν:Εκτάσεις τρικεφάλων: 2 set, 12-15 επαναλήψειςLeg extension:Leg curl: 2 set, 12-15 επαναλήψειςΠροσαγωγούς: 3 set, 12-15 επαναλήψειςCrunch: 3 set, 12-15 επαναλήψειςΡαχιαίους: 2 set, 12-15 επαναλήψειςΣτις τελευταίες ασκήσεις, ανεβήκαμε λέβελ στα σετς, όπως παρατηρησατε. Ασυδοσία, τι να πεις…Ο Α., λοιπόν, είχε –το λιγότερο- πλάκα, πράγμα που αποδείχτηκε περίτρανα, όταν στα μισά τον ρώτησα πού είναι το καπνιστήριο και διατήρησε την ψυχραιμία του ο άνθρωπος αντί να μου φέρει κανα 5κιλο βαράκι στο κεφάλι. Όταν δε, μετά το πέρας του προγράμματος με είδε πάνω στο διάδρομο ξανά, με τα ακουστικά στ’ αυτιά και αμέριμνη να τραγουδάω it’s alright/ it’s alright/ alright/ she moves in mysterious ways, διόλου δεν το εκτίμησε και με έδιωξε κακήν κακώς να πάω να πιω καφέ, αφού πρώτα μου υπέδειξε (στην προσπάθειά του να μου αποδείξει) ότι δεν είμαι ο Ζούπερμαν. Πφφ, ζνομπιζμός άνευ προηγουμένου!

Μέρα τρίτη

Α, η μέρα εκείνη δε θ’ αργήσει..

"Κι εσύ ξεχνάς" *

Danish: forglem mig ej

Dutch: vergeet-me-niet, vergeet-me-nietje

English: forget-me-notFaroese: gloym meg ei

German: vergissmeinnicht

Norwegian: forglemmegei

Swedish: förgätmigej

Belorussian: незабўдка

Bulgarian: незабравка

Croatian: nezaboravak, potočnica

Macedonian: незаборавка

Polish: niezapominajka

Russian: незабудка

Serbian: nezaboravak, spomenak, potočnica

Czech: pomněnka

Slovak: nezabudka

Slovenian: spominčice

Ukrainian: незабўдка

Upper Sorbian: njezapomničak

Catalan: Miosotis

French: Myosotis

Galician: nonmesquezas

Italian: non ti scordar di me, nontiscordardimé

Portuguese: não-me-esqueças, não-te-esqueças, não-te-esqueças-de-mim

Romanian: nu-mă-uita

Spanish: nomeolvides, miosota, raspilla

Hungarian: nefelejcs

Finnish: lemmikki

Latvian: neazimirstule

Lithuanian: neužmirštuõlė

Turkish: unutmabeni

Japanese: 勿忘草 (wasurenagusa)

Korean: 물망초 (mulmangcho)

Basque: oroilore

Tatar: күгəрчен күзе, күгəрченкүз, зəнгәр чәчәк, чынчык күзе

Breton: daoulagad-ar-werc'hez

Irish: Lus Míonla

Welsh: nâd-fi'n angof

*εσύ να δεις....

Τα θέματα μιας ψηφοφόρου.

Εξάσκησα το εκλογικό μου δικαίωμα προ ολιγου. Θα μου πείτε, ε, και σιγά το πράγμα, επανάληψη του διαδικαστικού της τετραετίας. Εμ, δεν ήταν το ίδιο φέτος. Στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις που ψήφισα (δεν είναι και τόσες, καθότι τα τριάντα δεν τα έχω ακόμη ποδο-πατήσει), μπήκα στο παραβαν συνειδητοποιημένη για το τι θα περιέχει το φακελάκι*. Εκ των προτέρων είχα κατασταλάξει στο τι θα επέλεγα. Έβαζα τη ΝτελιριουμΤρέμενς μπροστά από έναν καθρέφτη (καθότι ΚΑΙ νάρκισσος), πιάναμε μια φιλική κουβέντα και μέσω της διαλεκτικής τε και απαγωγής σε άτοπο, αναλύαμε το περιορισμένο των επιλογών -μιας και , επι της ουσίας, δεν έχουμε εμπιστοσύνη σε κανέναν- για να καταλήξουμε, ομού, στο άκυρο.Φέτος ήταν κατα τι διαφορετικά. Αυτό που ήξερα μετα βεβαιότητας ήταν τι ΔΕΝ θα ψήφιζα.

Αποφατική δήλωση, που δεν με κάλυπτε. Κάτι ο θυμός μου με τις τρέχουσες εξελίξεις, κάτι η αήττητη βλακεία από την οποία κατατρύχεται αυτό το έθνος, κάτι η ανακολουθία της μιζερης δυσαρέσκείας μας με την επιλογή ψήφου προς το ίδιο κόμμα, να μη σας τα πολυγράφω, θέλησα σε αυτές τις εκλογές να ρίξω ψήφο Λίλα Πάουζε- με ονοματεπώνυμο.Καπάκι, με ταλάνισε άλλο δίλημμα. Εξωκοινοβουλετικό όχι; Αυτό το λύσαμε σχετικά γρήγορα και αποφασίσαμε να ενισχύσουμε κάποιο απο εκείνα που έχει ρεαλιστικές πιθανότητες να περάσει το κατώφλι της Βουλής. Τι να πάω να σταυρώσω, τους κυνηγούς; Να πάρω το, να πάρω το τουου φέ κι μου...Άρα, μας έμειναν τέσσερις επιλογές που αυτόματα δημιουργησαν ένα τρίλημμα, καθώς δεν υπήρχε πιθανότητα να επιλέξω κανένα συναγερμό, ορθόδοξο ή μη. Κάλλιο να καταπιώ ένα μαγγάλι κάρβουνο. Αυθωρεί, απορρίψαμε και τη Δημοκρατική_καθόλου_Αναγέννηση, μιας και μιλάμε σοβαρά.Do the math και θα διαπιστώσετε ανάμεσα σε ποια Σκύλλα και ποια Χάρυβδη βρεθήκαμε μετά απο τόσο συλλογιστικό κυκεώνα. Μη γελάτε, ήταν σοβαρά τα πράγματα. Από τη μία, ένας χώρος με τον οποίο πόρρω απέχω ιδεολογικά κι απο την άλλη, ένας χώρος στον οποίο τείνω περισσότερο μεν, ο οποίος ειναι σύμφυρμα ανθρώπων και στόχων, ένα συμπίλημα πραγμάτων και ιδεών που ποτέ δεν κατάφεραν να με πείσουν για τον ενιαίο προσανατολισμό τους.Όλων των παραπάνω δεδομένων, δεν αποτελεί -τουλάΣΤΙχον- ευφυολογημα η "δυνατότητα επιλογής"; Ακόμη και "το μη χείρον βέλτιστον" μου ήταν ανεφάρμοστο. Ίσως γιατί, αυτό το χειρον, εξακολουθώ να το γράφω με έψιλον γιώτα αντί όμικρον γιώτα.

*άσχετο, αλλά ίδιου μεγέθους φακελάκι χρησιμοποιούν για να "ευχαριστήσουν" το χειρουργό που τους "πρόσεξε". Ειναι τυχαίο νομίζετε;

Αυτά είναι..!!

Το Φθινόπωρο ξεκινά με πολύ καλούς (θεατρικά) οιωνούς.

Ένα αγαπημένο βιβλίο, Το άγνωστο αριστούργημα του Ονόρε ντε Μπαλζάκ.

Τέχνη versus Έρωτα.

Στο μουσείο Μπενάκη Βασ. Σοφίας και Κουμπάρη 1, έως τις 30/9/2007

Σκηνοθεσία-Προσαρμογή: Γρηγόρης Χατζάκης

Σκηνογραφική Επιμέλεια: Δανάη Χατζάκη

Σχεδιασμός Φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης

Κινησιολογική Επιμέλεια: Έλενα Γεροδήμου

Πρωτότυπη Μουσική: NeonLiveDJ

Set: Elmyr

Μουσική Επιμέλεια: DJ Bluebox

Eπιμέλεια Animation: Βαγγέλης Χριστοδούλου

Ερμηνεύουν: Κλέων Γρηγοριάδης, Μάκης Μπενάκης, Ρόζα Προδρόμου & 10 ακόμη ηθοποιοί

Θεατρικός Οργανισμός Altra TerraInfo

Σκοπεύω να το δω άμεσα και να επανέλθω με εντυπώσεις.

Τιπ: όσοι δεν το έχετε διαβάσει, το συστήνω ανεπιφύλακτα. Θυμάμαι (για λόγους που βαριέμαι να καταγράψω) οτι μου είχε φέρει στο μυαλό το Θηρίο στη ζούγκλα.

Ό,τι θυμάμαι, χαίρομαι.

Όθωνος

Βασιλίσσης Σοφίας

Βασιλίσσης Αμαλίας

Βασιλέως Γεωργίου

Πόσο παράδοξη είναι η ύπαρξη τόσων βασιλικών οδών γύρω από την πλατεία Συντάγματος;

Τουέλβ μανθς εντ ε ντέη

...από το πρώτο πόστ. Και θα μου πείτε: "Ε, και τι κατάλαβες;" κι εγώ θα σας πω ανάγωγους, γιατι δε μιλάνε έτσι σε μια κυρία :) :). Διακρινω ομοιότητες -πολλαπλασιασμένες επί δύο- από εκείνη την αρχή Σεπτέμβρη με την παρούσα. Εξακολουθώ σε διαρκή αλλαγή, εντατικότερη για την ακρίβεια, η αμφιθυμία τείνει να γινει καθεστώς, άνθρωποι φευγουν, συνήθειες καταργούνται, αλλά επί της ουσίας δε βιώνω τίποτε διαφορετικό από τη συνηθισμένη και κοινότοπη τελικά ανθρώπινη ιστορία. Μόνο που αυτή η ιστορία παίρνει άλλες διαστάσεις, όταν δεν εισαι θεατής αλλά συμμέτοχος και μέρος της. Typical. Διογκώνουμε όσα βιώνουμε, ενώ τα εκλογικεύουμε ως ακροατές ιστοριών τρίτων (ή δεύτερων). Ακόμη και στην απίθανη περίπτωση που έχουμε καταφέρει να μας δούμε με λογική, το συναισθηματικό μπάχαλο κερδίζει κατα κράτος τη λογικη. Λογικόν!
Δεν έχω σκοπό να κάνω Μπλογκοαπολογισμό, οι λόγοι που ξεκίνησε το παρον παραδοξολόγημα έχουν την αφετηρία τους στην περιέργεια και όχι τόσο στην ανάγνωσή του από τρίτους, απόδειξη ότι την ύπαρξή του ουδείς οικείος μου γνωρίζει. Λογικόν;
:)
Καλό φθινόπωρο, ναι ναι, μην γκρινιάζετε, εγώ έφαγα Ιουν, Ιουλ, Αυγ χωρίς να Διακόψω.

Τα ΕτΕρΩνυΜα ΔΕΝ έλκονται λέμε!!

Μερικές φορές ούτε και τα ομώνυμα.*

Απόδειξη:

Αυτό

και αυτό:

*ομώνυμος -η -ο [omónimos] E5 : 1α. που έχει το ίδιο όνομα με κπ. ή με κτ. άλλο: H πόλη Xίος, πρωτεύουσα του ομώνυμου νησιού. H Aντιγόνη, ηρωίδα της ομώνυμης τραγωδίας. (θέατρ.) ~ ρόλος. β. (γραμμ.) Oμώνυμες λέξεις, που έχουν ίδια προφορά αλλά διαφορετική σημασία· ομόηχος· (πρβ. ομόγραφος): Tα επίθετα ’ψηλός“ και ’ψιλός“ είναι λέξεις ομώνυμες. (ως ουσ.) τα ομώνυμα, οι ομώνυμες λέξεις. 2. (επιστ.) ANT ετερώνυμος. α. (μαθημ.) Oμώνυμα κλάσματα, που έχουν τον ίδιο παρονομαστή. β. (φυσ.) που έχει το ίδιο ηλεκτρικό φορτίο ή την ίδια ελκτική ικανότητα με κτ. άλλο: Oμώνυμοι πόλοι δύο μπαταριών / μαγνητών, που είναι ίδιοι, θετικοί ή αρνητικοί. Oι ομώνυμοι πόλοι απωθούνται, οι ετερώνυμοι έλκονται. Oμώνυμα ηλεκτρικά φορτία. (μτφ.): Tα ομώνυμα απωθούνται, τα ετερώνυμα έλκονται, για να δείξουμε ότι αντίθετοι ανθρώπινοι χαρακτήρες μπορούν να συμφωνήσουν, να συμβιώσουν, να συνυπάρξουν. [λόγ.: 1α: αρχ. ομώνυμος· 1β: σημδ. γαλλ. (πληθ.) homonymes (στη νέα σημ.) < λατ. homonymus < αρχ. ομώνυμος· 2α: σημδ. γαλλ. déno minateur commun· 2β: σημδ. γερμ. gleichmaniger Pol]

"..Λεπτομέρεια.."

Πολλές φορές μα έναν καιρό, υπήρχε αυτός ο άντρας που χρησιμοποιούσε πάντα Το υποκοριστικό του ονόματός της για να την προσφωνεί, όχι ώς μέτρο μεγέθους αλλά ως ένδειξη τρυφερότητας. Απόλυτης.

Όπως λέει και ο ποιητής, η λεπτομέρεια αποτελεί το λεπτοδείχτη του κόΖμου.

. . .

Ο Σ Ο Κ Ι Α Ν Μ Ε Θ Λ Ι Β Ο Υ Ν

Ο Ι
Ε Ι Κ Ο Ν Ε Σ Τ Ω Ν Κ Α Μ Μ Ε Ν ΩΝ

Δ Α Σ Ω Ν

Τ Ω Ν Κ Α Μ Μ Ε Ν Ω Ν
Α Ν Θ Ρ Ω Π Ω Ν

Ε Ν Ι Σ Χ Υ Ε Τ Α Ι

Ο Κ Υ Ν Ι Σ Μ Ο Σ Κ Α Ι Η Α Π Ε Χ ΘΕ Ι Α Μ Ο Υ

Γ Ι Α Υ Τ Η ΤΗ Χ Ω Ρ Α

Η Φούγκα του Αλέξη

Να πω οτι δεν με ενόχλησε η συχνή παρανόηση και λάνθασμενη χρήση αυτού του έρμου "ότι"; Ειμαι ψυχαναγκα, τι να κάνω!!Υποθέτω οτι ο επιφορτισμένος με την επιμέλεια του κειμένου ζούσε ένα δίλημμα, ένα μπέρδεμα μεταξύ αναφορικού και ειδικού. Τελος πάντων, δεν αποτελεί κριτήριο αυτό. Αυτό που εισέπραξα ειναι να τον απασχολεί πολύ το θέμα της μνήμης και των "αποθηκευμένων", όμορφα δομημενο μέσα στην πλοκή του βιβλίου, που απο Paris-Texas εξελίχθηκε σε Επάγγελμα Ρεπόρτερ

( >> Ζω, δηλαδη ειμαι άλλος, Φ. Πεσσόα).

[...] η αξία της μνήμης, βασίζεται στην τρομερή αντίφαση οτι τίποτα δεν είναι παρελθόν. Εφόσον τα ανακαλείς, όλα ειναι παρόντα.[...]

Δύο πράγματα:
Ουν: Ο κ. Σταμάτης γραφει πολύ καλύτερα απο τον μέσο έλληνα συγγραφέα.
Ντος: Απο την άλλη, παρόλο που του "πάει" η περιπέτεια -μιας και ελίσσεται πολύ καλά μεσα σε αυτή- θέλω να τον διαβάσω σε κάτι άλλο. Τι εννοώ: Αισθάνθηκα οτι έδωσε περισσότερη βάση και χώρο στην εξέλιξη της ιστορίας παρά στον, εξ αρχής υπονοηθέντα, πλούσιο σε θέματα χαρακτηρα του ήρωά του, των προβληματισμών του κλπ.

Θέλω να κλαίω

Μόλις πήρα χαμπάρι την προ ημερών πρόσκληση του Λίμπρο και αχ τι μου κάνετε!! Μου μπήγετε μαχαίρι στην καρδιά που τα θυμάμαι και δεν θα τα επαναλάβω φέτος!!
Ας είναι, ευχαριστώ για την πρόσκληση. Χωρίς καμμία σειρά, αλφαβητική ή χρονολογική, ιδού 5 αγαπημένοι προορισμοί, στους οποίους επανέρχομαι:

Ικαρία: Ιδιαίτερη αγάπη σε αυτόν τον τόπο, δέσιμο απο την πρώτη φορα που τον επισκέφτηκα. Δικαίως διεκδικεί κομμάτι της καρδιάς μου. Μου πάει ο κόσμος, οι ρυθμοί του, ο αέρας του. Έχω αισθανθει like home εκεί.

Βαρκελώνη: Μπορείτε να με στείλετε για πάντα εκεί, por favor? Πόλη ζωντανή, φιλόξενη, ο κόσμος πολύ άνετος, διαφορετικός, δεν αισθάνεσαι να περπατας ανάμεσα σε κλωνοποιημένα υβρίδια. Η απόλυτη έκφραση του "σεβασμού στη διαφορετικότητα του άλλου".

Πρέσπες: Πάνω στην πλωτή γέφυρα, μεσω της οποίας περνά κανείς στον Άγιο Αχίλλειο και αφού έχουμε κάνει το τσιγάρο μας, παρατηρούμε τα εκατοντάδες περιστέρια και αναπαράγουμε έναν αντίστοιχο με τον παρακάτω διάλογο:

King Arthur: The swallow may fly south with the sun or the house martin or the plover may seek warmer climes in winter, yet these are not strangers to our land?
1st soldier with a keen interest in birds:Are you suggesting coconuts migrate?
King Arthur: Not at all. They could be carried.
1st soldier with a keen interest in birds: What? A swallow carrying a coconut?
King Arthur: It could grip it by the husk!
1st soldier with a keen interest in birds: It's not a question of where he grips it! It's a simple question of weight ratios! A five ounce bird could not carry a one pound coconut.
King Arthur: Well, it doesn't matter. Will you go and tell your master that Arthur from the Court of Camelot is here?
1st soldier with a keen interest in birds: Listen. In order to maintain air-speed velocity, a swallow needs to beat its wings forty-three times every second, right?
King Arthur: Please!
1st soldier with a keen interest in birds: Am I right?
(Χάσιμο...)

Zαγοροχώρια: Σε φθινοπωρινό φόντο. Να γκριζάρει ο ουρανός, τέλειος καμβάς για το λαξεμένο στην πέτρα τοπίο. Τσίπουρα και γλυκό ΠΡΙΝ το φαγητό σε καφέ με κεκλιμμένη, χαμηλή οροφή που θυμιζε σοφίτα και που πόρρω απείχε αποτονα είναι.

Κύθηρα: Εκεί που σμίγουν το Μυρτώο,το Κρητικό και το Ιόνιο. No wonder..
To μπαλάκι δεν το πετάω σε κανέναν γιατι, by now, θα έχει φτάσει στο θεό.

Σκόρπιες σκέψεις παρτ του (και περιττές πληροφορίες)

To ενδιαφέρον μου για τον Bowie εκδηλώθηκε όταν άκουσα για πρώτη φορά το The man who sold the world από τους Nirvana.

Αφενός διαπίστωσα οτι, τελικά, κάτι έχουν να μου πουν τούτοι εδώ. Αφετέτου έπρεπε οπωσδήποτε να ακούσω την πρωτότυπη εκτέλεση και να διορθώσω τις, μέχρι τότε, παρερμηνείες και απολυτότητές μου σχετικά με τον Δαυίδ.Δεν συμπαθώ την ψυχολογία και την ψυχανάλυση μιας και χρησιμοποιούνται για την ανάπλαση ανθρωπινων στερεοτύπων και συμπεριφορών, και την αναγωγή τους σε τύπους, λες και το ανθρώπινο φέρεσθαι μπορει να "καλουπωθεί", αν ειναι δυνατόν!!

Οπότε, δεν μπορώ να αποδεχτώ την ψυχολογία ως επιστήμη, όταν -ανα πάσα στιγμή- μπορουν να διαψευστούν όποια συμπεράσματά της. Αισθάνομαι οτι πρόκειται περι αυθαιρεσίας.Εσχάτως διατύπωσα στο΄μυαλό μου την απώθησή μου προς οποιαδήποτε μανιχαϊστική και τελεολογική προσέγγιση του κόσμου, του ανθρώπου, της ζωής, των πράξεών μας, του σύμπαντος και των ψαριών.

Αισθάνομαι πως οτιδήποτε συμβαίνει διέπεται απο τους νόμους του τυχαίου, ουχί κάποιας προδιαγεγραμμένης πορείας, ειμαρμένης ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.Αποβάλλω τις δυσάρεστες καταστάσεις και συμβάντα με χαρακτηριστικα αργούς ρυθμούς. Τα ξεσπάω με δόσεις, πράγμα που σημαίνει πως καθυστερώ στο να συμβιβάζομαι και να αποδέχομαι τις πληγές μου ως συμβεβηκότα, αποκομμένα απο συναισηματική ένταση.

Κάποιες φορές, προτιμώ να κρατάω την ανάμνηση του Αλλου ενδεδυμένη με το συν-αίσθημα γι' αυτόν. Εκέι που κατεβάζω αυτόματα το γενικό ειναι όταν χαθει ο σεβασμός και η εκτίμησή μου για το πρόσωπό του.

Στους βιβλιόφιλους θέλω να αφήσω ένα όνομα: Δημήτρης Χατζής.

Οικολογικές Ανησυχίες

ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΟΥΝ ΔΑΣΗ ΚΙ ΑΛΛΑ ΟΙΚΟΠΕΔΑ!!!

Αλλαγές

Αλλαγές.

Νέο περιβάλλον, άλλοι ρυθμοί, ενδιαφέρον στη δουλειά, άλλο ωράριο, νέα πράγματα, καινούριες καταστάσεις, κόσμος, οπωσδήποτε διαφορετικές πρσεγγίσεις, με κεραίες περιφερειακά και λιγα λόγια δηλαδή, "άκου και σώπαινε".

Ειμαι πέρα για πέρα πεπεισμένη οτι ειναι για καλό αυτή η μετάβαση κι αισθάνομαι άνετα μαζί της (όσο άνετα μπορεί, ένας δυσπροσάρμοστος άνθρωπος). Το μυαλό απασχολείται στο να απορροφήσει και να αφομοιώσει καινούριο υλικό και έχει αφήσει στην άκρη τα "άλλα".
Να μείνετε εκεί και σιγά σιγά θα απομυθοποιηθείτε.

Επίσης, ειδα Κραουνάκη τη Δευτέρα. Σχεδονσυγκινητικός παρόλη τη ζέστη...
Πείτε, υπάρχει ερωτικότερος συνθέτης αυτή τη στιγμή στα μουσικά πράγματα, που να συνδυάζει μουσικό πλουραλισμό, εξαιρετικό στίχο και επί-κοινωνία;;

Που λες, φορούσα δυο παλτά,

το 'να καλά τ’ άλλο ριχτά

τα δυο συγχρόνως
Και περπατούσα στο βοριά,

μονάχος, δίχως σιγουριά

γιατί έχει τίμημα βαρύ

του πόθου ο χρόνος

τα δυο συγχρόνως

Όταν το χιόνι είναι πολύ,

με δυο παλτά, δεν είν’ τρελοί

όσοι γυρνάνε

Μα σα θα ‘ρθει καλοκαιριά,

τα ρούχα ετούτα είναι βαριά

Σου μοιάζει η τύχη ανηφοριά

κι άστα να πάνε

τα δυο συγχρόνως

Λοιπόν, θα πάρω ένα καρφί,

κι έτσι ψαχτά, με την αφή

θα το καρφώσω

Μιας κι έτσι κάνουν οι σοφοί,

που αποζητούν την κορυφή

Τα δυο μου ανθρώπινα παλτά

θα του φορτώσω

Για να γλιτώσω

Όλος ο κόσμος ειναι μια Λιλιπούπολη

Μια τρελή βραδιά στην Λιλιπούπολη,
στην μενεξεδένια Λιλιπούπολη
και στο ζαχαροπλαστείο του Γλυκόσαυρου
σου πετούσα στον αέρα λουκουμάδες
με πασάλειβες και συ με μαρμελάδες
κι ετοιμάσου γιατί έρχομαι ξανά στη Λιλιπούπολη.
Θα σε ξαναβρώ στην Λιλιπούπολη
κι αχ εμείς τα δυο στην Λιλιπούπολη
μες τις κρέμες και τα μέλια θα βουτάμε μπλαφφφ
και με ζάχαρη βροχή πασπαλισμένη
μέσα σ' ένα ροζ λουκούμι βουλιαγμένη
θα περάσουμε αξέχαστα τρελά στη Λιλιπούπολη
Στίχοι: Μαριανίνα Κριεζή
Μουσική: Δημήρης Μαραγκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Σπύρος Σακκάς
~*~
Τρελά αγαπημένος δίσκος, ικανός πάντα μα πάντα να μου φτιάχνει το κέφι. Για όσους δεν γνωρίζουν, η Λιλιπούπολη ήταν εκπομπή του 3ου προγράμματος της ελληνικής ραδιοφωνίας, με διευθυντή προγράμματος τότε τον Χατζιδάκι. Αμυδρά τη θυμάμαι, ειναι αλήθεια, όμως μπορώ να ανακαλέσω οτι αποτελούσε πρωτοπορία τότε στα ραδιοφωνικά δρώμενα. Αχ, κάντε τη δώρο παντου:

Λαέ της Λιλιπούπολης,
σήκωσε πια παντιέρα
...

SouthPark

Μετά τους Αδερφούς Μαρξ

και τους Μόντυ Πάιθον,

η καλύτερη κωμική "ομάδα".
κλικ_1
κλικ_2

Oύτε βουνό, ούτε θάλασσα.

Θ

έ

λ

ω





Δ

ι

α

κ

ο

π

έ

ς




(...επιθυμία που πόρρω απέχει απο το να πραγματωθεί, καθώς αλλάζουμε και "καριέρα", κατάλαβες; )


Καλά, σταματάω τη γκρίνια, μιας και ο διακαής μου πόθος αλλαγής εργασιας ειναι ένα βημα πριν ολοκληρωθει, οπότε...

I'm a cyborg but that's ok.

Την Τετάρτη που ξαναδα το Inland Empire, πήρε το μάτι μου την αφίσα της νέας ταινίας του Τσαν Γου Παρκ και πολύ ενθουσιάστηκα.

Θα μου πείτε, μέχρι τον Οκτώβρη ποιος ζει ποιος πεθαίνει...

κι εγώ θα σας απαντήσω, δεν ξέρω για εσάς, εγώ έχω σκοπό να Ζώ.

:)

:)

The Skriker

της Caryl Churchill.

Heard her boast beast a roast beef eater, daughter
could spin span spick and spun the lowest form of
wheat straw into gold, raw into roar, golden lion
and lyonesse under the sea, dungeonesse under the
castle for bad mad adders and takers away.
Never marry a king size well beloved. Chop chip
pan chap finger chirrup chirrup cheer up ogg with
you’re making no headway. Weeps seeps deeps her
pretty puffy cream cake hole in the heart operation.
Sees a little blackjack thingalingo with a long long
tale awinding. May day, she cries, may pole axed
me to help her. So I spin the sheaves shoves
shivers into golden guilg and geld and if she can’t
guessing game and safety match my name then I’ll
take her no mistake no mister no missed her no
mist no miss no me no. Is it William Gwylliam
Guillame? Is it John Jack the ladder in your
stocking is it joke? Is it Alexander Sandro Andrew
Drewsteignton? Mephistopheles Toffeenose
Tiffany’s Timpany Timothy Mossycoat? No’t
ain’t, says I, no tainted meat me after the show
me what you’ve got. Then pointing her finger says
Tom tit tot! Tomtom tiny tot blue tit tit! Out of her
pinkle lippety loppety, out of her mouthtrap, out
came my secreted garden flower of my youth and
beauty and the beast is six six six o’clock in the
morning becomes electric stormy petrel bomb.
Shriek! shrink! shuck off to a shack, sick, soak,
seek a sleep slope slap of the dark to shelter skelter
away, a wail a whirl a world away.
Slit slat slut. That bitch a botch an itch in my
shoulder blood. Bitch botch itch. Slat itch slit
botch. Itch slut bitch slit.

Put my hand to the baby and scissors seizures
seize you sizzle. Metal cross cross me out cross
my heartburn sunburn sunbeam in my eyelash your
back. Or garlic lickety split me into two with the
stink bombastic. Or pin prick cockadoodle do you
feel it? But if the baby has no name better nick a
name, better Old Nick than no name, because then
we can have the snap crackle poppet to bake and
brew and broody more babies and leave them
an impossible, a gobbling, a no.

I’ve been a hairy here he is changeling changing
chainsaw massacre massive a sieve to carry water
from the well well what’s to be done? Brother
brewed berr in an eggshell. I said I’m old old
every so olden dazed but I never see saw Marjory
before three two one blast off!

Put me on a red hot shovel pushel bushel and a
peck peck peck. Gave me red hot metal in a piping
hot metal in a pie ping pong what a stink. Call the
vicar to exorcise regular sex a size larger
six or seventh heaven and hellcat.

Chopped up the hag whole hog higgledy pig in the
middle. Kelpie gallops them into the loch stock
and barrel of fun fair enough and eats them, falls
in her lap lap lap, her hand in his hairy, there is
sand in it there is and there is sand and shells
shock. Bloody Bones hides in the dark cupboard love all.
See through the slit where he sits on piles of bloody
boney was a warrior and chews whom he likes.
Dollop gollop fullup.

But they’re so fair fairy fair enough’s as good as a
feast day. Take them by the handle and dance in
the fairy ring a ring ding sweet for a year and a
day date data dated her never finished the first
reel first real dance in the fairy ring on your finger
and bluebell would wouldn’t. Their friends drag
’em out dragon laying the country waste of time
gentlemen. Listless and pale beyond the palemoon
light of heart sore here with spirits with spirit
dancing the night away in a mangy no no no come
back again.

Οι μονόλογοι από το Skriker είναι ευφυείς και ευγλωττοι, το λιγότερο. Ο τρόπος που συνδυάζονται οι λέξεις αλλά και ο ειρμός που προκύπτει (παρόλο το παράλογο φαίνεσθαι) ειναι εντυπωσιακά. Η απόδοση στα ελληνικά (είχε ανεβει στο Θέατρο Πόρτα πριν μερικά χρόνια και τον ρόλο του κακού ξωτικου-σκράικερ που μπορεί και μεταμορφώνεται, κρατούσε η Καραμπέτη) χάνει πολύ.

No Hay Banda*

Το είδα πριν καμμια δεκαριά μέρες και σκοπεύω να το ξαναδώ άμεσα.Τον λατρεύω τον Λύντς. Δε θα ισχυριστώ οτι οι ταινίες του μου είναι καθ' όλα κατανοητές, όχι, δεν ειμαι τόοοσο επηρμένη. Με γοητεύει ο τρόπος με τον οποίο ανατέμνει το μυαλό μου, τους νευρώνες που κινούνται σε μυστήριες ατραπούς, το μάτι που περνά από το πραγματικό στο ονειρικό συμπαν και πάλι πίσω και μετά μπροστά, ώσπου χάνεις στο μέτρημα και αποφασίζεις απλά να αφεθείς, την ανατριχίλα που σου προκαλεί τουλάχιστον μία σεκάνς σε κάθε ταινία.Αυτλό που με διασκεδάζει αφάνταστα είναι οι συζητήσεις που εγείρει κάθε νέα του ταινία. Το κοινό του κάθε φορά χωρίζεται -πάνω κάτω- ως εξής:-

Σε αυτούς που ισχυρίζονται οτι δεν ξέρει τι του γίνεται, αμάν πια με την ψευτοκουλτούρα και τον δηθενδιανοουμενισμό.-Σε αυτούς που αναλώνονται σε κουβέντες επι κουβεντών για την κάθε σκηνή, ατάκα, πλάνο του, ειδικοί στην αποκρυπτογράφηση των μυστικών συμβολισμών, που έχουν κάνει διατριβή πάνω στα θέματά του, που με ύφος χιλίων καρδιναλίων αποδομούν την ταινία σε θραύσματα, προκειμένου να καυχηθούν οτι την κατάλαβαν, "την έχουν". :Ρ-Σε αυτούς που πια έχουν πάρει το μάθημά τους, πάνε υποψιασμένοι οτι θα φύγουν ανυποψίαστοι -κατα πάσα πιθανότητα-, εν ολίγοις πάνε "παρθένοι" να απολαύσουν ένα γεγονός που κανείς άλλος δεν μπορεί να προσφέρει με τέτοιον τρόπο, που αφήνουν το μυαλό τους να ταξιδέψει πρωτίστως, να αισθανθουν πριχού (αν) καταλάβουν.

Νομίζω τελικά αυτό κάνει ο Λυντς: σπάει πλάκα. Όχι με την έννοια οτι κοροϊδεύει το κοινό (του), αλλά με το γεγονός οτι -ως συνήθως- ουτε και ο ίδιος ξέρει ποιο το αποτέλεσμα, τι είναι η κάθε ταινία του, αν ερμηνεύεται, πώς ερμηνεύεται κλπ κλπ.Για τα διαδικαστικά, η Ντερν έδωσε εξαιρετική ερμηνεία, η σκηνή στην οποία ακούγεται το LocoMotion ήταν ξεκαρδιστική, ένιωσα σαν ο Λυντς να μου κλείνει το ματι πονηρά γιατι επρόκειτο για σκηνή "αλλούθενες" και στο τέλος -με την εμφάνιση της Rita, σε ένα τρελό πάρτυ όπου ακούγεται η nina Simone να τραγουδάει το Sinnerman- δεν μπορείς παρά να σκάσεις ένα σαρδόνιο χαμόγελο συνομωσίας.

*Mulholland Drive

Ερήμην Εμού

Αντιπαθώ τους κουτσομπόληδες. Για να ειμαι ακριβής, τους σιχαίνομαι. Νομίζω οτι περιφρουρώ τον προσωπικό μου χώρο, τη ζωή μου και τους λίγους ανθρώπους που λατρεύω ιδιαιτέρως καλά από αδιάκριτα βλέμματα. Αντίστοιχα, σιχαίνομαι να ακούω κουτσομπολιά: ποιος ειπε τι που αφορούσε τον ο οποίος πήδηξε την τάδε η οποία εχει συναναστραφεί με τους των οποίων όλοι τις ζωές αγνοούμε!

Γι αυτό γίνομαι κόκκινη από οργή να φτάνουν στ' αυτιά μου σχόλια που με αφορούν από ανθρώπους που γνωρίζω ελάχιστα και με αφορούν καθόλου. Κι όλα αυτά γιατί άνθρωπος που ισχυρίζεται πως αγαπάει, μη δυνάμενος να διαχειριστεί μόνος του την απόρριψη, αισθάνεται την ανάγκη να βγάλει τον πόνο του ένθεν κι ένθεν. Ειμαι πολύ θυμωμένη, στεναχωρημένη και οργισμένη, αισθανόμενη εκθετη στο στόμα ανθρώπων, οι οποίοι θα όφειλαν να λύσουν και να ασχοληθούν με τα δικά τους προβλήματα και θέματα, τα παιδιά τους που μεγαλώνουν μόνοι, τις μίζερες μικροαστικές ζωούλες τους, προτού αναλωθούν σε κρίσεις και αποφάνσεις για τις ζωές άλλων.

Ευτυχείς λυπημένοι και πότες

Σε πείσμα της γραμματικής, η αγάπη είναι αρσενική και ο έρωτας θηλυκός· αλλά το αλκοόλ είναι όντως ουδέτερο.

breathe in, breathe out

Α πα πα πα πα...

Ρε δεν cu(L)t your necks!!!

-Βας βας ο Παρασκευάς βας βας

-Πού είναι ο Βάγκνερ; Πού είναι ο Πουτσίνι;

-Μαυρη (τρις) μου ‘χεις κάνει τη ζωή μου

-Θέλω (δις) να ‘μαι ο εραστής σου

-Έεξω απ’ τα δόντια

-Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι δεν κωλώνει. κλπ κλπ

Παρατράγουδα.

Κάπου πρέπει να γράψω τον πόνο μου, σχωρνάτε με.Όλα τα παραπάνω τραγούδια φτάνανε σταδιακά στ’ αυτιά μου από ringtones κινητών, στα χέρια παιδιών ηλικίας 8-15. Δεν είχα καταλάβει αυτή τη νέα τάση; -μανία να την περιγράψω- της πιτσιρικαρίας ούτε πώς προέκυπτε. Υπέθεσα ότι εμπίπτει σε αυτού του είδους των νέων φαινομένων, την εμφάνιση των οποίων αφουγκράζεται αμέσως ένα παιδί αυτής της ηλικίας, ενώ το χάσμα των γενεώνΕ εμποδίζει εμας -που τα 30 μας γνέφουν από ορατή απόσταση- να παρακολουθήσουμε τόσο άμεσα.
Μέχρι που.Αυτες οι Τρίτες τεινουν να γινουν θεσμός. Λαζόπουλος. Τι συμβαίνει με αυτόν τον τύπο που ειχα ανερυθρίαστα απορρίψει πριν λίγα χρόνια, έντονα αισθανόμενη ότι είχε χάσει αφενός τον προσανατολισμό του, αφετέρου την αισθητική του χιουμορ του;Κατέληξα σε δύο τινά:-Το μη χειρον βέλτιστον-He was on a break -που λένε και στην Άνω Ραχούλα- με το γνώριμο ακιδωτό και άλκιμο υφος του ή με άλλα λόγια, για λόγους αδιευκρίνιστους, έκανε πολλές "εκπτώσεις" και χρησιμοποιούσε toilet humor, που λέει και η Sheila Broflowski από το South Park.
Το θέμα ειναι ότι έχει επιστρέψει ο καλός του εαυτός, καλύτερος. Απόδειξη οτι πέραν των Καλών Τεχνών, κάπως προσεδαφίζονται και οι Καλύτερες.
Στα καθ' ημάς. Σε πρόσφατη εκπομπή του, το λοιπόν, ειχε φτιάξει ένα ποτ πουρί αυτών των(...λογο-κρυμμένοι χαρακτηρισμοι...), συγκεντρώνοντας τις καλύτερες στιγμες του προγράμματος.
Δεν πίστευα στ' αυτιά μου, πολλώ δε στα μάτια μου, καθότι τύπος οπτικοακουστικός.
Έμεινα ... (ακολουθει multiple choice):
1. ενεή
2. παγωτό
3. μαλάκας.
...
Αν επέλεξες το 3, bull's eye! Μαλάκας. Απόλυτα και τελεσίδικα μα-λά-κας. Δεν το πίστευα, ρε παιδί μου, δεν το χωρούσε το μυαλό μου οτι θα μπορούσαν να πάρουν 10 -εμφανώς πάσχοντα- άτομα και να στήσουν τέτοιο καραγκιοζιλίκι. Γι' αυτό και το συνακόλουθο αίσθημα ηταν αυτό της οργής. Παροργισμός. Ναι, φυσικά ειναι εκμετάλλευση, ναι, φυσικά ειναι ανήθικο γιατί δεν χρειάζεται να είμαι ο Φρόυντ για να καταλάβω οτι πράγματι οι περισσότεροι απο αυτούς τους επίδοξους τραγουδιστές ΠΑΣΧΟΥΝ και δεν μπορώ ανέξοδα και αβίαστα να τους προσάψω τις ευθυνες των ενήλικων επιλογών τους για έκθεση του "oικου" τους.
Υπάρχει και χειρότερο, δεν τελείωσα.
Οτι όλος αυτός ο βόρβορος έχει τρελή απήχηση στα πιτσιρίκια, ούτε λόγος. Αλλά πόσο μα πόσο μαλάκες πρέπει να ειναι οι γονείς που με την αδιαφορία τους ενθαρρύνουν την παρουσία των παιδιών τους εκεί, χειροκροτουν και παροτρύνουν τα νήπια να τραγουδίσουν-γιατι "ειναι χαριτωμένο έτσι ψευδά όπως τα λέει το στοματάκι του"- εξαίρουν την επαίσχυντη αντιμετώπιση αυτών των ανθρώπων, καθησυχάζοντας τη συνείδησή τους οτι αυτοί, οι ίδιοι, δεν θα έκαναν ποτέ τετοια καραγκιοζιλίκια γιατί περιφρουρουν την ακεραιότητα και την αξιοπρέπειά τους, γιατί, συνείδητα και υποχθόνια, έχουν κάνει την διανομή των ρόλων: Αυτοί, που επαίρονται οτι ειναι μάγκες, κρατούν το ρόλο του γύφτου που παίζει το ντέφι, κατάλαβες; Του πραίτορα.
Ζώα!
Κατα τ' άλλα, τους λείπουν κίνητρα.
Κατα τ' άλλα, τους φταιει η μοίρα τους.
Κατα τ' άλλα, φταίνε οι δάσκαλοι για την πρόοδο των τέκνων τους.
Κατα τ' άλλα, πουτάνα κοινωνία.
Όλοι άμοιροι ευθυνών.
Θεέ μου τι δεν μας περιμένει ακόμα, που λέει και η Δημουλά.
Βρε δε μου πάτε στο διάολο!

Logic is overrated

Μαύρη μαγεία και εξορκισμός. Ταρώ και χειρομαντεία. Καφεμαντεία και ουρομαντεία. Μέντιουμ με κληρονομικό χάρισμα, 3,45€ ανα nanosec (δεν περιλαμβάνεται φ.π.α). Αστρολόγοι που σας βγάζουν τον αστρικό σας χάρτη μόνο με €2365,89. Το Άγιο Δισκοπότηρο. Η κιβωτός της Διαθήκης. U.f.o, απαγωγές, στενές επαφές α’, β’, γ’, δ’, ε’, στ’ τύπου. Φαντάσματα. Οι μάγισσες της Σμέρνας. Κώδικας ΝταΒίντσι. Τα απόκρυφα Ευαγγέλια.Η κρυφή ζωή του Ιησού: πού κρυβοταν μέχρι τα 33; X-files: Τhe truth is out there. Ομάδα Ε. Λιακόπουλος. Το φαινόμενο της πεταλούδας, Τα μυστικά των πυραμίδων, Το πείραμα της Φιλαδέλφεια. Μυστικισμός, Αποκρυφισμός. Εναλλακτική Λύση 3. Ρόζγουελ. Οι προφητείες του Νοστράδαμου. Ξεμάτιασμα και Βασκανία. Στίγματα. Προφητείες, Οράματα και Όνειρα.UFO σε ζωγραφικούς πίνακες της Αναγέννησης. Η αποκάλυψη του Ιωάννη. Παρασκευή και 13. Προσοχή στο 2008: έτος δίσεκτο και δυσοίωνο."Σατανισμός, δεν υπάρχει αρκετός, γι' αυτό προσέχουμε για να έχουμε"_Πιτ Παπαδάκος. Τηλεπάθεια. Poltergeisτ. Νεράιδες, Ξωτικά, Σκιεροί, Στοιχειά και Αερικά. Δροσουλίτες. Μελλοντολογία. Σαϊεντολογία, Ψευδοεπιστήμες, Παραψυχολογία, Παραφιλολογία. Μεταφυσική, Μετενσάρκωση, Μετεμψύχωση, Μετανάστευση. Παγκόσμιες συνομωσίες. Πεντέλη και η σπηλιά του Νταβέλη. Το Μάτριξ είναι μια πραγματικότητα. Φενγκ Σούι και Αλχημεία. Το Τρίγωνο του Διαβόλου. Οι χωροχρονοεξωγηινοπύλες σε Κέρκυρα και Αταλάντη. Η χαμένη Ατλαντίδα. Θαυματουργές κλαίουσες εικόνες. Urban Legends ή Αστικοί Μύθοι, ελληνιστί.

Το παρόν ποστ αφιερώνεται στις δυο κοπέλες που καθονταν παραπλεύρως του τραπεζιου στο οποίο έπινα χτες καφέ, η κουβέντα των οποίων αποτέλεσε έμπνευση συγκέντρωσης όλων αυτών των δοξασιών και αποτέλεσε στιγμή ευδαιμονίας στο διάλειμμά μου από την τσαρκα στην έκθεση.

Νούμερα!

Όνειρα (όχι του Κουροσάβα, ούτε δικά μου)

Πετάγεται απότομα απο το κρεβάτι -η ώρα 04:20, κοιμάται κανα μισάωρο μόνο- βγαίνει ταραγμένος αλλά αμίλητος απο την μπαλκονόπορτα για να πάει στην κουζίνα και επιστρέφει μετά από ένα λεπτό.

-Είσαι καλά;

-Ναι, γιατί;

-Δεν συνηθίζεις να ξυπνάς τα βράδια

-Ειδα εφιάλτη, τρόμαξα. Φώναζα;

-Όχι.

-Χριστέ μου τι όνειρο ηταν αυτό;;...Να σου το πώ να βγει απο μέσα μου;

-Ναι.

-Είχε έρθει ο Κωστάκης απο τη Θεσσαλονίκη και έμενε στο σπίτι μας. Έπεσε από το μπαλκόνι και άκουσα τον κρότο. ΜπαΠ!! Πάγωσα. Πάγωσα!! Ο μπαμπάς είπε οτι ήταν μάταιο...από τον τέταρτο...Έτρεξα κάτω, κατέβηκα από τις σκάλες και λίγο πριν τον πλησιάσω, ξύπνησα. Άκουσα το "ΜπαΠ", καταλαβαίνεις; Χριστέ μου!

-Ηρέμησε, ηρέμησε και κλείσε τα ματάκια σου τώρα.Το αστείο ειναι οτι, πριν με πάρει ο ύπνος, παρακολουθουσα την εκπομπή της Βαγιανη (Λοφτ), στην κρατική, με θέμα τα όνειρα. Ένας ψυχαναλυτης-ψυχίατρος, ένας προγραμματιστής Η/Υ, μια ηθοποιός και ένας ψυχολόγος, θαρρώ.

Γιατί κοιμόμαστε; Γιατί ονειρευόμαστε; Πότε; Τι ονειρευόμαστε; Από τον Φρόυντ στον Γιουνγκ και πάλι πίσω. Θεωρίες που υφίσταντο και η επιστημονική έρευνα τις απέρριψε, εν τέλει. Εικόνες της καθημερινότητας που αρχειοθετούνται ή ταξινομούνται προκειμένου να γίνει ένα ξεσκαρτάρισμα και να αποβάλλουμε τα σκουπίδια. Το υποσυνείδητο θέλει κάτι να σου πεί και έρχεται μεταμφιεσμένο σε παράδοξο ενύπνιο, προκειμένου να μη σε τρομάξει με το μέγεθός του. Αγχη, φοβίες, απωθημένα και αποθηκευμένα. Γι' αυτό ίσως κάποια όνειρα επαναλαμβάνονται. Η καλύτερη μέθοδος να (τα, σε) καταλάβεις, είναι καταγράφοντάς τα. Πραγματα γνωστά, ως επί το πλείστον, κουβέντα ενδιαφέρουσα και εμπεριστατωμένη, χωρίς απολυτότητες στις απόψεις, πολύ απλά γιατί το πεδίο είναι πρόσφορο για έρευνα, αλλά και δυσπρόσιτο.

Και μετά αυτό...Δεν θυμάμαι τι όνειρο είδα απόψε, θυμάμαι αυτό που μου περιέγραψε ο ...

Περίθες

Η Κική ειναι χωρίς την Δημουλά.

Η μπύρα βγαίνει από το ντουλάπι.

Τα βήματα είναι πιο γρήγορα.

Ο λογαριασμός τηλεφώνου χαμηλότερος.

Το βλέμμα πιο σκοτεινό.

Ο λόγος ανέμπνευστος.

Ο χώρος πιο άδειος.

Οι μέρες ίδιες.

If_Then_Else(where)

Θέλω να βάψω τα μάτια μου με σκούρα, μαύρη σκιά.

Πάνω, κάτω.

Και τα τσίνορα να κολλάνε από την υπερβολική ποσότητα μάσκαρας.

Να βάλω κόκκινο κραγιόν.

Πολύ.

Από κείνο που –ως γνήσια δειλή- αναρωτιόμουν αν θα προκαλούσε σχόλια του τύπου: Πόσο πάει, κοπελιά;

Ρουζ πορτοκαλί μόνο στα μήλα, σαν κλόουν.

Και μετά να πάρω ένα κομμάτι βαμβάκι και να ανακατέψω τα χρώματα.Κυκλικές κινήσεις, ομοιόμορφες.

Ομόκεντρες.

Και μετά να σου τρίψω στη μούρη τα αυθαίρετα συμπεράσματά σου.

ΠιΕς: Hypnosis is not a state of mind, it's a fact of life.

Plastic People

Κατηφορίζοντας χτες την Αρεοπαγίτου παρέα με μια φίλη με απογοήτευση διαπιστώσαμε για άλλη μια φορά να μας περιτριγυρίζουν κοριτσάκια που μοιάζανε 30άρες, 30άρες καρμπόν η μία της άλλης, άντρες με χαμένη ταυτότητα και μπερδεμένη σεξουαλικότητα, με άλλα λόγια καταναλωτές. Ισοπέδωση, το απόλυτα ομοιογενές πλήθος. Μου ήρθε στο νου η φωνή του αγαπημένου μου Zappa να τραγουδάει με τους Mothers Of Invention το plastic people:

Ladies & Gennelmen . . . the PRESIDENT of the UNITED STATES!
Fella Americans . . .
DOOT, DOOT, DOOT . . . DOOT . . .
He's been sick.
DOO-OO-OOT . . . DOOT! DOOT
(Teet-Teet . . . Teet-Teet . . . Teet-Teet . . . Teet-Teet-Teet)
And I think his wife is gonna bring him some chicken soup.
DOOT, DOOT (Teet-Teet)
Plastic people
Oh baby, now . . .You're such a drag(I know it's hard to defend an unpopular policy every once in a while . . . )
Plastic people
Oh baby, now
You're such a drag
(And there's this guy from the CIA and he's creeping around Laurel Canyon . . )
A fine little girl
She waits for me
She's as plastic
As she can be
She paints her face
With plastic goo
And wrecks her hair
With some shampooPlastic people
Oh baby, now
You're such a drag
(I dunno . . . sometimes I just get tired of ya, honey . . . it's ---
Ah --- your hair spray . . . or something.)
Plastic people
Oh baby!You're such a drag
(I hear the sound of marcing feet . . . down Sunset Blvd. to Crescent Heights, and there, at Pandora's Box, we are confronted with . . . a vast quantity of PLASTIC PEOPLE.)
Take a day
And walk around
Watch the nazis
Run your town
Then go homeAnd check yourself
You think we're singing
'Bout someone else . . . but you'rePlastic people!
(Woooooooooooooooooooh!)Oh baby, now . . .You're such a dragOoo-Ooo-Ooo Ooo-Ooo-Ooo Ooo-Ooo-Ooo Ooooooooh!Me see a neon
Moon above
I searched for years
I found no love
I'm sure that love
Will never be
A product of
Plasticity
A product of
Plasticity
A product of
Plasticity:
FZ: PLASTIC! PLASTIC PEOPLE!PLA-HA-HA-HA-HA . . .PLASTIC . . . PEOPLEPLASTIC PEOPLE . . . OO-OOOH OO-OOH . . . PLASTIC . . .
A prune is a vegetable . . . no, a prune is not a vegetable.
Cabbage is a vegetable . . . makes it
O.K.
PLASTIC PEOPLE . . .
PLASTIC PEOPLE,
PLASTIC PEOPLE!
Ooo-Hoo-Hoo . . .
Ooo-ooh-ooh-ooh Hoo-Hoo
Ooh-ooh Ooh-Hoo-Hoo-HooRay:
You are. Your foot. Your hair. Your nose. Your arms. You eat. You suck. You love. You are. Your being is . . . you're PLASTIC . . . PEOPLE . . . BLAH, BLAH, BLAH, BLAH
plastic pepples . . . [...]
You drive. You live in. You dream about . . . you think only of . . . you eat . . .
you are . . . pepples . . . plastic . . . plastic pepples . . .
Purple prancing. Plastic people. Every pepples .
Peep-peep Pee-pee-pee-pee-pee-pee-pee-pee-peep!

Καλά τους τα 'πες!Αη σιχτίρ.

Για τον αγαπητό libro...

...λίγα λόγια για "Το Σκάφανδρο και η Πεταλούδα", Ζαν-Ντομινίκ Μπομπί, εκδ. Ψυχογιός.

Ο Ζ.Ν.Μπομπί γεννηθηκε το 1952 και ηταν αρχισυντάκτης του γαλλικού Elle. Το 1995 -και ενώ οδηγούσε- έπαθε βαρύ εγκεφαλικό που τον άφησε σε κώμα για ένα διάστημα. Συνερχόμενος απο το κώμα, έρχεται αντιμέτωπος με μια άσχημη πραγματικότητα, που φυσικά του αλλάζει ολόκληρη τη ζωή: δεν έχει κανέναν άλλο τρόπο επικοινωνίας με το περιβάλλον του, παρά την κίνηση του αριστερού βλεφάρου του. Το μυαλό σε πλήρη διαύγεια, το κορμί όμως "απρόθυμο". Το locked-in syndrom, όπως ονομάζεται αυτη η παραλυσία, του φυλάκισε το σώμα. Αυτό ακριβώς αντιπροσωπεύει και ο τίτλος του βιβλίου, ένα μυαλό (ή ψυχή, αν προτιμάτε) φυλακισμένο σ' ένα ανυπάκουο σώμα, σε μια τυραννία.
«Το σκάφανδρο γίνεται λιγότερο πιεστικό και το μυαλό μπορεί να φτερουγίσει σαν πεταλούδα. Μπορεί να πάει όπου θέλει. Να πετάξει στον χώρο ή στον χρόνο, να φύγει για τη Γη του Πυρός ή για την αυλή του βασιλιά Μίδα».
Ανοιγοκλείνοντας μια φορά το μάτι, αποκρινόταν θετικά. Δυο, αρνητικά. Πολύ συντομα και με την βοήθεια τόσο της οικογενείας του όσο και ειδικών, κατάφεραν με τη μέθοδο της παρουσίασης των γραμμάτων της αλφαβητου απο τη μία και την (αντ-)απόκριση απο τον Ζ.Ν. απο την άλλη, να επικοινωνησουν μαζί του, τόσο ώστε να ολοκληρωθει το παρόν ολιγοσέλιδο βιβλίο, στο οποίο καταγράφονται οι σκέψεις του, οι φοβίες του, το περιστατικό του εγκεφαλικου, πότε με χιούμορ, πότε με πίκρα, αλλά πάντα αφήνοντας μια συγκίνηση ενδεδυμένη με θαυμασμό.

Ειναο τουλάχιστον εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο γράφτηκε το βιβλίο, γράμμα-γράμμα, νεύμα νεύμα.

«Το σύστημα είναι σχετικά απλό: μου δείχνουν το αλφάβητο του τύπου Esarintu..., ένα ένα γράμμα, ώσπου με ένα βλεφάρισμα να σταματήσω τον συνομιλητή μου στο γράμμα που πρέπει να σημειώσει. Ξαναρχίζουμε με τον ίδιο τρόπο και για τα επόμενα γράμματα και, αν δεν γίνει λάθος, καταλήγουμε αρκετά γρήγορα σε μια ολόκληρη λέξη και ύστερα στην αρχή μιας φράσης, που σιγά σιγά βγάζει νόημα... Δεν είναι όλοι ίσοι μπροστά στον Κώδικα, όπως έχουμε ονομάσει αυτόν τον τρόπο μετάφρασης των σκέψεών μου. Οι πεπειραμένοι στα σταυρόλεξα και στο σκραμπλ έχουν ένα σημαντικό πλεονέκτημα σε σύγκριση με τους υπολοίπους. Τα κορίτσια τα καταφέρνουν καλύτερα από τα αγόρια».
Η προσπάθεια ενός μυαλού να επικοινωνησει με οποιοδήποτε τρόπο.
Την πρώτη ημέρα της κυκλοφορίας του βιβλίου στη Γαλλία εξαντλήθηκαν όα τα αντίτυπα. Τρεις μέρες αργότερα, ο Μπομπί πέθανε.

Με ειχε συγκινήσει ιδιαίτερα όταν το είχα διαβάσει, πριν καμμια 5ετία.. Το αστείο ειναι οτι δεν βρίσκεται πλέον στη βιβλιοθήκη μου, καθώς χαρίστηκε σε φίλο.

H Μεταφορά

Το βιβλίο αυτό αγοράστηκε την προηγούμενη Παρασκευή και έχει ήδη διαβαστεί 2 φορές. Είναι 40 σελίδες μοναξιάς ή εθελούσιας απομόνωσης (δεν το έχω ξεκαθαρίσει ακόμη μέσα μου). Είναι καφκικά κλειστοφοβικό, αν υπάρχει αυτό. Η γυναίκα που πρωταγωνιστεί σ' αυτές τις σελίδες έχει βγει για τα καθιερωμένα ψώνια. Οι πάντες γύρω της την ενοχλούν, την αρρωσταίνουν, δεν τους αντέχει και τους απωθεί ...στο μυαλό της μόνο. Η επιστροφή της στο σπίτι μετατρέπεται σε εφιάλτη, έρχεται αντιμέτωπη με μια κακία άνευ προηγουμένου χωρίς να αναρωτιέται, χωρίς να της κάνει έκπληξη. Γίνεται παθητικός δέκτης της βιαιότητας του πλήθους μέσα στο λεωφορείο. Κι εδώ μου θύμισε τον Γιοζεφ Κ. της Δίκης (και με παρόμοιο τρόπο, τον αγαπημένο μου Μερσώ), ο οποίος δεν ήξερε γιατί κατηγορείται και επέμεινε μια μοίρα άλλου(;)Και εξανίστασαι και πνίγεσαι και θες να την πιάσεις από το λαιμό φωνάζοντας «γιατί;;» Γιατί δεν αντιδρά(ς); Γιατί γίνεσαι αδιαμαρτύρητα αποδέκτης τέτοιας χυδαιότητας; Ένα γιατί ικανό να σε κάνει όμοιο των διωκτών της.

