Ορ(γ)ισμοί και Παροργισμοί

Είναι τουλάστιχον κουτό, για να μην πω δειλία, η αδράνεια που εκπορεύεται από εικοτολογίες και εικασίες. Οι περισσότεροι από μας παραδινόμαστε «άνευ ορίων και άνευ όρων» που λεει και ο ποιητής, σε μια Νεφελοκοκκυγία πιθανών σεναρίων που πλάθουμε στο κεφάλι μας, προκειμένου να μην αντιμετωπίσουμε με παρρησία τις Επιθυμίες και τα θέλω μας. Εξ άλλου, ποιο είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί, αν σταθείς άλκιμος μπροστά σε Αυτές; Η άρνηση και η ήττα.. Ε, και;

Εγκλωβιζόμαστε σε υποθετικούς διάλογους, των οποίων το περιεχόμενο μας θέτουν –στην πλειοψηφία τους- απολογητικούς απέναντι στο συνομιλητή, στον οποίο ρίχνουμε όλα τα δίκια, για να επωμιστούμε ευθύνες που ο άλλος, σε real time, ίσως ούτε διανοούταν να μας προσάψει. Ίσως και να είναι η μοναδική περίπτωση ανάληψης, σε ολόκληρο, ευθύνης, αυτή του φανταστικού διαλόγου. Ποιας ευθύνης, όμως;

Βάσει στατιστικής, το ασφαλές συμπέρασμα στο οποίο έχω καταλήξει είναι η αδυναμία οποιουδήποτε να μπει στο μυαλό του άλλου και να μπορεί υπεύθυνα να γνωρίζει τι σκέφτεται, ώστε με αποτελεσματικότητα να προετοιμάσει την υπεράσπισή του (όχι ο άλλος, αλλά ο οποιοσδήποτε που λέγαμε).

Άρα, όποιος επιδίδεται σε αυτό το ενοχικό σπορ, κυνηγάει ανεμόμυλους, όχι; >>Εκ πείρας τε και μπύρας.Αν νομίζεις ότι ως μυστικό ορίζεται η μεταλαμπάδευση γνώσης από τον ν=1 στον ν=x+1, όπου x φυσικός αριθμός, κάνεις τραγικό λάθος. Άπαξ και μια πληροφορία φεύγει από τον πρώτο κομιστή αυτομάτως χάνει και τον χαρακτήρα της ως απόρρητη, μυστική ή confidential, όπως λέμε κι εμείς οι Πελοποννησιοι. Ένα μυστικό έχει, a priori, έναν φιλο-ξενιστή, μοναδικό ενδιαίτημα.

Όταν αρχίσει να καταλύει ένθεν κι ένθεν, χάνει την incognito φύση του και αποτελεί προϊόν κοινοκτημοσύνης. Προϊόν, ουχί αγαθό. Αγαθό (προθέσεων) υπήρξε μέχρι και ένα δευτερόλεπτο πριν εκστομισθεί. Από κει και πέρα, τίθεται σε διάθεση, υπόκειται στους νόμους της Αγοράς, στο νόμο της Προσφοράς και της Ζήτησης.

Αν συνυπολογίσουμε και τιμές, κάνουμε και ανάλυση ελαστικότητας, αν θέλετε, αν και ο προμηθευτης, εν προκειμένω, δεν αποκομίζει κέρδος, ούτε τα έξοδα δε βγάζει, τι να λέμε...

Απαντάται συχνά δε το φαινόμενο, η μετάβαση από σε, να εκκινεί όχι από τη ζήτηση, ως είθισται, αλλά από την προσφορά.

Εδώ σπάμε κάθε νόρμα του γνωστού κόσμου. Επιβάλλουμε ή διαθέτουμε ένα προϊόν (γιατί, μη γελιέστε, δεν πρόκειται περί υπηρεσίας, παρότι άυλο), χωρίς την προαπαιτούμενη εκδήλωση ενδιαφέροντος, για να μη μιλήσω για έρευνα αγοράς.

Βασισμένοι στη συνήθεια να δημεύουμε του οίκου μας, δημεύουμε και αλλότριους, τόσο ζώα είμαστε. Προτιμώ την παρότρυνση του Ελύτη (και πάλι), "ιδιώτευε μες στο ανερυθριαστο", από την επίδοση σε ιδιωτείες εν τω φανερώ.Χρειάζεται και λόγος;