Τις τελευταιες 10 μέρες ξυπνάω συχνά στο τέλος ενός ονείρου που επαναλαμβάνεται: οτι μιλάμε στο τηλέφωνο, πράξη που αυτη καθαυτην μου δινει τρομερή χαρά αφενός και νιώθω οτι κρατάω μια επαφη μαζί σου και τα τρέχοντά σου αφετέρου, εστω κι αν ξερω οτι ειναι α-ρεαλιστικό. Ειναι κάτι.Ο έρωτας τελειώνει όταν παύει και η ντροπή (ή κάπως έτσι) έγραφε σε ένα βιβλίο της η Μαλβίνα Κάραλη.Εδώ και κάμποσο καιρό αισθάνομαι οτι κυριαρχούμαι απο 2 στοιχεία: ανομολόγητες ενοχές και ανεπίδοτες *επιστολές*.Θεωρώ οτι όποιο ταξίδι και νέος τόπος που γνωρίζω (εντός ή εκτός Ελλάδας) είναι ένα τεράστιο δώρο στο κέντρο του οποίου βρίσκομαι εγώ ως παρατηρητής/δέκτης και η περιμετρική τε και σφαιρική μου θέαση-παρατήρηση ειναι το αμπαλάζ.
(οf fear and death)
Όλο το πρωί αναπαράγω ένα δίστιχο (αν και η γραφή "δύστυχο" δεν θα απείχε και πολύ) :
Of his strange language all I know Is, there is not a word of fear.
*to be added/edited.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου