Omerta

Αποφάσισα να δημιουργήσω μυστικά. Μυστικά πράγματα για τα οποία να μην γνωρίζει κανείς το παραμικρό. Δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι (σημαντικό κάτι) που, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο –της εξομολόγησης ή της από κοινού εμπειρίας- να μην έχω μοιραστεί με τουλάχιστον ένα άτομο. Αυτό, ως συνειδητοποίηση, σχεδόν με κλόνισε !!!Ως σύλληψη, προφανώς και δεν είναι πρωτότυπη, με έβγαλε όμως από την αδράνεια στην οποία είχα πέσει κάμποσο καιρό, μου προσέφερε την ψευδαίσθηση έστω της δραστηριότητας και πάνω απ’ όλα, με διασκεδάζει η παιχνιδιάρικη διάθεση που μου έχει δημιουργήσει η αποκλειστικότητα της γνώσης, ακόμη κι αν αφορά εμένα. Λόγου χάρη, αυτό το βλογ… Για την (σύντομη, ομολογουμένως) ύπαρξη του παρόντος παραδοξο-λογίου δεν γνωρίζουν ούτε διαδικτυακοί φίλοι με τους οποίος μοιραζόμαστε κοινούς τοπους και των οποίων τη γνώμη εκτιμώ. Κιχ! Θα γράφω (και θα αντιγράφω, ενίοτε) ό,τι κοτσάνα θέλω, σε ό,τι ύφος θέλω, όποτε θέλω. Είναι σαν το 5κιλο παγωτό σοκολάτα με τόνους τρούφας και σοκολατένια κροκάν (%*#$ @%) που αρνείσαι, ρε παιδί μου να μοιραστείς και το θες για τις 11 κάποιου χειμωνιάτικου Σαββάτου, να σου κάνει παρέα στο κρεβάτι, με το πάπλωμα, τις κάλτσες και τις πιτζάμες, γιατί βαριέσαι να βγεις και θες να σαπίσεις με b-movies…Επίσης, σκέφτηκα να σκαρώσω σε αγαπημένα πρόσωπα μικρές, αιφνιδιαστικά ευχάριστες, «εκπλήξεις», κάτι που να τους αναστατώσει λιγάκι τη ρουτινιάρικη καθημερινότητα, να τους κάνει να διερωτώνται, να γινουν ανατρόπες... Για παράδειγμα, να στείλω λουλούδια χωρίς κάρτα, μια πρόσκληση ή εισιτήριο για το θέατρο, μια φωτογραφία, ένα cd που πάντα ήθελαν, ένα βιβλίο κοκ.Αν διακρίνετε μια κρυψίνοια πίσω από αυτά, σας διαβεβαιώνω ότι δεν πρόκειται περί αυτής. Ούτε κακή πρόθεση υπάρχει. Συνωμοτώντας με μενα, με σκοπό να δω μια σπίθα στα μάτια των οικείων μου, να κολακευτούν από ένα αναπάντεχο δώρο, σίγουρα ικανοποιούμαι κι εγώ. Α, όλα κι όλα (να και οι κοινοτοπίες), δεν είναι εντελώς ανυστερόβουλα τα κίνητρά μου. Είναι αθώα κι άκακα όμως. Και παιχνιδιάρικα, αυτό είναι το πνευμα εξάλλου.Υγ. Δεν αποκλείεται, τώρα που το ξανασκέφτομαι, η ιδέα αυτή να έχει τις ρίζες της στις 8-10 φορές που έχω δει την Αμελί. Αλλά δε βαριέσαι.. Σάμπως και κυνηγάω κανα βραβείο πρωτοτυπίαςςς ...