Κι όπως γράφει κι ο ΑΝemos στις 19/4/2007, μετά από ένα τέτοιο κείμενο "Πώς να πιείς γκαζόζα αντί για σαμπάνια; Πώς να βολευτείς με το λιγότερο; Πώς να εκπέσεις του Παραδείσου ή της Κόλασης όταν τα έχεις γευτεί; Να γυρίσεις που; Δεν έχεις θέση αλλού πλέον. Κακομαθαίνεις. Και δεν το λέω για καλό αυτό. Αναπηρία είναι. Μεγάλη."
Αποστασιοποιημένη απνευστί αφήγηση που δεν εγείρει, δεν θέτει ηθικό θέμα (νομίζω η πρόθεση του συγγραφέα πόρρω απέχει απο τέτοιες βλέψεις) αλλά αισθάνεσαι γροθιές στο στομάχι. Το διάβασα καθηλωμένη, σχεδόν κρατώντας την αναπνοή μου.
Και τις δυο φορές.

Υγ. Στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών φημολογείται οτι θα ανέβει το έργο του «Πεθαίνω σα χώρα» σε σκηνοθεσία Mιχαήλ Mαρμαρινού. Χωρος και χρόνος διεξαγωγης ακόμη αγνωστοι.

Βουίζουν τ' αυτιά μου.

Ειχε αρχίσει να πέφτει το βράδυ, όταν ανέβηκα λαθρα τη σκάλα του καραβιού στην προκυμαία. Κανείς δεν μου έδωσε σημασία. Πέρασα τη νύχτα βλέποντας τηλεόραση και κάνοντας βόλτες στην πλώρη. Όταν φτάσαμε στο λιμάνι, βγήκα κι άρχισα να τριγυρνάω στην πόλη. Δεν βρήκα τίποτα. Και ξαναγυρισα στο πλοίο.

Ήμουνα τόσο μόνος που το μαχαίρι σου φτερούγισε μακριά και με κυνήγησε.

Γιάννης Τζώρτζης
Το κέρασμα του απογεύματος

Book party {51-100}

51. Ο μύθος του Σίσυφου-Αλμπέρ Καμύ

52. Το μηδέν και το άπειρο-Άρθουρ Καίσλερ

53. Η εφηβεια της λήθης-Κικη Δημουλά

54. Το εκκρεμές του Φουκό-Ουμπέρτο Έκο

55. Φανερώσεις-Τζέημς Τζόις

56. Το νούμερο 31328-Ηλίας Βενέζης

57. Τάδε έφη Ζαρατούστρα-Νιτσε

58. Το άρωμα-Πατρικ Ζίσκιντ

59. Ασκητική-Νίκος Καζαντζάκης

60. Ο ντερκ τζέντλυ ακολουθεί τη γάτα-Ντάγκλας Άνταμς

61. Συμπόσιον-Πλάτωνας

62. Οι αναστατώσεις του οικοτροφου Ταιρλες-Ρομπερτ Μούζιλ

63. Tρίτο Στεφάνι-Κ. Ταχτσης

64. 33*3*33 ee cummings

65. Βιολί για μονόχειρα-Τάσος Λειβαδίτης

66. Βιολέτες για μια εποχή-ομοίως

67. Οι απρεπείς ιστορίες ενός πραγματευτή-Γ. Σκαρβάλης

68. Norwegian wood-Xαρούκι Μουρακάμι

69. Περί μέθης-Κωστής Παπαγιώργης

70. Ρασομόν και άλλα διηγήματα-δενθυμάμαιγαμώτο

71. Αμερικανικό ειδύλλιο-Φίλιπ Ροθ

72. Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες-Ρόμπερτ Μούζιλ

73. Το φετιχ-Ευγένιος Αρανίτσης

74. Το Κουρδιστό Πουλί - Χαρούκι Μουρακάμι

75. Το κέρασμα του απογεύματος-Γ. Τζώρτζης

76. Πράξη Δημιουργίας - Αρθουρ Καίσλερ

77. Το υπόγειο - Ντοστογιέφσκη

78. Σχόλιο στο Άσμα Ασμάτων – Χρήστος Γιανναράς

79. Ο τελευταιος Πειρασμός-Νίκος Καζαντζάκης

80. Έρημη Χώρα-Τ.Σ. Έλιοτ

81. Η ανθρωπωδία->Η ανάθεση-Δημήτρης Δημητριάδης

82. Ίμερος και κλινοπάλη-Κωστής Παπαγιώργης

83. Οι μαγεμένοι-Βιτολντ Γκομπροβιτς

84. Έξι νυχτες στην Ακρόπολη-Γιώργος Σεφέρης

85. Ερυθρογράφος-Νικος Καρούζος

86. Η ιστορία του ματιού-Ζωρζ Μπατάιγ

87. Ο δήμιος του έρωτα-Ιρβιν Γιάλομ

88. Πολύ Ελύτη

89. Βάρδια-Νικος Καββαδίας

90. Λι-ομοίως

91. She, of Zante-Κυριάκος Σταμέλος

92. Μανώλης Πρατικάκης-Τα δυσεύρετα χρώματα του τέλους

93. Ο αδερφός-Γιώργος Χειμωνάς

94. Γιατρος Ινεότης-ομοιως

95. Μωρίας Εγκώμιον-Ερασμος

96. Μπριζ, η νεκρή πόλη-Ζωρζ Ροντενμπακ

97. Ο κακός δημιουργός-Σιοραν

98. Άκου ανθρωπάκο-Βιλχελμ Ράιχ

99. Σκιρτήματα/πώς να πώ-Σάμουελ Μπέκετ

100. Το άγνωστο αριστούργημα-Μπαλζάκ

Kafka on the shore

Τελειώνοντας το Kafka on the Shore, μένω με ένα κενό, κάποια ερωτήματα και μερικά αδιέξοδα.Ο Κάφκα, ένας δεκαπεντάχρονος πιτσιρίκος που αποφασίζει να το σκάσει από το σπίτι του προκειμένου να ξεφύγει από τον πατέρα του, έχοντας στα μπαγκάζια του μια οιδιπόδεια κατάρα, ένα άλτερ ήγκο, το κοράκι -The crow- που, όπως πληροφορούμαστε στη συνέχεια, αυτό σημαίνει στα τσέχικα το όνομα Kafka και τις εύλογες απορίες ενός παιδιού εγκαταλελειμμένου από την μητέρα του.

Στην πορεία, η φυγή του εξελίσσεται σε αναζήτηση αυτής και της αδερφής του, βρίσκει καταφύγιο σε μια περίεργη βιβλιοθήκη και σημιουργεί δεσμούς με χαρακτήρες που θα καθορίσουν την ιστορία.Ο έτερος πρωταγωνιστής είναι ο εξηντάχρονος κύριος Νακάτα, ο οποίος μοιάζει διανοητικά καθυστερημένος ή αγαθός, αποτέλεσμα ενός περίεργου ατυχήματος πίσω στα 1944, όταν ακόμη μαινόταν ο πόλεμος. Ήταν ένα από τα δεκαέξι παιδιά που, σε μια σχολική εκδρομή, έτσι χωρίς εμφανή αιτία, έπεσαν σε κώμα, για να συνέλθουν λίγες ώρες αργότερα, χωρίς να παρουσιάσουν παρενέργειες και χωρίς μνήμη του γεγονότος.

Ο Νακάτα ήταν ο μόνος που δεν ξύπνησε αμέσως αλλά «ανένηψε» μετά από βδομάδες, έχοντας χάσει εντελώς τη μνήμη του καθώς και τη δυνατότητα να διαβάζει, κατάσταση μη αναστρεψιμη αλλά με μια μοναδική ικανότητα να συνομιλεί με γάτες, ικανότητα που θα τον οδηγησει αναπόφευκτα προς τον Κάφκα.Το βιβλίο ακολουθεί παράλληλα και διαδοχικά τις ιστορίες τους, με τα μονά κεφάλαια να αναφέρονται στον Κάφκα ενώ, αντίστοιχα, τα ζυγά, την ιστορία του κύριου Νακάτα.

Ο τρόπος με τον οποίο πλησιάζει ο ένας προς τον άλλο ανήκει περισσότερο στο μεταφυσικό παρά τον πραγματικό, υλικό κόσμο, πράγμα καθόλου καινούριο στον Μουρακάμι. Αν στο Κουρδιστό Πουλί ο οιωνός για κάτι σημαντικό ήταν το κρώξιμο του πουλιού, εδώ είναι τα ανεξηγητα «καιρικά» φαινόμενα (αν και θα μπορούσαμε να τα χαρακτηρίσουμε και καίρια), όπως βροχή από ψάρια, από βδέλλες, κρεσέντο από βροντές, με άλλα λόγια ένας σουρρεαλισμός εικόνων, οικείος και από τα προηγούμενα βιβλία του που διάβασα.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτός ο κοινός άξονας, η κοινή αναφορά.

