>> 2 <<

Παρεμπιπτόντως, χτες ειδα και το -2-.

Είχα λυσσάξει να το δω από την προαναγγελία του, αλλά κάτι οι αφραγκίες μου, κάτι οι αφραγκίες μου, έφτασα να το δω χτες.Μετά από όλες τις αντικρουόμενες απόψεις που είχα ακούσει και διαβάσει, πήγα με σκοπό να μην χαριστώ της παράστασης. Είχα κατά νου να είμαι αντικειμενική, στο βαθμό που το υποκειμενικό γούστο δύναται να γίνει αντικειμενικό (Ντόινγκ!!). Εν πάση περιπτώσει, να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου.

Πέρα από την τεχνική αρτιότητα, τη χορογραφική δεινότητα, τον εξαιρετικό φωτισμό και την απίστευτη μουσική επένδυση, αυτό που με καιει να σχολιάσω ή και να καταλάβω είναι οι κριτικές περί υπερβολικά γκέη προσέγγισης στο αντρικό θεμα, που έχουν φτάσει τους τελευταίους 2+ μήνες στ’ αυτιά μου. Πραγματικά, όσο κι αν προσπάθησα να καταλάβω τι νοείται ως γκεη σφραγίδα, δεν το είδα.

Τι συμβαίνει; Μήπως γενικά επικρατεί σύγχυση μεταξύ των όρων σεξουαλικότητα και σεξουαλική προτίμηση; Αρχίζω και πιστεύω πως κάτι τέτοιο παίζει.Δηλαδή τι, για να καταλάβω...Η απουσία γυναικών στοιχειοθετει κάποιου ειδους ταυτότητα για την παράσταση; Σαφώς όχι. Το θέμα ειναι ο άνθρωπος, ο αρσενικός ίσως, αλλά ο άνθρωπος και οι ανάγκες για τέτοιους, για συντροφικότητα, για συμπόρευση, για συναίσθημα, μπας και σωθουμε απο το καθημερινό μας τέλμα.

Κατά τη δική μου οπτική, ναι, η παράσταση ήταν από την αρχή μέχρι το τέλος ένα σχόλιο στον άνδρα με τα άγχη της καθημερινότητας, τις κοινωνικές απαιτησεις, το στερεοτυπο που απο καταβολής κόσμου κουβαλάει στους ώμους του και προσπαθει να κρατησει ευαίσθητες ισορροπίες του έξω με το μέσα. Τον άνδρα σε όλες του τις εκφάνσεις, τον άνδρα τον κάφρο, τον άντρα που ζει με το πουλί του μόνο γιατι έτσι του έχει επιβληθεί απο τα παιδικάτα του, τον άντρα εργαζόμενο, τον άντρα οπαδό, τον άντρα που απορεί, ψάχνει, αναζητά, τον ανώριμο, τον έκπληκτο, τον άνδρα που ...

Είναι ωραίο να παίζει κάποιος με το μυαλό σου μέσω των εικόνων του, να σε κάνει συνένοχο και κοινωνό. Είναι καλή εμπειρία τέτοιες παραστάσεις αρκετα πολυσήμαντες σημειολογικά με πλείστες όσες αναφορές στο καφικό περιβάλλον, τα σουρεαλ ενσταντανε του Μπραζίλ κλπ.Η αποτύπωση της μοναξιάς ηταν η σκηνή (μια από τις καλύτερες, εξ άλλου) όπου 2 προσπαθουν απελπισμένα να αγγίξουν ο ένας τον άλλο, τρέχοντας ο ένας προς τον άλλο, ο ένας τείνει το τσιγάρο, ο άλλος τείνει τη φλόγα, φευγαλέα ανταμώνουν και αγγίζονται για να χωρίσουν ξανά και τρέχουν παλι προς αντίθετες κατευθύνσεις.

Tι να πρωτοσχολιάσεις από μια τέτοια παράσταση!!Τους συμβολισμούς, τα σκετς; Τι;;Τίποτε, εμπειρία είναι, βιωμα και αποκτά θεση στην ψυχη σου.