Αφλογιστία

Θ υ μ ό ς

...συναίσθημα που βγαίνει στην επιφάνεια και πρωταγωνιστεί για λίγο αλλά αποτελεί μονάχα μια επίφαση. Όσο μεγαλύτερος είναι κι όσο διογκώνεται, τοσο πιο βεβαιο καθισταται ότι πατάει κάπου Αλλού, τροφοδοτειται από αιτίες διαφορετικές της αφορμης εκδήλωσής του. Όταν καταλαγιάσει λιγάκι –γιατί έρχεται με απίστευτη δύναμη και ανεξέλεγκτη ταχύτητα, επικαλύπτοντας οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα και κρύβοντας εντεχνως την πρωτογενη του αιτία- αρχίζουν να επιπλέουν σαν φελλοί ή σκατούλες, αν θέλετε, οι πραγματικές του ταλαντώσεις, η πρωταρχική ύλη. Αποδομειται στα εξ ων Διογκώθη, για να παραφράσω.
Τον θυμό, όπως και να το κάνεις, τον αφήνεις να πάρει όση έκταση του αναλογεί (σαν τον καπιταλισμό: διεκδικει, χρειάζεται χώρο για ν’ αναπτυχθει), να βράζει μέσα σου και να εξατμιστεί τελικά –φυσικός νόμος-, αν δεν έχει πρωτύτερα εκδηλωθεί με ευγενείς αντιδράσεις (σπασιμο πιατικών, κινέζικών μπιμπελό, κρυστάλλινων βάζων κ.δ.σ) και εκτονωθεί με φωνασκίες, τσιρίδες και καλολογικά/καλλωπιστικά (ναι, ναι). Το αμέσως πιο αισιόδοξο σεναριο είναι η προσέγγιση μέσω της διαλεκτικής σε D minor δηλαδή συζήτηση στους τόνους των παραθύρων του Alpha (20:15-20:35).

Όταν λοιπόν «κάτσει», διαπιστώνεις ότι δεν κατάφερε να αποπροσανατολίσει τη στεναχώρια σου, καθόλου λυτρωτική επίδραση δεν είχε, όσα σε έτρωγαν προ Θυμού εξακολουθούν να είναι εκκωφαντικά παρόντα, ίσως μάλιστα κι επαυξημένα, καθώς οτιδήποτε μπαίνει στην αναβολή για να διεκπεραιωθεί (υπεραπλουστευω με αυτό το ρήμα, αλλά χαριν λόγου, ας δεχτούμε αυτή τη λέξη) αργότερα, σωρεύει ματαίωση και πόνο. Τα μικρά και μεγάλα πάθη που βιώνουμε στην καθημερινότητά μας, καλό είναι να τα αντιμετωπίζουμε ένα ένα. Η παράλληλη προσέγγιση/επίλυση απλά μας περιπλέκει ακόμη περισσότερο. Είναι κάτι σαν εκείνο το μήνυμα που βγάζει ο υπολογιστής όταν περνάμε κάποιο νέο πρόγραμμα: Κλείστε όλες τις άλλες εφαρμογές, προτού προχωρήσετε. Φυσικά η ευθύνη για το αν θα κρασάρει το πισι είναι δική μας κι όχι των ανοικτών παραθύρων. Εμείς χειριζόμαστε το μηχάνημα.Ετσι κι εγώ κρασάρω έχοντας ανοίξει περισσότερα του ενός μέτωπα.Το στενάχωρο δεν αντιμετωπίζεται με παρέα, ειναι μοναχική διαδικασία, σαν το διάβασμα. Όχι γιατι ειμαστε αλτρουιστές και δεν θέλουμε να φορτωνόμαστε σε άλλους, αλλά εξαιτίας της ιδιοσύστασης του πόνου, η οποία συνοψίζεται στα εξής:

Πένθος

καιΑπέκδυση

καιΠαραλογισμός

καιΑμφιθυμία

καιΣύγχυση

καιΑπόγνωση

καιΑπώλεια

καιΠολλά Στερητικά Άλφα_καθώς φαίνεται_

καιΥγρασία καιΜούδιασμα

ΚΑΙ ΜΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ.

Δεν γινεται διαφορετικά