Ο ήρωας του δεν απέχει από τον Τόρου του κουρδιστού πουλιού, ούτε από τον επίσης συνονόματο του Nορβηγικού δάσους. Είναι και οι τρεις σε αναζήτηση των ζωών τους, η οποία παίρνει ανεξήγητη πορεία μέσα από μεταφυσικές ατραπούς, όνειρα που προσομοιάζουν της πραγματικότητας, πραγματικότητα που αντικαθιστά το ονειρικό, πρόσωπα περισσότερο Ιδέες παρά σάρκα και οστά, από μηχανής θεοί, δηλαδή και σχεσεις που ειναι κατευθείαν παρμένες απο τα προηγούμενα βιβλία.
Δεν θέλω να αναφερθώ περισσότερο στους υπόλοιπους (και καθοριστικούς) ήρωες, γιατί θα το χαλάσω, αλλά θελω να πω δυο-τρια πραγματάκια σχετικά με αυτούς και τον Μουρακάμι.Τον ήρωα, που βγαινει καλύτερος μεσα από την εμπειρία του, τον μεταχειρίζεται ο Μουρακάμι λίγο επιπόλαια και εκβιάζει τη μεταμόρφωσή του ακόμη και στις πιο άσχετες στιγμές, για παράδειγμα ενώ είναι με μια πόρνη στο κρεβάτι, φτιάχνεται ακούγοντας την να αναλύει σκέψεις του Μπεργκσον και τη φιλοσοφία του Χεγκελ.!#$%
Ατάκτως ριμμένες εδώ κει εκεί δόσεις από Γκαίτε, Αριστοτέλη, Συμπόσιο κ.ά.π. που δεν εξυπηρετουν πάντα τόσο, όσο υπάρχουν επι τούτου.
Νομίζω είναι το λιγότερο κατανοητό βιβλίο του, με την έννοια του ότι το κλεινει (τα τελευταία 5-6 κεφάλαια) άτσαλα και ανεπαρκώς. Δεν περίμενα λύση από τον αστυνόμο Μπέκα, εξάλλου είχα την αμέσως προηγουμενη εμπειρία της ανάγνωσης του Πουλιού, αλλά εξασθενει το υφος όσο πλησιάζει προς το τέλος.
Ο Μουρακάμι ειναι ο Λυντς της λογοτεχνίας, του οποίου λατυρευει κάποιος τις ταινίες χωρίς να καταλαβαινει απόλυτα, μόνο που εδώ δεν κατάφερε να με κάνει να κουβαλάω τις τελευταιες εικόνες, ως επιστέγασμα των 467 σελίδων (Vintage Edition).
Κατακλείοντας, σε κάθε περίπτωση αξιζει να διαβαστεί ίσως και παραπάνω απο μια φορά, γιατι χρειάζονται επίλυση κάποιοι γρίφοι, αλλά μπορώ να χαλαρώσω τώρα και να αλλάξω ύφος και συγγραφέα. Δεν ξέρω, έτσι λέω.
Ενδεχομένως, να γινει edit ή να μπουν προσθηκες.

Tiger Lillies

Το κοριτσάκι με τα σπίρτα.
Aπό 1 έως 10 Ιουνιου θα παίζουν στην Αθηνα, στο Badminton Theater.

ινφο ε δ ω.

Συνδυασμός βερολινέζικου καμπαρε με φελινικά ενσταντανέ (!), τσίρκου, ακροβατικών, βριετέ σόου και δε συμμαζεύεται με ποικιλία στη μουσική τους και την πριμαντονίστικη φωνή του Μαρτιν Ζακ.
Αν δεν τους έχετε δει, τους προτείνω ανεπιφυλακτα.

B a u m s t r a S S e

Baum -στα γερμανικά- είναι το δέντρο.
Strasse είναι ο δρόμος.Baumstrasse είναι ο πρώτος προσωπικός δίσκος της Μάρθας Φριντζήλα σε συνεργασία με τον Βασίλη μαντζούκη.

Γνώρισα την Μάρθα απο τη συνεργασία της με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Την πρώτη φορά που την άκουσα -σε συναυλία, καλοκαίρι, σε νησί- χάζεψα με τη φωνή της. Μίνι μπίο ε δ ώ.

Δρόμος με 13 δέντρα κι ένα μπόνους.

01. Καρδαμύλη

02. Ο άγγελος

03. Ο κουτεντές

04. Απόψε ποίηση

05. Ο δαίμονας

06. Celan

07. To παιδί

08. Ο ερωτευμένος

09. Κωδικός “Καρχαρίας”

10. Λουκία Μαρτίνεθ

11. Ο άνδρας μου

12. Καστελλόριζο

13. Κλείνει ο τόπος

Ο αμφίβολος (bonus track)
Παραγωγή: Libra Music
Μουσική ενορχήστρωση: Βασίλης Μαντζούκης
Στίχοι/ ποίηση: Κώστας Βραχνός, Μάρθα Φριντζήλα, Βασίλης Μαντζούκης, Federico G. Lorca, Paul Celan.
Mε την πρώτη ακρόαση, αμέσως ξεχωρισα το 3 και το 7*. Τις τελευταίες 20 μέρες που τον ακούω συνέχεια, τον αγαπάω κι όλας. Μια πολύ ωραία άποψη θα βρείτε στο unplugged και αν θέλετε να πάρετε μια ακουστική γεύση please, do.

Μια κολοκυθόπιτα και μια ταινία.

Το Σάββατο, μετά από μακρύ ποδαρόδρομο κι έχοντας αποφασίσει να κάτσω στ’ αυγά μου, αποφάσισα κατα τις 8 να παίξω μια κολοκυθόπιτα.

Rules of the game:

Εν πρώτοις, ανοιγεις το ψυγείο για να ελέγξεις αν υπάρχουν τα χρειώδη.

1 1/2 περίπου κιλό κολοκύθια ή κολοκύθα αφού έχει στραγγιχτεί

½ περιπου κιλό φέτα τριμμένη

Φύλλο για πίτα

2 μεγάλα κρεμμυδια, επίσης τριμμένα

4-5 αυγά

άνιθο ή μάραθο,

μαϊντανό

και –προαιρετικά- καυκαλήθρα

(όλα από 2 με 2 ½ χούφτες)

αλάτι, πιπέρια

ρκετή δόση από καλή διάθεση

επιλογή χαζοχαρούμενης μουσικής, τριτεγγυητης της διάθεσηςβότκα με πάγο, ελλείψει εναλλακτικής.

The works:

Η κολοκύθα ήταν τριμμένη και κατεψύχετο κάμποσο διάστημα, την έβγαλα να ξεπαγώσει και το αυτό έκανα και με το φύλλο (ε, όχι και να το ανοίξω, πάει πολύ).
Μεγάλο πράγμα η κατάψυξη. Σου λύνει τα χέρια. :)

Υπήρχαν εκει, κομμένα και φυλαγμένα σε σακουλάκια, όλα τα μυρωδικά. Έβγαλα 2 χουφτες απο το καθένα, τα έριξα σε ευμεγεθες μπωλ, έτριψα και τα κρεμμύδια και περίμενα να ξεπαγώσουν τα υπόλοιπα. Στο μεσοδιάστημα, έριξα ενα σκούπισμα, πήρα λίγο τα σοβατεπιά, έκανα κι ένα πρόντο για το μάρμαρο, να έρθει να γινει παγοδρόμιο και ω! του θαυματος, μπήκαμε στην ημιτελική ευθεία.
"Καλό θα ήταν να ξαναστίψω την κολοκύθα", σκέφτηκα όπερ και έπραξα. Εστιβα, έστιβα..όταν απόκαμα, την έριξα στο σουρωτηρι και την πίεσα λιγάκι μ' ένα πιάτο να αποβάλλει και τα τελευταία υγρά.
Παίρνει το δρόμο της για το μπωλ με τα μυρωδικά, μπαίνει η φέτα, μπαίνουν και τ' αυγά, άλας (με φειδώ), πιπέρι, γερό ανακάτεμα και voila!
Για να ψηθει καλά η πίτα, θελει καλό λάδωμα το φυλλο. Το παράκανα, ομολογώ, με τις στρώσεις: 4 πάνω, 4 κάτω. Ενδιάμεσα το μείγμα, μην ξεχαστειτε!! Και μην παραλειψετε να την κόψετε, ναι;
Φουρνος, 180-200 βαθμοι του Κελσίου, 1 ωρα, άντε, το πολύ 1 1/2 και ω! του θαυματος, τρώτε.
Ναι, φαγανε όλο το ταψί, οι παλιάνθρωποι!!
~*~
Half Nelson

on imdb

Καθηγητής σε σχολείο του Μπρούκλυν, παραδίδει μαθήματα ιστορίας στους μαθητές μέσω της Διαλεκτικής (ριζοσπαστης ο δασκαλάκος. Όταν επιστρέφει σπίτι του, χάνεται μέσα στην πρέζα. Μια μαθήτρια του τον βρίσκει στις τουαλέτες των κοριτσιών, σε ημιλιπόθυμη κατάσταση από το κρακ. Αναπτύσσεται μια περίεργα όμορφη σχέση μεταξύ τους, όμορφη όσο και παράδοξη, όμορη με το δόγμα του καθηγητή, ότι η αλλαγή προκύπτει από τα αντίθετα, από τη σύγκρουση τους. Και πού είναι η αντίθεση; Αυτός, λευκός, μορφωμένος, με όλα τα εχέγγυα για καλή ζωή, είναι μεσα στην αντίφαση, χαμένος στον ροζουλί κόσμο της πρέζας, ανίκανος να είναι συνεπής στα όσα πρεσβεύει. Η πιτσιρίκα, μαύρη, το κλασικό δείγμα παιδιού που προέρχεται από τα γκέτο, με τον αδερφό της να εκτίει ποινή εξαιτίας των ναρκωτικών, αν της οποίας το μέλλον είναι η αντανάκλαση του παρόντος, έχει προδιαγεγραμμένη πορεία, στην οποία πάει κόντρα. Ο ένας σε πτώση, η άλλη σε άνοδο, προσπαθώντας από κάπου να πιαστούν συναντιούνται ενδιάμεσα, από πού; Από την ανάγκη για αλλαγή. Οι ρόλοι αντιστρέφονται, ο ενήλικας είναι η πιτσιρίκα, ο αδύναμος είναι ο καθηγητής. Ρόλοι άνισοι.
Μην τρομάξετε, δεν αποτελεί κλισεδιάρικη μελοδραματική σχέση τυπικής αμερικανιάς. Είναι δραματικό σενάριο, αλλά δεν στριμώχνει, δεν καταπιέζει, γιατί δεν εκβιάζει. Πολύ καλές ερμηνείες τόσο από τον Ράιαν Γκόσλινγκ όσο κι από την Σαρίκα Επς. Σιγουρα στο τοπ 5 των καλυτερων ταινιων που ειδα φέτος.