Ποτέ τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως τα είχαμε φανταστεί.
Νόμος.Δεν ξέρω αν εχει το όνομα κάποιου ηλίθιου αυτός ο νόμος-απόλυτητη κοινοτοπία, αλλά ας τον ονομάσουμε "Ο Νόμος μου".
Εν προκειμένω, που λες, εχεις αναγνωρισει τη δυσκολία του απο-χωρισμού και τον πόνο που επιφέρει. Έχεις -καιρό τώρα- ζυγισει τη σχέση, την κούραση, το βάλτωμα, την επανάληψη και την αδράνεια έναντι της αγάπης και της συνηθειας Χρό0οοονων -ωραίων χρόνων.
Η πραγματικότητα ξεπερνάει τη φαντασια πάντα, όσο ρεαλιστης κι αν εισαι.Ο πόνος ειναι ανειπωτος και η έλλειψη που αντικαθιστά άγαρμπα την καθημερινη επαφή, ζόρικη και δυσβάσταχτη.Το κορμί φιλοξενει τον πόνο και τη στεναχώρια και μέσα σου χαράσσεται ως τάση πρός έμετο, ταχυκαρδια, κρυάδες, ζαλάδες και μονιμως φισκα οι δακρυϊκοί πόροι. Το παραπανίσιο "αλφα" στο σ' αγαπάω που κραυγάζει, υποχωρεί στο συντομότερο "πενθώ" και έρχεται απο κοντά κι ένα "χι", λεκτικό ισοδυναμο τόσο του πόνου όσο και άλλων αισθημάτων, αχ.
Συναισθάνομαστε όμως.
Αλλά πώς το διαχειρίζεσαι; Πώς να πετάξεις μια μυρωδια απο πάνω σου που σε Συντροφεύει χρόνια πολλά; Πολλά. Πώς;'Η κανείς ή κι οι δυο μαζί. Δεν παλεύεται διαφορετικά, νομίζω. Δεν μπορώ να την παλέψω μεσα απο την απόλυτη απουσία σου, κι ας ηταν δική μου η πρωτοβουλία, κι ας συναινέσαμε.Με ανακουφιζει η παρουσία σου, η συντροφιά σου και η φωνή σου. Παίρνουν για λίγο τον πόνο, να, μεχρι να σε ζητησω ή να με ζητησεις ξανα.Σκατά,σε δυο συλλαβές συνοψίζεται πεντακάθαρα (καλό!) ολόκληρο "ειναι".
Εγώ μείον εσένα ίσον ...?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου