Λέει, λοιπόν, σε ένα σημειο η κυρία Λεμπλάν –που μέχρις εσχάτως έπασχε από ακατάσχετο λόξυγγα και άρχισε να τον παλεύει με κάψουλες- το εξής:
«…έχω καταλάβει ότι το πιο σημαντικό δεν ηταν οι καψουλες. Εκείνο που με ηρεμούσε ηταν το ότι σκεφτόμουν να τις πάρω. Αυτό που μου έκανε καλό δεν ήταν το περιεχόμενό τους, αλλά ό,τι αυτες αντιπροσώπευαν.»
Με άλλα λόγια, δηλαδή, δεν είναι πάντα βέβαιο ότι αυτό που κάνουμε, οι άνθρωποι με τους οποίους επιλέγουμε να πορευτούμε, είναι πάντα καταπραϋντικά, αλλά η ιδέα ότι μας έχουν βοηθησει στο παρελθόν και πάντα βρισκονται εκει, είναι ευεργετική. Πολλοί είμαστε εκείνοι που έχουμε στη ζωή μας ανθρώπους χρόοονια πολλά, που τους έχουμε αγαπήσει και τους έχουμε ρουφήξει, τους έχουμε ερωτευθεί, τους βαριόμαστε ανα διαστήματα, με τους οποίους έχουμε δεθεί και έχουμε δημιουργήσει κοινό τόπο, κοινές μνήμες. Αναπόφευκτα τους συνηθίζεις.
Τι μας κρατάει ακόμη μαζί τους; Η συνήθεια ή η αγάπη;Κάθε ένας είναι διαφορετική περίπτωση και για κάθε έναν είναι αλλιώτικη η απάντηση.Υπάρχουν εκείνοι με τους οποίους απλά φυτοζωούμε, έχουμε κλειδώσει όποια πόρτα ή παράθυρο κι έχουμε καταπιεί το κλειδί.Υπάρχουν εκείνοι που έχουν γίνει ένα πάνω σου, τους μυρίζεις στα ρούχα σου και στα μαλλιά σου. Είναι σαν να έχουν γίνει συμπλήρωμα ή προέκταση του εαυτού μας – και δεν θέλω να πω «το άλλο μας μισό» «η αδερφή ψυχή μας»κι άλλες ανόητες, μεταφυσικές μπούρδες- αλλά που λογαριάζουμε πράγματα μαζί τους, τους συμπεριλαμβάνουμε στα σχέδιά μας (βραχύ-, μακροχρόνια) και στη σκέψη ότι παύουν να υπάρχουν κοντά μας, μουδιάζει το στομάχι μας, κάποιο μέλος υπολειτουργεί ή κάποιο ζεύγος ζωτικών οργάνων μας μένει μισό.Ναι, υπάρχουν κι αυτοι που τους εκτιμάμε και θαυμάζουμε αλλά περισσότερο αγαπάμε, και δεν το βάζουμε κατω, παρά τις τριβές, παρά την πολυκαιροσύνη, παρά τα σκαμπανεβάσματα.
Ακόμη κι όταν το κάνουμε όμως, ακόμη κι όταν φτάσουμε να τα παρατήσουμε, μην αντέχοντας άλλο, εξακολουθώντας να τους αγαπάμε –αυτό δε σβήνει καθ’ υπόδειξιν-Θα επιβιώσουμε. Η δηλώση «δεν μπορώ να ζησω μακριά του/της», όση ένταση και συναισθηματική αλήθεια να κρυβει, δεν παύει να είναι μια μεγαλοστομία, μια υπερβολή. Διαφορετικά, σε κάθε μη συναινετικό τέλος σχέσης, θα έπρεπε να μειώνεται ο πληθυσμός κατά ένα άτομο.Όλοι επιβιώνουμε κι όλοι επανερχόμαστε, φτιάχνουμε τις ζωές μας, ερωτευόμαστε πάλι. Δεν αντιστοιχεί ένας άντρας σε μια γυναικα, εφ’ όρου.
Αλλά, ναι, η μόνη αδιαμφισβήτητη παραδοχή είναι ότι κάθε τέλος είναι επώδυνο, τουλάχιστον για τον έναν από τους δύο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου